Bevallingsverhaal Dex en Liam

Bevallingsverhaal Dex en Liam

05-10-2010

Dinsdagochtend. Ik stond die morgen op en was totaal niet lekker. Voelde me beroerd, had hoofdpijn en weer harde buiken. Ook was het vocht in mijn benen en voeten weer toegenomen. Ik was afgelopen zondag al op 3 west geweest met soort gelijke klachten, gelukkig was toen alles in orde. Omdat mijn bloeddruk de laatste tijd steeg, moest ik het goed in de gaten houden. Dat deed ik, dus zo ook die dinsdag. Ik belde de dienstdoende verloskundige en kon weer komen voor een controle, dat betekend ctg, bloedafname enz..

Lois bij opa en oma gebracht, Lennaert uit zijn werk laten komen en wij met ziekenhuistassen op naar het Beatrixziekenhuis.

Onderweg voelde ik regelmatig een harde buik die pijnlijker werd, ook kwamen ze sneller dan ik gewend was van de laatste tijd. Op3 west aangekomen dus de gebruikelijke controle, urine, bloed, ctg. Terwijl ik aan het ctg apparaat lag kreeg ik regelmatig een pijnlijke harde buik, alleen meten het apparaat die niet, ook waren de hartslagen van de jongens zoek, ik zat me dood te ergeren aan het apparaat en raakte gefrustreerd, omdat er zo geen duidelijk beeld kwam van de hartregistratie en mijn harde buiken. Ik heb Len even beklag laten doen en werd toen aan een ander ctg  apparaat gelegd. Daarop was duidelijk te zien dat ik regelmatige harde buiken had en gelukkig lieten de jongens hun ook registreren. Die maakte het overigens prima in mijn buik. Mijn bloeddruk was dan wel wat hoog 140/100, de uitslagen van het lab waren oke. Ze wilde wel even toucheren, want ze had het idee dat ik gewoon al weeën had, want ik moest tijdens zon wee even niet praten en op mijn ademhaling letten. Nou zij toucheren en had al 4 cm ontsluiting. Zo zegt ze, ik denk dat je vandaag gaat bevallen. Dan schrik je toch even, ik kwam tenslotte niet met het idee dat het zou gaan gebeuren vandaag.

Ik moest even gaan wandelen of op een andere manier ontspannen en zou dan na een uur weer getoucheerd worden om te kijken of het vorderde. Het kon altijd nog vals alarm zijn en als ik dan zou gaan bewegen zou het af moeten zakken. Wij dus naar beneden, even een broodje eten, even naar buiten en toen weer naar boven. Ondertussen kwamen de weeën om de 5 minuten , maar waren nog prima te doen. De verloskundige was bezig met een andere tweeling bevalling , dus het duurde nog even voor ze kwam. Rond kwart voor 3 kwam ze weer toucheren, bijna 5 cm. Vandaag zou het dus gebeuren. Ik werd naar een verloskamer gebracht, daar zou de bevalling verder in gang worden gebracht door middel van de vliezen breken van kindje 1. Half 4 braken de vliezen en werd een infuus aangebracht op voorhand. Een uurtje later bijna 6 cm. Nog steeds te doen, wel werd een weeënopwekker via het infuus aangesloten om alles regelmatiger te krijgen en misschien te versnellen. De weeën werden daardoor ook pittiger en moest ze gaan wegzuchten. Tussendoor echter nog steeds pijnloos. Elk half uur schroefde ze de opwekkers omhoog, dus de weeën kwamen steeds korter op elkaar. Tegen 6 uur moest ik gaan puffen van mezelf, want nu begon het goed zeer te doen. Elke 1.5 minuut een wee hakt er wel in.  Bijna 7 cm, we gaan goed. Het laatste uur was het pittigst. Vanaf 7 uur begon ik mezelf te verliezen in een wee van de pijn en pufte me het ongans. Ik kreeg goede steun van Len en kneep zijn hand fijn in een wee. Ook de verloskundige moedigde me aan. Half 8 hield ik het bijna niet meer en wilde ook eigenlijk niet meer. 8 cm. Nee dacht ik nog..dit hou ik echt niet lang meer vol. Je hoeft ook niet lang meer, zij de vk. Ze ging mij in een wee toucheren en ik moest wat mee gaan duwen om het laatste randje weg te krijgen. 8 uur was dat het geval. Assistentie werd er bij gehaald in de vorm van 2 verpleegsters en de gynaecoloog werd opgeroepen te komen. 8 over 8 mocht ik persen, wat ik bij Lois heel anders heb ervaren. Dit was een stuk pijnlijker. Ik dacht eerst dat ik moest poepen, toen zij me vertelde dat dat kindje 1 was durfde ik mee te persen. Ik ging echter veel te snel en schopte bijna Len zijn schouder uit de kom van de kracht die ik zette, ook aan de andere kant moest de verpleegster het ontgelden. Bij de 2^e perswee zette ik weer zoveel kracht dat  Dex geboren werd en letterlijk eruit vloog. Ze konden hem nog net opvangen. Hij kwam meteen goed huilend ter wereld en werd op mijn borst gelegd. En wie hebben we hier, vroeg de vk. Van schrik en inspanning wist ik het even niet meer. Dus Lennaert zij. Dit is Dex.

