Jakkes
Goh, wat voel ik me K*T vandaag. En als ik er aan denk dat binnenkort
hier mijn vruchtbare periode er aan komt (nou ja, over een weekje
pas...), dan word ik al naar bij de gedachte. Daar gaan we weer. Weer
die ellendige wachtperiode, weer die teleurstelling. Ik denk dat ik maar
eens een maandje oversla. Althans, zo voel ik het nu. Maar ws bespring
ik lief weer bij elke mogelijkheid die zich voordoet. Want alles voor
onze ene droom, die momenteel wel ons enige doel in het leven lijkt.
Maar ik voel die IUI zo dichtbij komen. En dan denk ik: kan ik dat wel?
Die hormonen, die spanning, die ellende? Is het me dat allemaal waard
achteraf? Ik bedoel, wat als het allemaal tegenvalt?
Ik riep vroeger altijd dat al die mogelijkheden niet goed waren. Als
iemand niet zwanger word, dan zal daar wel een reden voor zijn. Daar
moet je je niet mee bemoeien, puur omdat het kan.
God, wat was ik naïef.
Nu sta ik zelf voor de deur van al die mogelijkheden, en heb ik enorme
koudwatervrees. Twijfels. Verdriet.
Onze kinderwens is soms zo allesoverheersend.
Bah.
reacties (0)