Scheiden is lijden

Deze blog wilde ik 'scheiden' is levenslang noemen. Maar bij nader inzien vind ik dat een kind samen maken samen als ouders 2x levenslang is of je nu scheidt of niet.

Ik heb het al een keer gedaan. Mijn eerste kind leeft met co ouderschap. Er kwamen weinig gevoelens bij kijken en de regeling, woonsituatie en alimentatie waren vlot geregeld. Onze omgang als ouders was en is wenselijk. Er zijn geen kussens vol gehuild, geen scheldwoorden gevallen, geen problematiek over materiële zaken en toch kregen we, los van elkaar, een hoop shit over ons heen.
En ookal vindt mijn zoon het best dat zijn ouders los van elkaar wonen. Hij kan zich niet anders herrinneren. Hij heeft wel 'last' van de overgang iedere week, maar een gezonde relatie met beide ouders weegt dan weer zwaarder voor ons. Dus dat de kinderen er de dupe van worden hoeft in de eerste instantie niet te betekenen wat sinds 2000 op menig verjaardag tijdens een kringgesprek wordt voorgewend. Sinds 2013 zeggen ze erbij, maar bij jullie gaat het goed. Ze bedoelen. Jullie hebben een goed contact. Ja dat is zo, zeg ik. Maar ik denk dan, mijn zoon heeft nu net de pech dat hij moeite heeft met wisselen van situatie.
Het is heus te overzien, maar er kleven nadelen aan. Scheiden, co ouderschap.

Aldus, 2013, twee jonge mensen die weer opnieuw kunnen beginnen. Opnieuw gelukkig worden alleen of samen met iemand.
Zo geschiede

En wanneer de vorige blogs bekend zijn dan weet je hoe turbulent. En ook hoe turbulent het inmiddels niet meer is. Hij heeft natuurlijk wel een probleenpakket maar neemt zn verantwoordelijkheid hierin. Hij gedraagt zich goed. Er is geen affectie, maar is leuk bezig met de kinderen en met het ontlasten van mij. Zo goed als het kan. Hij wil verder, en ik niet. De liefde is weg. Maar ik vind dat haast geen reden om het leven van de kinderen overhoop te schoppen. Er is geen gevaar in huis. Thuis is een rustige plek en vader en moeder maken geen ruzie. Het is ook geen walt disney huwelijk met kusjes en knuffels, maar alles kun je niet hebben.

Een gelukkige moeder heeft gelukkige kinderen. Daar zou ik wel een Barend en van Dorp over willen maken. Sowieso wat is een gelukkige moeder? In mijn geval zou ik misschien de verbondenheid, intimiteit en liefde van een man kunnen missen en toch gelukkig kunnen zijn? Geluk zit in heel veel meer dan alleen dat, maar echt, we weten dat verbondenheid een basisbehoefte is. Die voel ik niet met mijn zelf gekweekte planten.

Ik.zou er graag een show over willen zien. Een tafel met een presentator. Ik. Mijn man. Een kinderpsycholoog, een ervaringsdeskundige, een scheidingsexpert, het zit zo in elkaar dat de zaak van alle kanten belicht wordt. De hamvraag is: wat is nu het beste? Voor de kinderen? voor de ouders? Voor de maatschappij? Laat een hoogleraar van een universiteit spreken. Wat is liefde anno 2017. En wat statistiek. Hoeveel mensen leven een huwelijk zonder verbondenheid omwille van de kinderen. Hoeveel zijn losgebroken en wat waren de gevolgen. Hoe vaak in 1 mensenleven. Voor elke expert heb ik mijn vragen en dat is zelfs met knip en plak werk niet in een uur besproken.

O wacht, ik zie nu in dat er ook een paragnost moet aanschuiven en zoals bij de wereld draait door een muziekgroep. Iets moderns. Want dit zijn moderne zaken. Mijn oma's zouden dit bijvoorbeeld amper kunnen verdragen.

Eigenlijk kan al deze moeite bespaard blijven want de conclusie zal zijn dat je het uiteindelijk helemaal zelf moet beslissen. Als autonome volwassene word ik daartoe in staat geacht. En de zwaarst wegende vraag is: wat is uiteindelijk het beste voor mijn kinderen. Alleen dat antwoord heb ik nodig. Dan weet ik wat ik moet doen.

