Zuchtte de echoscopiste bij de 12-wekenecho nog steeds 'wat een lief kindje', doelend op ons schatje die netjes stil lag en precies zo bewoog dat zij kon zien en meten wat ze wilde, nu verzuchtte de vrouw 'wat een eigenwijs portret', doelend op ons liefje die lekker beweeglijk lag, en letterlijk haar 'kont in de kribbe' gooide zodat ze net niet kon zien of meten wat ze wilde zien of meten. Het opmeten en nakijken had daardoor wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk is ONZE DOCHTER door de APK heen!
Jeetje, wat was ik zenuwachtig! Een knoop in mijn maag de hele ochtend met als grote voordeel dat mijn darmen weer leeg zijn. Maar, alles voor niets want het is, tot zover gezien, een heerlijk gezond grietje die haar spieren al goed aan het trainen is.
Een dochter... daar moesten wij beide wel even van bijkomen. Ontzettend blij natuurlijk, maar zo gedacht dat het een jochie zou zijn. Manlief verzuchtte in de auto al steeds: 'een dochter, een dochter'. Ik dacht alleen maar 'jeetje, ik kan mijn eigen haar al niet eens in model krijgen'. Ik krijg visoenen van meisjes die rustig aan tafel zitten te kleuren en dan denk ik... wat moet IK daarmee? Op de een of andere manier lijkt een jongen 'makkelijker en bekender', maar dan bedenk ik mezelf dat ik toch ook echt een meisje ben, en dat ik ook nooit rustig aan tafel zat te kleuren maar op pad was, ging vissen en voetballen en in bomen klimmen.
Ik word moeder van een dochter en ik ben de gelukkigste vrouw op aarde!
Oh, en het is me ook nog eens gelukt mijn twintigwekenbuikfoto op bb te krijgen.
reacties (0)