Week 37
En ook week 37 is voorbij gegaan in een zucht, maar toch gaat het me niet snel genoeg... Die laatste loodjes duren lang!!! De nieuwsgierigheid naar de bevalling en onze dame wordt elke dag groter, maar geduld, ook nu, is een schone zaak...
Dus in de tussentijd sop ik me 'een vierkant in het rond', doe ik nog wat werk (je moet toch wat), ga ik regelmatig even de stad in en klets ik uren met mijn moeder aan de telefoon.
Best leuk dus, zwangerschapsverlof, maar het voelt ook wel een beetje alsof je bij de tandarts in de wachtkamer zit. Je leest wat en kijkt op de klok, je zou nu ongeveer aan de beurt zijn. Je ziet de tandarts, maar nee, hij noemt een andere naam, dus je pakt het volgende tijdschrift en hoort de boor. Zou het pijnlijk zijn? Duurt het lang? Zal het resultaat mooi zijn? Poe, was ik maar aan de beurt, dan was het klusje bijna geklaard... Alleen verlof duurt veel langer, bij de tandarts zit je hoogstens een uurtje. Dus nogmaals, geduld is een schone zaak...
Dat de laatste lootjes het zwaarst wegen, dat vind ik dan wel weer meevallen. Ik kan eigenlijk alles nog en het lijkt alsof ik meer energie heb dan een paar weken terug (behalve dan als ik een nacht slecht slaap, maar dat is maar 1x per week). Het enige waar ik elke dag tegen op zie, is mijn schoenen aantrekken, 3 maal raden waarom. Dus wat dat betreft mag ze komen, maar zoals ik al zei, geduld is en blijft een schone zaak.
En voor nu ga ik dus geduldig verder met wachten, maar hoop stiekem wel dat onze dame zich voor de 40 weken meldt (maar hoe je het ook wendt of keert, ze zal er binnen nu en 3 weken zijn, JOEPIE!).
reacties (0)