Hij scoorde meteen een 9 en een 10 . Omdat zijn broertje er ook uit wilde werd Dex even in een couveuse gelegd waar hij heerlijk ging zonnebaden met zijn armen wijd. Ook plaste hij even in de rondte. Ondertussen was de gyn ook gearriveerd en heeft eigenlijk niks gedaan . Dex zijn geboorte heeft hij gemist, hij zij nog, dat kan ik niet aanrijden hoor, als ze zo snel komen . Hij zette wel even het echo apparaat op mijn buik om te kijken hoe kindje 2 lag en ging toen koffie drinken. Kindje 2 zakte snel, want kon de persdrang al niet meer tegenhouden. De vk brak de vliezen en dat was een grote plas die aan iedereen zijn voeten belande en met 1 perswee kwam ook Liam bijna na buiten gevlogen. Hij had wel de navelstreng om zijn nek, maar dat is maar even geweest, want had er kennelijk geen last van. Ook meteen op de borst en een score van 9 en 10. Lennaert heeft van beide de navelstrengen door mogen knippen. Dex werd er bijgehaald er daar was het geluk van 2 jongens op mijn borst. Ik lag te shaken en zweten tegelijk en ergens kwamen er vast ook nog tranen van puur geluk. Beide maakte het super en dat gaf natuurlijk een goed gevoel. Toen kwam het wegen en meten. Dex 2840 gr en 48 cm. Jeetje dacht ik nog, wat weegt Liam dan, want het was duidelijk dat hij groter en zwaarder was. Nou en of . 3380 gr en 51 cm. Wat een gewichten voor een tweeling en voor de termijn. Kijk daar heb ik het nou allemaal voor gedaan.

Even was er nog een kleine spanning of Liam naar de kinderafdeling moest. Hij zag wat blauw en zijn suikerwaardes waren te laag. Hij mocht boven blijven als ze na de voeding goed waren en dat was het geval. Zijn blauwe gezicht bleek ook niks raars te zijn. Dat was gewoon stuwing en kwam van de bevalling. Dex was meteen een roze baby, Liam een rode. Ach verschil moet er zijn hihi. Ik had 2 kleine sneetjes die gehecht moesten worden en ter afleiding ging ik mijn ouders maar op de hoogte stellen. Die zijn met Lois meteen gekomen, ook mijn zus, Len zijn zus en vader kwamen. Ik dacht doe maar meteen, nu zit ik in de adrenaline roes. Op een gegeven moment voelde ik me echter niet lekker worden en toen werd het toch even tijd dat iedereen vertrok. Ik werd gewassen en we werden naar een kraamsuite gebracht. Met de jongens in een bedje naast ons hebben we samen de nacht doorgebracht. Eigenlijk ging het allemaal super goed. De jongens moesten 24 uur om de 3 uur op hun suikerwaardes worden geprikt en daarna tot de 48 uur om de 6 uur. Die hieltjes hebben wat te verduren gehad. Ik heb de nachten die ik in het zh heb doorgebracht redelijk goed kunnen slapen omdat de verpleging de voeding dan overnam en de jongens gewoon wegreed voor de nacht. Met een lekker pilletje op kon ik even bijtanken. Wel heb ik goed last van na weeën gehad en ook mijn darmen moesten flink werken. Dan nog mijn bekken wat ook een flinke opdonder heeft gehad, dat maakt het lichamelijk allemaal wat zwaar. In mijn hoofd wil ik alles zelf doen, maar het lichaam doet niet mee.

Vrijdags kwam het goede nieuws, naar huis….!!!!!

Rond 14 uur kwamen we thuis aan. Meteen moesten ze een flesje. We hadden wat voeding meegekregen, want onze kraam kwam pas rond 15 uur. Maar het ging allemaal goed. We zijn het niet verleerd. Heb een hele lieve geweldige kraam, een betere kan ik me niet wensen. Ze trekt meteen aan de bel als ze merkt dat er wat niet goed zit..Mijn bekken, het overstrekken van Dex, meteen fysio regelen. Ook heb ik nog meer uren gehad en is mijn kraam er nog de 9^e en 10^e kraamdag.. En is er nu via maatschappelijk werk thuiszorg in werking gezet. De komende 3 wk mag ik namelijk nog helemaal niks. En daarna is alles opbouwend, dus huishoudelijk werk is helemaal not done…

Het is even verwerken voor iemand die graag wilt, maar dus niet kan. Ik moet goed luisteren naar wat mijn lichaam zegt en de zorg voor de jongens het belangrijkste vinden, de rest komt later wel. Als ik nu niet luister naar mijn lichaam heb ik misschien de pech dat ik er de rest van mijn leven mee blijf lopen. Dat is namelijk wat veel dames met bekkenklachten doen, ach het gaat wel, dus we gaan maar door. Natuurlijk zit ik niet wachten op iemand die hier de boel komt schoonhouden omdat je het liever zelf wilt doen. Maar ik probeer er maar even van te profiteren. Ik geef het de tijd en dan komt vast alles goed. Vanavond zijn mijn jongens alweer 1 week oud. De tijd vliegt, voor je weet lopen ze en zijn ze zo volwassen..genieten is dus heel belangrijk nu en dat gaan we dus maar doen.