2714 x gelezen, 1

In Overig

reacties (0)


  • rlyblue

    Dat onderzoek is uitgevoerd en ik lees daar altijd hetzelfde antwoord op. Wanneer er geen flinke ruzies, extreme stress of mishandeling is, is het voor de kinderen beter wanneer de ouders bij elkaar blijven. Stabiliteit en veiligheid zijn de belangrijkste factoren voor een kind. Onderstaand artikel zegt zelfs: "Kinderen kunnen veel last hebben van een kille sfeer of zwijgende conflicten. Ook als je dit niet aan je kind kan zien. Toch blijkt uit onderzoek dat de negatieve gevolgen van een scheiding niet opwegen tegen een negatief voorbeeld van een relatie."

    https://psychogoed.nl/is-scheiden-beter-kinderen/

    Dat gezegd is ook dat geen makkelijke oplossing. Een relatietherapeut is in dat geval zo gek nog niet. Die kan je ook leren wat valkuilen zijn en waar je op moet letten wanneer je bij elkaar blijft voor de kids.

    Wat je ook kiest, succes, met deze situatie!

  • Mamavandriedametjes

    Wow, meid! Wat een dilemma. Enerzijds kunnen zien wat een stappen er gezet zijn, anderzijds lees ik hieronder dat je niet verwacht dat de liefde zal terugkomen. Staat hij voor hetzelfde dilemma?

    Heb je met de relatietherapeut ook (contextuele) patronen onderzocht in jullie levens? Dat gaf mij in ieder geval erg veel inzicht in hoe we beiden bezig waren om het huwelijk van onze ouders te herleven binnen ons eigen huwelijk, en wat er voor nodig was om dat te doorbreken. Helaas was mijn man toen al afgehaakt.

    Mijn scheiding is nu ruim 7 maanden een feit. Het verloopt zoals jij je eerste scheiding omschrijft... Ergens wel gemoedelijk. Ondanks het feit dat ik nog steeds denk dat het allemaal wel erg definitief is en of dit nou echt de enige oplossing is voor de problemen die er waren. Voor twee van mijn drie kinderen is het 'gewoon' zoals het is, de middelste is bij tijd en wijle nog intens verdrietig. Tot nu toe lijkt het voor de kinderen, en mezelf ook trouwens, mee te vallen. Ik mis zijn leuke kanten, maar bepaalde dingen echt niet. En sommige dingen zijn een stuk verbeterd. Andere dingen zijn vergelijkbaar, of lastiger geworden. Wat ik vooral mis is ruimte en tijd voor mezelf. Maar dat miste ik in mijn huwelijk ook.

    Ik zie als een berg op tegen het moment dat er nieuwe partners komen. Als ik naar mijn ex kijk, die weigert om zijn deel van de breuk te zien. Die gaat patronen die het in de relatie zo moeilijk maakten in een volgende relatie gewoon doorzetten, want daarin is hij niet veranderd. Misschien is er met haar wel een andere dynamiek, maar wellicht ook niet. Met als mogelijk gevolg dat mijn kinderen over een paar jaar weer met een scheiding worden geconfronteerd.

    Het enige wat in mijn bereik ligt, is dat ze van mij structureel het goede voorbeeld krijgen in hoe je dat nou doet, omgaan met elkaar.

    Om er maar over te zwijgen wat het met mij doet als zijn nieuwe partner zich met mijn kinderen gaat bemoeien... Ik krijg echt de kriebels al als ik eraan denk. Het doet me echt verrekte pijn dat er op een dag iemand komt die mijn kinderen haar "bonuskinderen" gaat noemen. Er is niks van jou bij, denk ik dan. Ik zal nog veel verder boven mezelf uit moeten stijgen dan ik nu al gedaan heb om toe te staan dat mijn kinderen een fijne band met haar mogen hebben.

    Misschien helpt mijn ervaring jou een heel klein beetje sturing te geven aan het oplossen van je dilemma. Het "geef niet zomaar op" is in ieder geval iets wat je naleeft, je zult jezelf altijd in de spiegel kunnen blijven kijken en weten dat je gedaan hebt wat in je bereik lag om het te laten slagen. Of dat nou met of zonder elkaar is. Ik hoop dat jullie er samen op een bevredigende manier uitkomen.

    Veel wijsheid toegewenst!




