De 2e nacht in de puckababy...

.... ging geweldig!!

Ik ben zo verliefd op mijn lieve, kleine, schattige meisje!!

Haar wiegje stond afgelopen nacht aan de kant van manlief dus hij heeft alles gedaan, gaf haar aan mij voor de voeding en ik rolde haar terug en deed hij de luier, het boertje, het terugleggen in bed etc. Heerlijk! Ik bleef tijdens het voeden een beetje in de soezende sfeer hangen waardoor ik veel sneller in slaap kwam. Daarnaast kwam ze ook maar 1x. Normaal gesproken was het om 23.00-2.00-5.00-8.00 en nu om 23.00-4.00-7.30. Ze laat beter boertjes waardoor het extreme gesteun en gekreun is afgenomen tot normale slaapgeluiden en ze geeft veel minder over. De buikkrampjes lijken over te zijn.... komt er dan echt een einde aan of is het een soort van ´stilte voor de storm?´

Vandaag heeft ze redelijk goed geslapen. Niet dat ze opeens voorbeeldig was, maar de huilmomenten kon ik veel beter aan omdat ik aardig uitgeslapen was. Het scheelt ook dat manlief vandaag z´n vrije dag had, lang leve de parttimer!, en dat hij af en toe ook naar boven kon lopen voor dat verdraaide speentje! Er is namelijk niks zo belangrijk voor haar als haar speentje en ik ben blij dat ze op mijn tepel iets minder gretig aanvalt als op die speen, anders hield ik geen tepel meer over, denk ik! Maar ze kan er ook heerlijk rustig van worden dus dat speentje is zo gek nog niet. Het is jammer dat ik er 10x voor naar boven moet lopen voordat ze goed genoeg slaapt en het niet merkt als haar speentje eruit valt maar hiervoor zat ik 2 uur lang boven met mijn pink in haar mond, dus zo erg is het nog niet.

Verder wil ik jullie bedanken voor alle lieve woorden de afgelopen blogs. Ik heb wat afgeklaagd maar ik ben zo blij met babybytes, waar ik kan zeiken en zeuren zonder dat jullie mij een slecht, ondankbaar kreng vinden (althans, jullie laten het niet blijken).

Ik weet dat er onder jullie mensen zijn die dolgraag een kindje willen en die daar dolgraag slapeloze nachten voor over zouden hebben en soms voel ik me bezwaard om toe te geven aan die gitzwarte wolk hier omdat ik heus wel besef dat ik blij en dankbaar moet zijn. Alleen eisen die slapeloosheid zo erg hun tol dat ik die mooie dingen gewoon niet meer altijd zie.

Maar... vandaag kleurde die wolk weer roze. Mijn meisje lacht! Wij hebben hele verhalen tegen haar en dan zat ze ons heel aandachtig aan te kijken en echt te luisteren en gisteren kirde manlief al elke keer tegen haar ´wat zit je nou te lachen?´ waarop ik elke keer zei dat babies van net 3 weken helemaal nog niet lachen, en dat het lachstuipjes zijn maar vanmiddag schonk ze mij ook haar eerste, onzekere lachjes. Zo lief!! Totdat ik de camera erbij pakte, toen deed ze helemaal niks meer. Ach, de aanhouder wint dus zodra ik een lachende foto te pakken heb, zal ik hem jullie niet onthouden!