De ontdekking

Zo zat ik een paar maanden geleden bij de dokter. Ik was al twee weken zwak, ziek en misselijk. Best een gedoe een doktersafspraak, vooral kwa tijd en organisatie. Ik vermoedde een laag hb en of b12 maar voor het prikpapier moet je even langskomen. Daar zat ik, de dokter keek in de computer en zei 2 maanden geleden was het voldoende. Zou je zwanger kunnen zijn? (Nou nee, ongeveer twee week geleden was ik ongesteld zei ik braaf) hoe komt ze erbij, ik ben met totaal andere dingen bezig. Ze ging zich in het onderwerp vastbijten; hoe was die menstruatie, ben je regelmatig ongesteld ?
(Gewoon een menstruatie, had er weinig last van en niet over na gedacht). Bloed testen kan altijd, maar ik zou ook een zwangerschapstest kunnen doen. Zou je nu kunnen plassen? (O, nou nee hoor, heb net geplast, loog ik) Bij de assistente kon ik een test meenemen. Dat deed ik, thuis had ik nog twee luxieuze met indicator. Maar een extra test is niet mis.

In naam van George Clooney zijn onderbroek; ik zwanger?! Juist nu??? Nee, flauwekul. Ik was immers ongesteld geweest. Toch was het amper bloederig (excusez-le-mot). Met redelijke vaart reed ik naar huis. Had geen tijd om de hond te begroeten naar de wc en plassen maar. Test eronder.

OKÉ, OKÉ, oké. Ja ik zie het. Twee strepen. Ik hoef niet te zoeken, ze zijn even donker. Ik ga naar de keuken om een groot glas water te drinken. Ik heb meer plas nodig want ik wil weten hoe lang dit zich al zonder mijn weten onder mijn neus afspeelt. Geen plas diende zich aan en ik moet de kinderen ophalen. Smiddags plas ik weer. De indicator zegt 3plus.

Wat een rare grap, bijna een jaar lang geprobeerd. Google gestalkt met vragen; waarom word ik nu niet zwanger? Hoe vaak moet ik het doen? Inmiddels was ik vertrouwd geraakt met het idee dat ik een koude baarmoeder had, mijn eitjes verouderd waren of ik keek met argusogen naar de leefstijl van mijn man, hij die te vaak te weinig maat kan houden met van alles en nog wat. Alles en nog wat dat niet past bij gezonde zaadcellen, aldus Google. Ik had een pauze genomen van het idee, maar dan ook een echte pauze. Ik dacht aan andere leuke dingen. Ook erg leuke dingen. Geen blijdschap nog, maar verbijstering.

De volgende ochtend hing ik bij mijn verkoskundige aan de lijn. Overmorgen heb ik een plek om te zien hoe ver je bent. Natuurlijk ben ik daarbij.

Ik ging liggen, eerst op de buik zei ze, lijkt me een heel goed idee dacht ik, laten we dat inwendige ding er maar niet in stoppen. Ik zie daar een met een mooie hartslag. Ze meette hem op, iets meer dan 7 weken gefeliciteerd. Oh zei ze verrast ik zie nog een. 1 minuut voelde ik van alles. Niet 1 maar 2, ( hoe snel kan een mens denken) ik dacht 10 dingen tegelijk. Krijg ik dan toch misschien 4 kinderen? Na wat speuren en turen zei ze, het is een cyste. Sorry. Van baby naar cyste. Ik trok een vies gezicht. Een cyste?!? Wat moet ik me daarbij voorstellen, ik dacht aan een soort kiezelsteen. Welke kleur heeft hij? Vroeg ik. De verloskundige en mijn man keken me meewarig aan. Mijn man sloeg zijn ogen richting het plafond.
Hallo? Mag ik weten wat er allemaal in mij gebeurd? De verloskundige legde me uit wat zo'n onschuldige cyste inhield.

De stand van zaken was 1 baby, 7 weken en iets meer, misselijk maar gelukkig.