  • Amatullaah

    Moeilijk.. ik denk dat kinderen flexibel zijn en als de situatie ondraagbaat word voor jou als moeder zou ik scheiden. Ik denk dat ieder huwelijk wel eens een down heeft, dat je geen liefde voelt voor je man. Dat kan maanden of jaren duren. Maar haat je elkaar? Neem je tijd voor elkaar? Dat verandert ook veel. Soms hakt de sleur er zo in dat je de liefde kwijtraakt. Misschien ligt het aan hem maar misschien ook aan jou.. Ik zou eerst vechten en dan kijken hoe het gaat. Kinderen horen ook de downs mee te maken en ze leren van jou keuzes. Stel het zou liggen aan tijdgebrek voor elkaar en jij kiest voor scheiden dan zullen je kinderen ook geneigd die keus te maken. (Niet dat het per se daar aan ligt) maar het lijkt alsof mensen zo snel scheiden tegenwoordig. Ik ben maar 4jaartjes getrouwd en ik heb ook aan scheiden gedacht, hield niet meer van hem, alles was stom en veel ruzie. Maar nu is alles weer koek en ei en de liefde is terug.

    Succes met je keus!!

  • lijsterbes

    Afgelopen jaar ligt het aan mij. De relatietherapie heeft geholpen met communiceren maar ik heb geen behoeftes meer behalve zo nu en dan een gezellig gesprek. Ik geloof niet dat dat terug zou kunnen komen. Ik maak me alleen zo zorgen om de kinderen. Ik begrijp ook wat je schrijft over makkelijk opgeven en welke boodschap je daarmee uitzendt.

  • Florien84

    Ik ben van mening dat wanneer je kinderen heb je alles op alles moet zetten om je relatie te laten slagen. Echter zijn er grenzen. Mishandeling op wat voor manier dan ook is direct het einde van een relatie, tenminste dat vind ik. Ik vind dat kinderen veilig moeten opgroeien en soms is apart beter. Knap van je man dat hij zich beter gedraagt maar het leed is al geschied. Zal jij je ooit volledig veilig voelen? Ben je niet bang voor een terugval? Succes.

  • lijsterbes

    Zolang hij niet in mijn bijzijn drinkt voel ik me ten alle tijden veilig. Eens in de zoveel tijd heeft hij een feestje met vrienden. Dan drinkt hij zoals het hem uitkomt. Vooraf heeft hij dan een andere slaapplek geregeld. Hij komt niet thuis. Pas de volgende dag. Op zulke avonden ben ik wel eens bang dat hij thuis komt. Als ik oppas kan regelen ga ik dan wel iets leuks doen ter afleiding. Als ik thuis ben dan zorg ik preventief dat hij niet binnen kan komen. Al is dit nog nooit nodig geweest. Maar inderdaad, ik ben er dan wel mee bezig. Als we samen iets hebben, een feestje of een concert, dan rijdt hij. Ook dit is sindsdien goed gegaan al blijf ik daarbij op mn goede wat de pret iets bederft, maar goed. Hij leert dat hij niet hoeft te binge drinken, of piek drinken om de angst niet te voelen en dat blijkt goed te gaan. Ik denk soms wel hoe dat stukje therapie zal zijn met co ouderschap en de vrijheid die hij krijgt om zich te verdoven met alcohol wanneer hij alleen is. Daar ben ik wel bang voor een terugval. Nu is hij een leuke vader. Pedagogisch heeft hij zich ook verbeterd en hij beleeft plezier met de kinderen.

    Gewoon in de thuissituatie dronk hij gek genoeg nooit. Hij voelt veel minder angst als ik ook thuis ben.

  • Florien84

    Ik bedoelde het absoluut niet vervelend, excuus als dat zo overkwam. Ik kan het mij niet voorstellen dacht even hard op. Denk je dat de liefde nog terug kan komen?

  • lijsterbes

    Dat las ik wel tussen de regels door. Vond het best fijn om daar antwoord op te geven. Ik denk het niet. Heb die ervaring niet dat dat terug kan komen. Jij?

  • Florien84

    Ik denk eerlijk dat er inderdaad teveel stuk is voor een liefdesrelatie. Ik denk dat je nooit meer op dezelfde manier van heb kan houden als dat je ooit gedaan hebt. En nogmaals dat hij eraan werkt is goed maar het is wel gebeurd en dat heeft zijn littekens achter gelaten. Of je nu bij hem blijft of niet, je weet nooit zeker of het de goede keus is. Je weet immers niet hoe je toekomst was geweest als je de andere keus had gemaakt.

  • china-dad

    Wat beter voor jezelf is weet ik wel, maar wat het beste (minst slechte) voor je kinderen is niet, helaas.

    Kinderen zijn natuurlijk niet eeuwig kind. Het duurt nog even, maar die worden ooit zo groot dat ze je niet meer zo nodig hebben. Dan komt de tijd dat je zelf mss belangrijker wordt dan 'de kinderen'... (??)

  • lijsterbes

    Dat gaat nog heel lang duren, maar, de tijd vliegt

  • china-dad

    Precies dat...