Oeps...

Zo halverwege de 2e zwangerschap kwam het ter sprake: wordt dit de laatste zwangerschap, of niet? Waar mijn man volledig overtuigd was van de 'ja' en een sterrilisatie voorstelde, vond ik het te definitief. Kon ik nog niet accepteren dat zij de laatste zou worden, dat ik nooit meer de eforie mee zou maken van een positieve zwangerschapstest, nooit meer verwachtingsvol wachten op de eerste schopjes, nooit meer zulk goed nieuws kunnen vertellen.

Toch begon het ook bij mij langzaam te vallen. Dit wordt ons laatste kindje. Tijdens de bevalling wees ik manlief er nog eens op, dat ik dit echt nooit meer zou hoeven doen waarop de verloskudige lachend zei dat ze dit zovaak had gehoord en die vrouwen toch weer terugzag in de kliniek.

'Nou' sprak ik stoer 'hier weinig kans. Hier gaat hij er een knip in laten zetten'.

Toch, een paar weken na de bevalling vonden we het wel heel definitief. Met al het gekots, al het gehuil, alle gebroken nachten.... vonden we het nog steeds heel definitief. Nooit meer? Echt NOOIT, NOOIT, NOOIT meer? Het zou toch ook wel leuk zijn als ik een zwangerschap met Aagje en Sientje mee konden maken. Dat ze ouder zijn, vragen gaan stellen, mee gaan shoppen voor hun kleine babyzusje- broertje. Dat heb ik bij de zwangerschap van Sientje wel gemist. Aagje gaf mijn buik kusjes maar veel meer begreep ze er niet van. 

Maar toch... zwanger zijn is mijn hobby niet hoewel ik dat nog best een keer mee zou willen maken. Maar dan.... dat eerste jaar van je baby. Ik ben geen baby-moeder. Alles behalve. En als mijn meiden groter zijn, zal ik vast geen zin meer hebben om weer gebonden te zijn. En 3 kindjes kort op elkaar? No way, dat zijn mijn huwelijk niet trekken.

'Doe die knip maar!' sprak ik dus resoluut.

Maar mijn man wilde niet. Hij vond het te definitief en keek vertederd naar Sien, die breedlachtend haar boterhammetje chocoladepasta in haar haartjes smeert. 'Kijk nou hoe schattig ze is!'

Want mijn man is het eerste jaar allang vergeten. Ook als ik hem erop wijs. Als ik hem weer vertel over dat gejank. Het stompzinnige gewieg midden in de nacht. Het stomme, vieze, zure gekots. 

Mijn man was niet om te praten, want 'kijk toch hoe schattig ze nu is. Ze is toch een leuk kind?'

Ja, ze is hartstikke leuk. Ze is zelfs het allerleukste, allerliefste, allermooiste, allerschattigste kindje van de wereld, ook al was ze de allerstomste, meest vermoeiende baby van de wereld. 

En dat wil ik niet meer. Buiten alle redenen die ik kan bedenken (ruimte, financieel, gemak) wil ik ook gewoon nooit meer een baby-tijd door ploeteren. Zeggen dat ik 'geen baby-mama' ben, is een understatement. Ik vind het verschikkelijk. 

Maar ja, mijn man wilde nog niet en dat houdt het op. Dus hadden we besproken dat ik een koperspiraaltje zou zetten voor de komende 5 jaar en na 5 jaar konden we vast wel een beslissing maken.

Zo gezegd, maar nog niet gedaan. Want dat spiraaltje kwam nog wel een keer. Morgen bel ik de dokter. Oeps, vergeten. Nou, volgende week maar. Eerst ff Sientje dr verjaardag regelen. En mijn eigen verjaardag. Komt volgens jaar wel, dan kan ik er rekening mee houden met overstappen van zorgverzekering. En in de tussentijd condooms gebruiken. Totdat hij er zo gek van wordt dat hij zich wel laat sterrilisseren. En stiekem vond ik het best makkelijk dat er na de ochtendsex niet de hele dag sperme uit me liep. 

Nou, om een lang verhaal kort te maken kwam hij nadat ik hem met de hand bevredigde klaar op mijn buik waarna hij mij met de hand bevredigde waarbij er zomaar wat sperma in mij gelopen kan zijn. 

Een week of 2 geleden. 

Je weet wel, toen mijn eitje ongeveer gesprongen zou kunnen zijn. 

Oke, ik weet het. De kans is heel klein. Vooral als je je bedenkt dat we bij Aagje en Sientje een aantal maanden geneukt hebben voor het leven, voordat ik zwanger werd. Maar toch... het kan. Mijn buik is heel goed op lichaamstemperatuur. En hoe dichter is bij mijn NOD kwam, hoe zenuwachtiger is toch werd.

Want stel nou voor dat...

Dan hebben we 3 kinderen in 3,5 jaar tijd. Dan komen we een slaapkamer te kort. Dan kunnen we onze auto niet inruilen voor een kleiner model. Dan is het de komende jaren nog steeds geen wintersport. Dan zullen we stukken zuiniger moeten gaan leven. Dan moet ik mijn moeder/ oppasoma met NOG een kindje belasten. Dan moet ik mijn studie nog langer opchuiven. Dan.... dan.... dan.... 

Maar toch.... de meiden zijn tegen die tijd op een leeftijd dat ze samen kunnen slapen. Eerste probleem opgelost.

Onze auto is nog prima, dus wat is het probleem?

In een kindvriendelijk wintersportresort kunnen ook babies zich prima vermaken.

We kunnen nog steeds best ruim leven en de eerste jaren kost een baby nou ook weer niet zoveel. De meeste baby-spullen hebben we uitgeleend en kunnen we zo weer terugvragen.

Mijn moeder is gek op de meiden en heeft de energie van een 20-jarige. 

En die studie.... ach daar zag ik toch al tegenop.

Dus ja... blijft nog 1 probleem. Dat allerkloterige eerste levensjaar van een baby. Trekt mijn huwelijk dat? Trek ik dat?

Maar ook... tegen die tijd zit Aagje bijna op school en Sientje een ochtend of 2 op de peuterspeelzaal. 

Vandaag is mijn NOD. Misschien zit ik hier te stressen voor niks. Misschien ook niet en ben ik wel zwanger. Maar dan kan ik maar beter ook niet stressen.

Vooralsnog is er geen bloed maar de dag is pas op z'n helft.

En aangezien ik nog niet zo heel erg lang ongesteld ben (nu 3x na de bevalling) weet ik ook nog niet zo goed welke regelmaat erin zit. Dus ik kan me zomaar een dag of 2 vergist hebben.

En ik geef borstvoeding wat je regelmatige cyclus toch ook nog wat in de war kan schoppen. 

Dus voorlopig zit ik hier te stressen. 

Dommerd ben ik ;-).

Maar ik weet ook dat het echt wel weer goed gaat komen mocht het zo zijn. 

Maar toch hoop ik vanuit het dieptste van mijn hart dat ik gewoon niet zwanger ben. 

Gewoon ff niet, oke.....