Bang en verdrietig

Vandaag heb ik mijn eerste pil ingenomen om ervoor te zorgen dat het kindje afkomt. Wat was dat moeilijk om te doen! Maar...nu ben ik ontzettend bang voor wat er komen gaat. De verloskundige, want ook die afspraak moest afgezegd worden, heeft tegen manlief gezegd dat het heel goed kan dat ik echt bevallingsweeën ga krijgen als het afkomt. Ik zie er nu extra tegenop en weet echt niet wat ik moet doen als het zo heftig wordt... We konden de vk wel altijd bellen en als het nodig was zou ze ook langskomen, dus dat is wel een geruststellende gedachte. Maar dat heeft me toch wel even aan het schrikken gemaakt. Ik wist niet dat je bij een zwangerschap van 10 weken al echte bevallingsweeën kon krijgen. 

Na het lezen van de bijsluiter vanmorgen van die Cytotec-pillen die ik morgenavond in moet brengen, begon ik te twijfelen of ik dit wel door moest zetten. Er stond nl. bij dat er kans bestond op het scheuren van je baarmoeder. Ik begon te twijfelen of ik het kindje zo moest laten komen of dat ik het toch weg moest laten halen. Na het ziekenhuis gebeld te hebben (de dame aan de telefoon verzekerde me dat een gescheurde baarmoeder daar nog nooit voorgekomen was en dat de pillen toch behoorlijk vaak voorgeschreven werden), heb ik toch besloten om het kindje thuis te laten komen, zodat we er nog afscheid van kunnen nemen.

Verder gaat het vandaag op en af. Ik heb wel wat bijzondere inzichten gekregen, die me wel troost hebben geboden. Verder heb ik veel steun van manlief en Kayleigh. Natuurlijk vandaag ook wel weer een aantal huilmomenten gehad, maar dat hoort natuurlijk bij het rouwproces. Vanmiddag bijna de hele middag geslapen, jeee...wat was ik moe zeg. Zo maar omkleden en dan met manlief Kayleigh ophalen van de opvang.