Boos

Er moet me iets van het hart. Iets wat al langer speelt, in mij.
Ik probeer soms letterlijk afstand te nemen en ik probeer zelfs om me
neer te leggen bij een mogelijk kinderloze toekomst. Omdat ik het idee
heb dat dat namelijk reëler is dan een toekomst met een kindje..
Twee jaar verder, twee miskramen en verder lege handen en bijna 40 jaar.
Dat is de realiteit. Hard, maar waar. Ik weet niet of ik de spanning
van weer een zwangerschap aankan, weer dat verdriet als het mis gaat. Ik
heb zoveel woede en boosheid in me. Waarom moest dit gebeuren? Waarom
twee keer? Waarom bij ons? Ik kan er nog erg slecht mee omgaan, al doe
ik soms de buitenwereld anders geloven. Moet ik wel doorgaan met de IUI?

Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.

Herkent een van jullie dit? Gaat dit over? Is dit een fase waar ik doorheen moet?

404 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • LVS

    Ik kwam toevallig op deze blog terecht en ik herken je gevoel zo erg.
    Ik begrijp je hoor. Ik heb inmiddels ook al vier miskramen achter de rug, waarvan al twee keer op negen weken. Ik heb het er ook echt moeilijk mee en het maakt mij doodongelukkig, maar ja.
    Ik zie wel dat je inmiddels al een hele tijd zwanger bent en je vol verwachting op je kindje aan het wachten ben, dus ik wil je gewoon graag heel veel succes wensen, en heel veel geluk met jullie kindje!!

  • jojov

    Boos? Nee, boos ben ik niet geweest, wel ontzettend verdrietig en ik heb mezelf regelmatig de vraag gesteld: "Als de natuur het niet toelaat, waarom wil ik dit dan manipuleren? Er zal wel een reden voor zijn, niet?"
    Toch was het wonderbaarlijk genoeg de natuur die in mijn geval ingreep, na drie keer IVF een aantal mislukte terugplaatsingen en één miskraam werd ik spontaan zwanger!
    Moet je doorgaan of niet? Dat is een vraag die alleen jijzelf kan beantwoorden. Een moeilijke vraag, waar ik je veel succes bij wens.

  • mama-happinez

    Ik was ook boos en voelde me zo onwijs verdrietig. Boosheid verdween en de vechtlust kwam nog meer terug!

    Ik heb het ook meegemaakt, 3 jaar bezig, 2 miskramen, volgespoten met hormonen, leeftijd die in mijn nek hijgde, en toch had ik altijd het idee dat het een keer zou lukken. Misschien een derde miskraam, maar eens zal het goed gaan. Daar heb ik me altijd aan vastgehouden/ ingebeten.

    Natuurlijk ook vaak gedacht dat een kindje op deze wereld zetten niet voor ons was weggelegd! Daarom begrijp ik je als geen ander.

    Toch moet je doorgaan, alle kansen pakken en blik op oneindig! Niet afwachten maar de gynaecoloog bellen en afspraken maken!

    Je zit nu in een moeilijke fase, makkelijker zal het zeker niet worden maar je moet doorgaan! Eens word je weer zwanger, natuurlijk zal het vreselijk spannend zijn, maar uiteindelijk ga je de strijd winnen!!

    Pak de I.U.I kansen met beide handen aan!

    P.S je hoeft je echt niet groot te houden voor andere mensen want het is HEEL erg verdrietig wat je hebt meegemaakt!!