Even hoe het gaat...

Meiden, hoe positief ik was voordat we de tp van onze 2e cryo kregen, zo negatief ik me nu voel... Dat de wachtweken verschrikkelijk lang zouden duren en niet makkelijk zouden zijn wist ik wel. Maar het is nog moeilijker dan de vorige keren lijkt het, of ervaar ok het nu omdat ik juist nu mee bezig ben...? Ik weet het even niet meer... Ik wacht op iets wat mijn lichaam zegt en dat gebeurt niet. Mijn Hoofd draait nu alleen overuren. Het feit dat deze tp ook niet gelukt zou zijn, zou betekenen dat we gelijk in onze 3e poging belanden en dat legt toch een bepaalde druk op me. Stel voor dat het toch gelukt zou zijn - oh, ik zou een gat in de lucht springen. Maar voor nu voel ik dat niet. Toch moet ik hoop houden niet waar...? Want wie anders dan moet erin geloven dat het gelukt is?
Ik schrijf dit ook in de hoop dat ik mijn gedachtes kan ordenen en wat meer rust kan krijgen... Ben op vakantie in prachtige Italië maar daar kan ik helaas niet volop van genieten. Ik hoop in de volgende blog wat vrolijker en positiever te zijn, nu lukt het me even niet.