Perspectief

En dan moet je verder met je leven.
Het moeilijkste vind ik om alles weer vanuit een ander perspectief te zien.
Tot een week of twee geleden bekeek ik alles vanuit de baby in mijn buik.
De kamer die de babykamer moest worden, ons weekendje weg, werk, de vakantie in juni, vrienden, familie. Alles werd bezien vanaf die roze wolk.
En toen werd ik dus op 3 april keihard van die roze wolk afgegooid.
En nu moet ik dus alles weer opnieuw indelen.
Zonder die baby. En dat kan ik niet goed. Of ik kan het wel, maar het doet zo verdomd veel pijn. Nu pas komen de gevoelens van kwaadheid, van oneerlijkheid. Nu pas de vraag: "waarom?".
En de ellende is, je schiet er niets mee op. Het hoort bij een rouwproces, dat hoor ik als verpleegkundige toch te weten. Maar zodra iets jezelf betreft, dan liggen de zaken anders. Dan kan ik het niet theoretisch benaderen.
Ik heb wel het vertrouwen dat het goed gaat komen hoor. Maar nu nog even niet.

419 x gelezen, 0

In Overig

14/04/2009

reacties (0)

azzie71 17/04/2009

Hé meid! Volgens mij gaat het echt wel goed komen. Ik weet wat je doormaakt want ik heb gisteren ook een curettage gehad met 10 weken en 6 dagen. (hartje was al gestopt met 6 weken en 4 dagen) Maar kwam niet "spontaan" los en dus toch maar voor een curettage gekozen. Ook omdat mijn vriend zaterdag voor een week naar het buitenland gaat. Ik hoorde het vorige week maandag. Dus ongeveer 1,5 week gewacht maar nergens last van. Ga je toch weer een beetje hoop koesteren. Maar woensdag weer een echo gehad en er klopte toch echt niks......!!!! Nu na die curettage voel ik mij eigenlijk best sterk en goed. Geen pijn, bijna geen bloed verlies. De tranen zijn op denk ik, na 1,5 week alleen maar gehuild te hebben. Heb wel goed afscheid kunnen nemen. Had ook niet een dag na het bericht een curettage willen hebben want dat had ik niet aangekunt.

Ik heb nu niet meer de waarom vraag, die heb ik al 1,5 week gehad. Ben er in berust, het is niet anders, de natuur heeft voor ons besloten. Ik vind het ook heel erg moeilijk om niet vanuit de baby te denken. Al je toekomst plannen zijn gelijk weer anders...zucht. Vandaar dat ik gelijk maar wat andere plannen ben gaan uitvoeren, heb je toch weer een beetje sturing.

Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk kunnen we allebei hier weer snel een zwanger berichtje melden.
groetjes Astrid
The3Ladys 15/04/2009

Gaat helemaal goed komen met je. Lees het. Gooi het er lekker uit. Krop het niet op. Je doet het goed hoor. Tuurlijk zijn er telkens die WAAROMSSSSSSSSSS. Die blijven. Ik snap het ook nog steeds niet.

Sterkte
en een dikke knuffel
mama-happinez 15/04/2009

Ik voel wat je meemaakt! Het lijkt op ons verhaal, alleen een maand later.....
Mogen wij verdrietig zijn? Mogen we boos en ons ellendig voelen?
menzie 15/04/2009

dit heeft heel veel tijd nodig...
en zal nog wel een tijd zo blijven!
als je het maar goed verwerkt..:(
ik vind het zo erg allemaal..
een nachtmerrie voor iedere zwangere vrouw.!!

Ik wens je heeel veeel sterkte toe.
En doe rustig aan!

Denk aan jezelf.
Liefs
mandy
koffieleutje 14/04/2009
Someone2love 14/04/2009

Je hoeft het ook niet theoretisch te benaderen!!! Kom op, dit was niet iets uit een boekje he... had toch wel wat meer impact dan dat... Je bent mens, dus je emoties horen daarbij en ja... dat staat niet in de boekjes, welke emoties je over je heen krijgt. Zou misschien een stuk makkelijker zijn, maar dit is iets wat jullie zelf moeten overwinnen en een manier vinden om met het verdriet om te gaan.

Heel veel sterkte!!!