De geboorte van Merlijn...

De geboorte van Merlijn...

Het was vrijdag de 13de, 13 april 2012. Ik was 38 weken en 3 dagen zwanger. We hadden die middag een afspraak bij de gynaecoloog om de stuitbevalling weer te bespreken. Dokter de Leeuw was ziek, dus kregen wij een assistent gynaecoloog. Zij wilde toch nog even een echo maken om er zeker van te zijn dat onze dame nog steeds in stuit lag. Weer een echo! Dat kon ze zeker toch wel voelen? En tja, geen verrassing onze dame was nog geen centimeter van plaats veranderd. Mijn bloedruk moest ze 2x meten en twijfelde of deze toch niet wat te hoog was. Uiteindelijk besloot ze dat ik de week erop het nog eens moest laten opmeten bij de verloskundige praktijk. Pfff, nou wat een assistent gynaecoloog! Die moet ik dus echt niet bij mijn bevalling hebben…

Die avond zat ik sikkeneurig op de bank. Tegen manlief zei ik dat ik echt helemaal klaar was met het zwanger zijn. Het huis was schoner dan ooit, dus er viel niet veel meer te boenen, ik had mijn boek uit, mijn ziekenhuistas inclusief snoeppakket en verrassingsshirt voor mijn man stond klaar en ik verveelde me gewoon stierlijk. Niks was echt leuk meer, vond ik, die avond. En nu moest hij ook nog eens gaan werken, nachtdienst  had hij het hele weekend. Dan maar op tijd naar bed… Manlief stuurde nog een smsje: "Als er wat is vannacht bellen op mn mobiel, netwerk ligt eruit opt werk", waarop ik antwoordde "Is goed, maar het is rustig hier op wat getrappel na. Ga nu net slapen. Kus". Ik wist nog niet wat er na twaalven zou gebeuren…

Het getrappel werd heftiger. Ik bedacht mij in bed, als ze zo door gaat breken mijn vliezen nog. Omdat het zo heftig was, voelde mijn blaas vol aan. Toch nog maar even plassen dan. Na het plasje keurig afgeveegd en toen ik mijn onderbroek weer omhoog trok voelde ik h'm nat worden. Hmm, was ik dan toch nog niet uitgeplast? Wat gek… Nee, dit kon toch geen vruchtwater zijn? Het was niet echt veel, maar er lag wel een plasje op de grond. Ik besloot het even op te ruimen. En nu? Zal ik weer naar bed gaan? Het is vast loos alarm, als het vruchtwater was, dan zou het toch wel wat meer moeten zijn. Wel rook het wat zoetig tijdens het opruimen van het plasje. Nee, toch maar even het Ikazia bellen of niet? Of wel? Hmmm, denk, denk, denk… 5 minuten later, ja toch maar bellen, je weet het nooit. De dame aan de andere kant van de lijn vond dat ik toch maar langs moest komen ondanks dat ik mijn man moest 'storen' op zijn werk…

Een half uur daarna, rond 1 uur 's nachts, reden we richting Ikazia. We waren er een beetje giechelig over, zeker omdat ik niks voelde en het het vochtverlies wel heel weinig was. Als het loos alarm was, dan waren we natuurlijk zo weer thuis. En rond dit tijdstip is het geen probleem om naar het ziekenhuis te rijden, geen kip op de weg!
Daar aangekomen wisten ze al van mijn komst en werden we naar de 8ste etage gestuurd om alles te checken. We kwamen in een kraamkamer terecht met een muurposter waarop je duinen aan zee zag. Dit was een voorteken dat we haar naam Merlijn goed hadden uitgekozen (zoek de betekenis maar eens op)! Ik gaf een potje met opgevangen vocht aan de verpleegster en zei: tja, ik weet niet zeker of het vruchtwater is hoor, hihi! Het voelde toch een beetje onwerkelijk. En daarna werd ik aan 2 banden gelegd. 1 daarvan meette mijn weeën, de andere de hartslag van onze dame. Terwijl wij daarna even alleen gelaten werden, gebeurde het… Manlief en ik moesten zo lachen om de kleine piekjes van mijn weeën, die ik niet voelde en toen lag in 1x het hele bed vol met vruchtwater. Dat potje vocht hoefde nu niet meer getest te worden, ik kon blijven.

