Jeej, zwanger
17 februari 2009.
Enorm gevoel ongesteld te moeten worden. Ik baalde zo. Maar om door te kunnen toch maar en zwangerschapstest gedaan. En toen kwam de klap: Ik was zwanger!
Vriendlief meteen gebeld en verteld dat ie vader werd, hij was er stil van.
37 jaar en met vijf maanden zwanger, na ruim 20 jaar pilgebruik. Ik realiseer me dat ik mezelf een bofkont mag noemen!
Mijn lief en ik hebben na een aantal gesprekken en het lezen van wat informatie besloten om GEEN combinatie-test te laten doen.
Het risico op een kindje met Down is in onze ogen relatief laag (gemiddeld zo'n 0,5%). Goed, het risico is veel hoger dan pakweg 10 jaar geleden, maar dat wisten we al toen we aan dit "avontuur" begonnen. Dus we laten de natuur zijn gang gaan, en vertrouwen erop dat alles goed komt. Er is al genoeg om ons zorgen om te maken. Groeit het wel? Doet het nog wat? Kunnen we dit wel? Vergeten we niet van alles?
Vanmorgen heb ik een afspraak gemaakt voor de eerste echo, op 03-04-2009 om 09.45 uur. Als alles goed is ben ik dan zo'n 10 weken en 4 dagen zwanger. Spannend! Ik kan niet wachten tot we een klein beebje zien met een (hopelijk) een kloppend hartje. Het idee alleen al vind ik nog steeds zo bizar, een nieuwe leven in mijn buik. Echt iets om trots op te zijn.
Onze naaste familie weet het, en een paar vrienden ook.
Ook op mijn werk is er een klein select clubje dat op de hoogte is. Echt openbaar wordt het als we een goede echo hebben gehad.
Ik voel me tot nu toe goed, gelukkig geen last van misselijkheid!
Wel een zeurend ongesteldheidsgevoel, zere borsten en lage rugpijn. Maar daar kan ik mee leven!
Vorige week zijn we een weekje wezen skien, na navraag gedaan te hebben of dat geen kwaad kon. Ik heb het heerlijk rustig aan gedaan, en het ging prima.
Op naar week 8!
reacties (0)