Lekker zeiken!

Ik ga eens even lekker zeiken.

Ten eeste over Aagje. Aagje houdt er namelijk totaal geen rekening mee dat haar mama hoogzwanger is met alle kwaaltjes die erbij horen. Aagje wil namelijk gewoon nog opgetild worden en wil nog steeds dat mama op de grond mee komt spelen. Het zal haar een worst wezen dat mama dan 3 uur nodig heeft om weer overeind te komen. Aagje vindt ook dat zij alle rechten heeft om de trap op- en afgetild te worden. Ook vindt Aagje dat ze ten alle tijden het tafelkleed schots en scheef mag trekken, met haar beker water mag schudden, boekjes mag scheuren en de opgevouwen handdoeken door de war mag gooien. Aagje vindt ook dat ze helemaal niet door hoeft te lopen op de trap en dat ze zeker niet saai binnen hoeft te spelen maar elke keer op pad mag met mama en dan vooral zelf mag lopen en niet in de buggy hoeft.

Ten tweede over mijn onschuldige baby. Ze zit in de weg. Mijn buik drukt tegen mijn ribben, mijn rug doet pijn, ik voel me enorm duizelig, ik heb moeie benen en ik ben gewoon zoooo moe. Ik ben te moe om te zitten, te moe om te liggen, te moe voor het huishouden, te moe om iets met Aagje te ondernemen, te moe om de afwas te doen, gewoon te moe voor alles. Het enige wat ik wil is alles babyklaar maken maar dat kan helaas nog niet. Manlief is namelijk nog druk bezig met klussen en als ik nu de kast ga inruimen, kan ik volgende week alles weer wassen omdat het onder het stof zit. Dus zit alle gewassen textiel in een doos en maak ik me vreselijk veel zorgen dat ik snel ga bevallen en dan alles uit een doos moet gaan zoeken en dan natuurlijk niet het juiste broekje en shirtje bij elkaar kan vinden. En daar houdt de baby een trauma aan over.

Daarom wil ik ook even zeiken over mijn man. Het interesseert me niet dat hij 15 uur per week extra werkt (verbouwing viel 7000 euro duurder uit). Uit zijn werk moet hij gewoon de leuke, lieve papa voor Aagje zijn en als Aagje eenmaal op bed ligt moet hij, nadat hij zijn zielige hoogzwangere vrouwtje een kopje thee gegeven heeft, direct naar boven om verder te klussen. Koffie drinken doet hij maar in zijn eigen tijd. Hij heeft immers al 37 weken de tijd gehad, 37 weken waarin hij heeft geluierd, alle tijd had voor zijn vrienden en computerspelletjes, dan moet hij nu maar iets harder werken. Dat ik zelf in de periode dat ik nog mobiel was ook van alles heb gedaan behalve me bezig houden met de komst van de baby heeft er niks mee te maken. Ik ben immers zwanger.

Het irriteerde me dus ook mateloos dat manlief vanmiddag maar wat zat te dralen thuis. 'Ga alsjeblieft wat doen met Aagje!'

'Ja....' zegt manlief dan, die zo'n bui heeft dat hij niets wil en niets weet. Zo'n puberale 'ik verveeeeeeeeeel me' bui.

'Ga lekker fietsen, het is mooi weer!' opperde ik.

'Ja.... ik weet niet waarheen...'

'Ga naar de kinderboerderij en de speeltuin!'

'Ja..... mijn fiets is een beetje kapot....'

Uiteindelijk viel ik een beetje tegen hem uit dat hij *censuur* NU weg moest gaan en vooral Aagje meenemen en bovenal niet binnen een uur terug moest komen WANT IK WIL ALLEEN ZIJN!!

Toen ik boodschappen ging doen had hij al heel lief de aardappels geschild en opgezet maar helaas had zijn hormonale vrouw een zakje gebakken aardappels gekocht en brak de 3e wereldoorlog uit. Want ik wilde gebakken aardappels en geen gekookte aardappels want dat had ik gisteren ook al gegeten en nee, ik kon de gebakken aardappels niet bewaren voor morgen want ik had nu al mijn hoofd dat ik gebakken aardappels ging eten en nee, ik kon ook de gekookte aardappels niet opbakken want dat kon ik niet, dat wist ik niet, dat begreep ik niet en toen barstte ik in janken uit dat ik gewoon zo moe was en dat hij vooral met Aagje uit de keuken moest.

