Ik word gek van dat wachten...

Ooooo....wat duurt wachten lang! Ik mag maandag pas testen en de dagen kruipen voorbij... Dat mijn hormonen ook weer flink aan het werk zijn, werkt er ook niet echt aan mee om rustig te worden. Ik kan janken om niks en Patrick hoeft maar iets verkeerds te zeggen en ik vlieg er alweer in... Gelukkig begrijpt hij het allemaal wel (tenminste dat zegt ie) en kan hij heel veel hebben, maar ik vind het toch best wel zielig voor hem...

Iedere keer als ik naar de wc moet hoop ik dat ik geen bloed zie en bij ieder misselijkheidje en vreemd gevoel in mijn buik (en al die andere tekenen die ik had toen ik zwanger was) hoop ik op goed nieuws. Ik weet dat ik niet teveel moet hopen, want als het dan weer niks is dan ben ik alleen maar verdrietiger, maar ja...dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Nou, ik heb in ieder geval mijn frustraties weer even van me af kunnen schrijven en eerlijk gezegd lucht dat best op.

Tot de volgende keer...

Liefs Linda