Om half 4 ging manlief thuis nog een uiltje knappen en sloot ik mijn oogjes in het Ikazia om nog wat te rusten. Helaas lukte dat niet echt door de spanning en het 'plastic zweet bed' waarop ik lag. Om 7 uur stond ik weer naast mijn bed. Kom maar op met deze dag! Maar eerst lekker douche en een bammetje naar binnen werken. Daarna werd ik naar een kamer op de 5de etage gebracht bij 2 gezellige dames die ingeleid werden. Na een tijdje gekletst te hebben werd het tijd om mijn moeder eens te bellen terwijl ik trappen ging lopen om mijn weeën op gang te helpen, want dat stelde nog niet veel voor. Mams was blij verrast en zei meteen, morgen bevallen hoor, dan krijg je een zondagskindje (een kindje geboren voor het geluk, laten we het hopen). Ik wilde het eigelijk wel die dag achter de rug hebben…

Om 2 uur 's middags kwam het langzaam maar zeker op gang. Rond 5 uur kreeg ik een eigen kamer waar ik wat beter in mijzelf kon keren en waar de weeën nu toch wel heviger werden. Pfff, en volgens de verpleegster zou het toch echt nog wel veel heftiger worden, want ik kletste nog teveel. Rond 7 uur was ik er klaar mee. Nu wil ik echt weten hoe ver ik ben. Omdat mijn vliezen gebroken waren, wilde ze zo lang mogelijk wachten met het meten van de ontsluiting vanwege infectie gevaar. Laat het meer dan 1 cm zijn, laat het 3 zijn ofzo! En dat was zo, gelukkig! Maar dan waren we pas op een derde, pffff…. Ik werd gek van die strakke banden om mijn buik, ik werd gek van die weeën!
Op een gegeven moment begon de tijd te vervagen en raakte ik echt in een roes. Over pijnbestrijding had ik niet nagedacht. Die klus ging ik wel 'even' klaren. Maar nu wilde ik niets liever dan dat, dus vroeg ik hierom. Dit wisten ze in het ziekenhuis nog heel lang te rekken omdat het bij een stuitbevalling geen stevige pijnbestrijding mag zijn omdat ik de persweeën goed moest voelen. Ik werd weer naar een kraamkamer met uitzicht op duinen en zee op de 8ste etage gebracht. In de lift werd ik bemoedigend aangesproken door de gynaecologen en verpleegsters. Ik begon weer wat meer in mijzelf te geloven en weer te puffen zoals ik geleerd had op de yoga. Maar het werd zwaarder en zwaarder. Ik heb dingen gezegd zoals: de rest gaan we adopteren, ik dacht dat ik het kon maar ik kan het niet, ik ben zo moe, ik ben zo moe en ook heb ik 'binnen de perken' gevloekt. Rond 11 uur kreeg ik dan eindelijk een spuit in mijn been, heerlijk! Dat haalde net die scherpe randjes ervan af. Daarna ging het voor mijn gevoel snel. Ineens kreeg persweeën. Maar de persweeën moest ik nog ophouden vanwege de stuitligging. En toen zei ik na een tijdje: IK MOET NU ECHT PERSEN! IK HOU HET NIET MEER TEGEN! IK GA HET DOEN HOOR! Dat heeft in totaal 24 minuutjes geduurd. Eerst kwam het kontje en toen de rest. Het was 01.24 uur. Daar was onze wolk van een dochter Merlijn! En ze deed het gelijk geweldig! Ik vond het zo wonderlijk dat ik het nauwelijks besefte. Ze hapte ook gelijk goed aan de borst. Helaas werkte de nageboorte niet mee… Die zat vast en de navelstreng was afgebroken. We hebben nog heel hard op mijn buik geduwd, maar dat mocht niet baten. Merlijn werd bij papa op de borst gelegd en ik kreeg een tochtje richting OK.

Op OK was ik helemaal hyper en vond het bijzonder om dit toch eens mee te maken, ik was nog nooit op OK geweest. Ik voelde me "love stoned". Ik heb nog een gedeelde van mijn placenta mogen bekijken omdat ik dit graag wilde. Volgens mij hebben ze wel gelachen om mij en mijn gekke prietpraat. Na een klein uur werd ik weer naar manlief en Merlijn terug gebracht. Zo hebben we nog een uurtje met z'n drietjes doorgebracht en toen rond 4 uur ging de kersverse papa richting huis en werden wij samen naar een kamer gereden om de laatste uurtjes van de nacht in rust door te brengen.

En wat ik ben vergeten te vertellen… Met de hulp van de assistent gynaecoloog van vrijdag (manlief en verpleegsters en gynaecoloog) heb ik de klus geklaard! Zonder hun was het me niet gelukt ;-)