1 kind is een hobby.... 2 is een bedrijf!

Toen ik mijn baas inlichtte over mijn 2e zwangerschap zei hij bovenstaande gelijk: '1 kind is een hobby. Met 2 kinderen run je een bedrijf'.

De laatste 15 maanden is dat zovaak door mijn hoofd geschoten. '... 2 is een bedrijf'. Een bedrijf wat geen werkuren kent van 9-5. Geen vakanties. Een bedrijf wat altijd 'in bedrijf' is. 24 uur per dag, 7 dagen per week, 52 weken in een jaar.

Een bedrijf wat vermoeidender is dat ik ooit had kunnen denken. Lastiger. Zwaarder. Gekmakender dan welk bedrijf ter wereld dan ook. 

1 kind is een hobby. Dat is, in mijn geval, zeker waar. Soms vraag ik me weleens af of ik het niet gewoon bij 1 had moeten houden. Ik had het altijd erg gezellig met Aagje samen. Samen frobelen, samen kletsen. Samen erop uit. Samen spelen en vaak speelde Aagje ook lekker alleen terwijl ik met een kopje thee alle ups en downs van mijn facebookvrienden doornam. Het was gewoon zo heerlijk genieten van mijn lieve, kleine meisje. 

En oh, wat waren we blij dat we nog zo'n leuk, lief meisje erbij zouden krijgen.

Maar 2 kinderen is dan toch een heel andere tak van sport. Oh, vaak genoeg spelen ze samen maar het duurt nooit lang voordat Aagje bedenkt dat ze nou net dat duplo-blokje nodig heeft voor haar huis wat Sientje heeft. Sientje is niet voor de poes dus laat ze het blokje echt niet los wat betekent dat 2 meisjes gillend en krijsend het duplo-blokje proberen af te pakken/ vast te houden. Dit kan overigens ook net zo goed gebeuren met een pop, een boekje of een knuffeltje.

Wil ik even lekker met Aagje frobelen aan tafel (al zeker 1,5 jaar is ze gek op kleuren, kleien, knippen, plakken etc.) dan wil Sientje er natuurlijk ook bij. Geen probleem als Sientje er gewoon bij zit, wel een probleem als Sientje op tafel wil klimmen en de knutselspulletjes op de grond wil gooien. Of op wil eten. Of kapot wil maken. Ze is te klein om mee te knutselen. Knutselen met Aagje betekent dus eigenlijk gewoon dat ik uit alle macht een spartelend hoopje Sienepien in bedwang probeer te houden terwijl Aagje d'r eigen gang een beetje gaat en na 5 minuten afhaakt omdat mama niet mee doet.

Hetzelfde geldt voor spelletjes spelen.

Of voor eten. Mensenlief, wat een drama is dat. Eten met 2 kleine kinderen en zelf ook nog iets noemenswaardigs naar binnen krijgen. Imiddels geef ik Sientje eerst haar prakje, daarna eet ik samen met Aagje waarbij Sien, in het gunstige geval, nog wat stukjes groente of vlees naar binnen werkt. Of krijst dat ze uit haar kinderstoel wilt. Of krijst dat ze niet op de grond wil. Of krijst omdat ze niet op de tafel mag kruipen. Zoiets... 

Ken je dat, dat je je hebt verslapen en op je werk daardoor de hele dag achter de feiten aanloopt? Dat gevoel heb ik al lange tijd met 2 kindjes. Heel de dag door heb ik het gevoel dat ik overal te laat ben. Dat de was achterloopt. Dat de kinderen nog steeds niet aangekleed en fris gewassen zijn. Dat de rotzooi maar blijft liggen. Dat de afwas er nog staat.

Begrijp me niet verkeerd, al met al vind ik dat het hier best wel goed loopt. De vieze borden staan niet tot aan het plafond opgestapeld maar in mijn hoofd is het vaak 1 grote, chaotische bende. Ik heb echt heel veel tijd nodig voor mezelf. Om rust in mijn hoofd te krijgen. Om overzicht te hebben. Maar met 2 kinderen heb ik die tijd niet. Ik ben oprecht bijzonder dankbaar dat beide nog slapen tussen de middag. Even een break. Even met een theetje een boekje lezen, wat babybyten, beetje facebooken. Dat uurtje laadt mij wel weer voldoende op tot 19.00. Maar als ik ze dan om 19.00 naar bed hebt gebracht, verwijt ik mezelf weer van alles. Beide kinderen hebben standaard te weinig aandacht gehad omdat ik alleen maar bezig ben, naar mijn idee, met rennen en vliegen. Vandaag heb ik welgeteld een kwartiertje bij ze gezeten met blokken bouwen. De rest van de tijd was ik bezig met verzorgen, naar buiten gaan (oke, boodschappen doen is ook een activiteit opzich), koken (natuurlijk is ook dat een hele belevenis voor de meiden, net als de afwas erna), maar toch... de tijd dat ik aan ze hebt besteed zonder iets nuttigs zoals boodschappen, koken, afwas.... dat is maar 15 minuten. Hoeveel tijd besteedde ik aan Aagje voordat Sien geboren werd? We zaten elke middag zeker wel een uur te knutselen samen. En ook 's ochtends deden we zoveel meer. Lekker samen boekje lezen voor het slapen gaan. Samen foto's kijken. Samen filmpjes van nijn opzoeken op youtube.... 

