Zwangerschapszwemmen

Gisteravond was het dan zover. Mijn eerste lesje zwangerschapszwemmen. Uberhaubt mijn eerste lesje zwangerschaps......... ooit.

Ik had eerlijk gezegd geen idee wat ik kon verwachten, daar heb ik ook helemaal niet over nagedacht dus toen de zwemjuf aan het einde aan mij vroeg of dit was, wat ik ervan verwacht had kon ik dan ook volmondig ´ja´ zeggen. Ik bedoel, we waren in zwemkleding in het water en verder had ik nog niet nagedacht.

In de eerste helft was het tempo nogal laag. Joggen door het water, bijvoorbeeld. Ik was al aan de overkant terwijl de rest van de groep nog moest beginnen. Dus schaamde ik me, want ik wil niet opvallen.

In mijn klas op de basisschool was ik eigenlijk de enige die een beetje sportief was. Niemand beoefende een sport, hooguit voetballen op het straatje achter hun huis bij mooi weer. Dus wanneer er iets voor gedaan moest worden, was ik het. Moet ik erbij zeggen dat mijn turnleraar thuis tevens ook mijn gymleraar op de basisschool was, dus voor hem was het wel makkelijk om mij als voorbeeld te nemen. Hij kon mij, hij wist wie ik was en wat ik kon dus waar iedereen geholpen moest worden met een salto voorover, mocht ik zonder hulp een salto achterover maken. Daarnaast was ik, van turnen, gewend om hem met ´jij´ en zijn voornaam aan te spreken, dus dat alles bij elkaar was voor een aantal meisjes in mijn klas reden om te verkondigen dat ik arrogant was, en graag wilde opvallen. Ik was enthousiast met sporten, mijn gymleraar was enthousiast dat hij in ieder geval 1 iemand in zijn klas had die het leuk vond en die ook gewoon alles deed. Regelmatig ging het dan van ´probeer dit is, kan je dat al´ en ja hoor, ik deed het wel. Natuurlijk kon ik dat, ook al had ik het nog nooit gedaan. Maar goed, bij elk kunstje dat ik enthousiast vertoonde, werd er achter mij gemompeld van ´gaat ze weer, ze moet ook altijd opvallen´. Oke, ik heb er nooit heel erg mee gezeten aangezien dat groepje nu niet echt het groepje was waar ik graag mee om had willen maar, maar toch was voor mij dan weer reden genoeg om vooral niet op te willen vallen als het gaat over sportieve activeiten.

Dat lage tempo, in combinatie met niet op willen vallen, was voor mij dus eigenlijk wel weer goed, omdat ik gedwongen werd ´rustig aan te doen´ zoals de fysio en vk dat adviseren. Ik ben alleen veel te rusteloos om rustig aan te doen. Na de eerste helft gingen we dus ook ´ontspannen´ met 2 van die drijfdingen (1 onder je nek, 1 om je benen) dus daar lag ik, heerlijk te ´ontspannen´. Kijk, nu is inspanning juist ontspanning voor mij en rustig liggen doe ik wel als ik ga slapen (na eerst tig keer omgewoeld te zijn).

Maar, na het ontspannen begonnen de baantjes zwemmen en ik moet zeggen, ik kreeg toch steeds last van harde buiken, dus tja... rustig aan doen.

Al met al kan ik zeggen.... ik heb nog een hoop te leren :-). De eerstvolgende dinsdag dat ik kan, ben ik er weer bij.