De geneugten van een zwangerschap zijn oneindig!

Oke, voordat ik ga slapen en ergens in het 2e trimester wakker wordt nog even een blogje.

Ten eerste om jullie op de hoogte te houden van het wel en wee van mijn zwangerschap en ook om een beetje medelijden te wekken. Misschien is er wel iemand met nesteldrang die na het lezen van deze blog aanbiedt om gratis bij mij schoon te komen maken. You never know!

Ten tweede om me er bij een volgende zwangerschap aan te herinneren dat zwanger zijn NIET LEUK is, zodat ik in het vervolg wel twee keer nadenk voordat ik me laat voortplanten.

Ten derde om mijn nageslacht ermee om de oren te wapperen wanneer ze vervelend zijn. 'Kijk eens wat ik door jou heb moeten doorstaan, zorg maar dat je luistert en doe de was voor me!!' Jeetje, en dan ben ik nog niet eens in het level 'spataderen, aambeiden, striae' belandt. Het begint pas!

Voordat ik verder ga wil ik Reeqais graag vragen na een eerdere blog waarin ik jubelde 'het eerste trimester is geweldig!!' waarin zij reageerde met een 'wacht maar af, gna gna gna' dit keer niet te reageren met een 'ik zei het toch!' Geloof me, dat kan ik momenteel, hormonaal, nog niet aan. Als je niks leuks kunt zeggen, zeg dan niks, niemandal.

Oke, ten eerste ben ik natuurlijk, vast wel ergens heel diep binnenin, blij dat ik zwanger ben en mocht het fout gaan dan wens ik vast alle misselijkheid en moeheid ter wereld op mij, zolang de zwangerschap maar goed blijft gaan, maar op dit moment ben ik niet redelijk en op dit moment vervloek ik alles en iedereen.

Afgelopen zaterdag begon de misselijkheid. Je weet wel, zo'n vervelend gevoel dat in je lichaam blijft hangen en dat dinsdagochtend zijn top bereikte. Het viel nog best mee, eigenlijk. Ik ben niet zo'n makkelijke overgever, ik geef alleen over als ik echt, echt, echt ziek ben dus overgeven is voor mij gelijk aan heel, heel, heel erg ziek zijn. Dit keer was het overgeven, mond spoelen en klaar. Nou, dacht ik optimistisch, als ik misselijk wordt, wordt ik in ieder geval niet moe. En als dit zwangerschapsmisselijkheid is, valt het best wel mee. Makkie, dat eerste trimester. Waarom heeft niemand mij vertelt dat je, EN misselijk, EN moe kunt worden? Die moeheid begon zo een paar dagen geleden en sindsdien bestaat mijn dag uit slapen, opstaan, ontbijten, bankhangen, slapen in bed, lunchen, bankhangen, werken, slapen en dan gaat het riedeltje weer van voor af aan. Vandaag was ik vrij dus, joehoe, gewoon 2 middagdutjes kunnen doen!

Is een zwangerschap zwaar? Nee, dat niet. Tot nu toe ervaar ik het niet zozeer als zwaar, alleen als vervelend. Ik kan mij voorstellen dat een zwangerschap zwaar is, wanneer je niet toe wilt geven aan je moeheid. Dat echt die wc dagelijks schoongemaakt moet worden, en er echt gestofzuigd moet worden, ja, dan is het zwaar. Maar, joehoe, ik heb ADHD en kan dus gewoon toegeven aan mijn eerste inpulsen, namelijk SLAPEN! Dus dat doe ik, de hele dag.

Dus, conclusie: het huis is een zooitje, de keukenvloer plakt en de wasmand is overvol.

Oh, en seks in het eerste trimester???? HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!!!!!!

Ik spreek jullie weer als ik wakker wordt over een paar weken!