Miskraam

Wat waren wij blij!! Eerste aangeslagen ronde met clomid en direct zwanger!
Kon het niet geloven en samen met mijn vriend en familie leefde we op een roze/blauwe wolk. Fantaseren over de toekomst, ons kleintje zou in een perfecte maand en het perfecte jaar nog geboren worden.

Toch had ik na de eerste positieve test al een vervelend gevoel. “Waarom zou deze zwangerschap goed gaan? Het is “te snel” gelukt, dat kan niet goed gaan, het lijkt te perfect.
Ik was zo vreselijk bang voor een miskraam. Dit kleintje is/was zo gewenst en ik zie er zo vreselijk tegenop om weer het medische traject in te moeten om weer zwanger te worden. Als dat dan ooit nog gaat lukken...

Mijn vervelende gedachten heb ik gedeeld met mijn vriend en familie. Ze probeerde mij ervan te overtuigen dat alles goed zou komen. “Dit kleintje komt er, jou lichaam kan dit wel!” Toch bleef bij mij de angst en het slechte voorgevoel.

Bij 4 weken en 4 dagen kreeg ik savonds licht bloed verlies. Toen wist ik het zeker, dit gaat niet goed. De volgende dag naar de gynacealoog, zij gaf aan dat het beide kanten op kon gaan. Bloed verlies zegt niet altijd dat je een miskraam krijgt. Om mij heen hoorde ik ook die verhalen. “Geen zorgen maken, alles komt goed. Bloed verlies hoort erbij!”
Met 5 weken en 2 dagen weer een echo om te kijken of ons kleintje gegroeid was. Shackend heb ik in de wachtkamer gezeten, zo vreselijk bang voor de uitslag die de gynaecoloog mij zou gaan geven. De dagen na de eerste bloeding bleef ik licht bloed verlies houden, alleen met afvegen. Maar toch. Ik wist de uitslag van de echo diep in mijn hart wel. Ondanks dat iedereen om mij heen zo positief bleef en de zwangerschaps kwaaltjes steeds erger werden.
Met de echo werd direct duidelijk dat de kleine niet gegroeid was. Mijn baarmoeder was leeg. Ik wist het, ik heb aangevoeld dat het niet goed zat maar het niet durven geloven. Ik had zo’n grote wens dat dit kleintje bij ons zou komen dat ik niet durfde te bedenken dat het over zou zijn.

Maar het is toch echt zo. Het ini mini mensje dat zo gewenst is, is weg. Niet gegroeid, gaat ook niet meer groeien. Ondanks dat ik pas zo pril zwanger was doet dit zo vreselijk zeer.
De dag erna was onze vakantie naar Kreta gepland. We zijn gegaan, ondanks dat ik “het vruchtje” nog moest verliezen. Erge buikpijnen en bloed verlies in het vliegtuig maakte mij echt duidelijk dat ik echt niet meer zwanger ben.. waarom blijven die zere borsten dan nog wel?! Zo pijnlijk om iedere keer eraan herinnerd te worden wat er was maar niet meer is.
Nu op vakantie probeer ik te genieten. Ik vind het lastig. De kinderen die hier rond huppelen herinneren mij er elke keer aan dat ik niet meer zwanger ben.

Zodra ik thuis ben moet ik weer naar de gynacealoog voor controle, dan weer een cyclus afwachten en dan weer aan de hormonen zooi om te kijken of ik weer zwanger kan worden.
Ik durf amper te hopen dat het weer gaat lukken. 1x zoveel geluk om zo “snel” zwanger te worden met medicijnen betekend niet dat dat de volgende keer weer zo makkelijk gaat natuurlijk. En waarom zou het dan niet weer een miskraam worden??

Ik zit er echt ff helemaal door. Het idee dat ik weer een medisch traject in moet om onze grote wens uit te laten komen vind ik zo vreselijk zwaar.
Ik wil niet meer maar het moet. Anders komt ons kleintje er nooit.