Nooit meer een morgen

Wat kan het leven toch oneerlijk zijn. Vanochtend zo trots als een pauw omdat de gynaecoloog onze kleine een dikke tien gaf! Ons ongeboren kindje doet het super. Geweldig! Vanavond verdrietig. Een kennis is overleden. Kanker. Ze vocht er het afgelopen jaar tegen. Ze is vorig jaar augustus moeder geworden van haar eerste kindje. Te vroeg geboren omdat de kanker bij haar werd ondekt tijdens de zwangerschap en ze zo snel mogelijk met chemo moest beginnen. Een mooi, klein kerngezond jongetje. En zij, ze vocht. En hoe! Van het voorjaar zag het er allemaal zo goed uit. Ze was klaar met haar kuren, haar haar begon weer te groeien. In juni deed ze weer mee aan een sporttoernooi. En in de tussentijd merkte je nooit hoe zwaar ze het had, bleef ze vrolijk en positief. Tot vorige week. Het was terug. In haar littekenweefsel is de kanker weer gaan groeien. Donderdag hebben ze onderzoeken gedaan om uitzaaiingen te zoeken. Morgen zou ze hiervan de uitslag krijgen. Maar haar morgen komt niet meer. Haar leven was tot vandaag. Haar zoontje had tot vandaag een mama. Haar vriend had tot vandaag een partner. Haar ouders hadden tot vandaag een dochter. En morgen, de dag waarvoor ze allemaal in spanning zaten... Morgen doet er voor hen niet meer toe.