Oprecht diep respect voor de moeders die 3 of soms zelfs 4 kinderen in korte tijd krijgen. Ik moet er werkelijk waar niet aan denken. Ik heb mijn handen vol aan mijn gekmakende duo. 

Mij tot krankzinnigheid brengende meiden.

Want wat vragen ze een hoop geduld. Wat vragen ze een hoop energie.

Was bij Aagje elke dag genieten, nu besef ik mij aan het eind van de dag dat ik bijna niet heb genoten omdat ik alleen maar ren en vlieg en mijn kwetsbare Aagje haar tranen droog en mijn stoere Sien uit de vensterbank pluk. 

Wat mis ik soms een hoop wijsheid om een goede moeder te zijn voor Aagje. Wat kan het mij irriteren als ze weer eens iets 'eng' vind, gedragen wil worden in onzekere situaties of minimaal mama's hand opeist. De hand die Sientje vasthoudt of de hand die 3 tassen vasthoudt, dat is haar om het even. 'Doe normaal!' denk ik dan. 'Er is niks engs aan. Even niet zeuren, gewoon doen, niet aanstellen'. Het enige stoere wat Aagje heeft, is dat ze van het donker houdt. En wat is ze tussen de middag teleurgesteld als haar slaapkamertje niet zo donker gemaakt kan worden. Maar wat is ze opgetogen als het 's avonds wel lukt. 'Lekker donker kijken, mam!' roept ze dan nog, als ik de deur sluit.

En dan mijn Sien. Bij haar mis ik over het algemeen gewoon een hoop geduld. Want waarom moet ze overal op klimmen? Waarom staat niks, maar dan ook helemaal niks ook maar ergens veilig hier in dit huis. Waarom moet ze alles in haar mond stoppen en overal met haar nieuwsgierige oogjes bij zitten? Waarom kan ze niet gewoon even alleen spelen als ik met Aagje knutsel? Waarom zit ze al sinds haar geboorte in de peuterpubertijd?

Maar toch ook.... ik had het nooit bij 1 moeten houden. Want Sientje is zo'n leuke aanvulling in dit gezin. Zo'n bijzondere tegenhanger van haar grote zus. Zo'n heeriljk dochtertje die begint met woordjes. 'Appel!!' is haar grote favoriet en al het fruit is appel. Net als de vogeltjes op haar behang en de bloemen in de kamer. 'Appel! Appel!' wijst ze verrukt. Maar toch lijkt ze ook wel de snappen dat een appel, een appel is. Dat blijkt uit haar enthousiasme wanneer de echte appel tevoorschijn komt. Wild trappelt ze dan met haar beentjes totdat ze een stukje krijgt, hier minutenlang op kauwt om het vervolgens uit te spugen om vol ongeduld te wachten op het volgende stukje appel. 

'Saap!!' en 'Jap' (schaap en slab) zijn inmiddels ook toegevoegd in haar vocobulaire. Echt waar, wat een heerlijk kind! Wat kan ze haar koppie soms heerlijk neerleggen op mijn schouder (al maakt ze er meestal een sport van om mijn bril zo snel mogelijk van mijn hoofd te trekken). 

En wat kan ik ook echt wel genieten van mijn meiden samen. Hoe gek ze op elkaar zijn. Hoe zorgzaam Aagje de rol van grote zus opneemt en hoe Sientje strijdt voor 'gelijkwaardigheid'.

Even een blogje na weer een week van weinig slaap waarin mijn meiden mij overdag soms tot wanhoop brengen. Maar ook weer een dag dat ik met een glimlach de slaapkamertjes weer sluit. Het schattige 'Dah!!' van Sientje nog nagalmend in mijn hoofd en de stevige armpjes van Aagje die ik nog om mijn nek voel. 

Eerlijk waar.... 2 kinderen is een bedrijf maar wat een winst!! Want wat houd ik toch elke dag weer een beetje meer van die energie-verslindende monstertjes.