Teleurgesteld

Vannacht zijn ze dan toch op komen zetten: de rode ettertjes! Helaas, ik had echt een goed gevoel deze maand. Ik begin er nu soms zelfs aan te twijfelen of het nog wel een keer gaat lukken of dat het maar gewoon een lucky shot was die ene keer zwanger zijn... Maar toch wil ik nog even doorgaan. Mijn hart zegt dat ik door moet gaan en mijn verstand zegt dat ik moet stoppen, maar heb toch besloten om nog even naar mijn hart te luisteren.

Ik zou deze maand met nieuwe medicijnen beginnen en had daar best wel naar uitgekeken om een maandje met minder bijwerkingen door te komen. Nu heeft de apotheker iets heel anders meegegeven dan wat de gyn voorgeschreven heeft. Iets wat ze ook gebruiken bij vrouwen met borstkanker. Ik gisteren de apotheker gebeld en die wist eigenlijk ook niet zo goed wat hij ermee aan moest. Hij zei dat hij nog nooit van die medicijnen gehoord had in combinatie met vruchtbaarheidsbehandelingen. Hij had het wel even gegoogled (ik dacht: o nee...daar heb je weer zo'n googler) en hij kwam het toch wel tegen. Maar goed, aangezien ik het niet vertrouw heb ik toch maar weer om een veilig dosisje clomid gevraagd en dan neem ik die andere medicijnen wel weer mee met de volgende echo. Dan kan de arts zelf even kijken of het wel het goede is. Als blijkt dat het de juiste medicijnen zijn, kan ik ze altijd de maand daarna nog gaan slikken (als het nodig is...).

Ik zat gisteren echt even in een dipje. Dan heb je ook nog zo'n collega die over niks anders dan haar kind kan praten, dus daar werd ik ook niet echt gelukkig van. Aangezien we maar met zijn 2-en op een kamer zitten had ik gevraagd of we het even niet over kinderen konden hebben en dat was geen probleem volgens haar. Nou, het benieuwde mij of ze het vol ging houden. Nee natuurlijk niet! Na een tijdje was het alweer zover. Ik heb me er maar voor afgesloten en een paar keer geërgerd haar richting opgekeken, maar helaas mocht het niet baten. Toch wel jammer als iemand zegt dat ze snapt hoe je je voelt, maar dat ze daar dan vervolgens nog niet 1 dagje rekening mee kan houden... Gelukkig was mijn mannetje er om mij te troosten. Ik weer al mijn frustraties geuit en hij zei weer dat als ik even wilde stoppen we dat gewoon zouden doen. Ik moest per slot van rekening wel naar mijn eigen lichaam en gevoel luisteren. Nou...ik ga er nog eens even heel goed over nadenken, maar voor nu ga ik er gewoon nog een maandje voor.

Volgende week donderdag weer de eerste echo.