Manlief zei, iets anders verwoord, dat ik maar moest kijken wat ik zou gaan doen met het eten en ging met Aagje buiten zitten. Ik trok weer een beetje bij, heb het eten gedaan, de tafel gedekt (inclusief gevulde glaasjes water), de was opgevouwen... en hoorde Aagje vreselijk hard huilen. Het bleek dat ze haar nieuwe hobby 'tafelkleed trekken' weer had beoefend en 3 glazen water over d'r heen had gekregen. Manlief die op het gehuil was afgekomen kreeg een kletsnat Aagje in zijn handen gedrukt met het commentaar 'of hij niet eens even 5 minuutjes op zijn dochter kon letten'. Ik vluchtte naar boven waar ik eerst eens even flink heb gejankt, daarna flink boos geworden op manlief omdat hij toch echt wel alles verkeerd doet, daarna geluisterd naar Aagjes gehuil en manliefs strenge 'nee Aagje blijft gewoon in de kinderstoel zitten, stop met huilen!' en nog bozer worden omdat hij boos werd op mijn onschuldige Aagje terwijl het toch echt zijn schuld was omdat hij gewoon even, heel even maar, op had moeten letten..... eenmaal beneden gefoeterd op manlief dat we geen geld hebben voor de baby, geen plek hebben voor de baby en dat de baby helemaal niet kon komen. Geeist dat hij nog meer ging werken, nog meer ging klussen en vooral nog meer voor Aagje ging zorgen en toen manlief zei dat hij zichzelf niet 3en kon delen begreep hij natuurlijk helemaal niet hoe zwaar het voor MIJ was.

Nou ja, uiteindelijk hielden we weer heel veel van elkaar. Uiteindelijk besef ik dat de baby enkel een wiegje en een borst nodig heeft en dat we nog helemaal niet zwaar in de schulden zitten (niet eens een beetje). Natuurlijk begrijp ik dat we even wat extra geld nodig hebben en dat manlief nu de mogelijkheid heeft om extra te werken en dat we die paar honderd euro per maand heel goed kunnen gebruiken en dat het allemaal echt niet zo erg is als het lijkt.... maar poe he. Het liefst wil ik dat de baby er NU uitkomt want die rugpijn begint echt heel vervelend te worden, aan de andere kant moet ze nog minstens 3 weken blijven zitten zodat ik dan gewoon nog even wat extra tijd heb om alles klaar te maken. En om er zelf klaar voor te zijn om moeder te worden van een 2e kindje. Ik ben zo weinig met dit kindje en met de zwangerschap bezig dat ik zo bang bent dat het me in 1x overvalt. Dat er opeens een baby bij is waar ik voor moet gaan zorgen. Ik ben bang dat ik me te weinig voorbereid waardoor ik er gewoon nog niet klaar voor ben. Als ik mag kiezen mag dit kindje direct terug naar eicel en dan vooral niet bevrucht worden. Ik wil meer tijd om me voor te bereiden, meer tijd om er goed over na te denken of ik eigenlijk wel een 2e kindje wil en aan kan.

Maar deze twijfels heb ik bij Aagje ook gehad en hoe graag ik haar soms ook achter het behang zou willen plakken (ze heeft vorige week alvast een beginnetje gemaakt met lostrekken), ik zou haar voor geen goud meer willen missen. Dan moet het met haar zusje ook wel goedkomen.

Oh, en manlief zei vanavond (toen hij even permissie kreeg om beneden een biertje te drinken) voorlopig af te zien van sterilisatie omdat hij misschien toch nog wel een derde kindje zou willen... al heb ik hem al gezegd dat hij dat 3e kindje zeker niet met mij zou krijgen en als, als, ALS ik ooit in een moment van verstandsverbijstering deze martelgang nog een keer zou willen doorstaan om HEM een kind te geven, dat we dan eerst zorgen dat alles helemaal klaar is, inclusief gevulde kruikjes water, voordat we uberhaubt een poging doen tot zwanger worden.

Zo! Dat is eruit!!