Heb ik dat... Verlieeeeefd!!

Ik ben verliefd. Ineens... en niet op mijn vriend. Nou ja... ook nog wel op mijn vriend, maar niet meer alleen op hem.

Gisteren hadden we onze 3-d echo. Nou, je raadt het al... ik ben verliefd op onze zoon. En niet zo'n beetje ook. Gatverdamme... smoorverliefd. Hij is zoooooo schattig! En mooi! En hij heeft haar! En hij lijkt op zijn vader toen die nog een baby was!

En... de echopraktijk heeft een foto van onze baby op hun Facebook pagina geplaatst met als opmerking 'wat een stuk'. Tja.... Sneu he... maar godverdorie wat ben ik trots. En ik hoor net een voicemailbericht van de praktijk, of ik even terug wil bellen. Tja... ik denk dat ze mijn kind zo mooi vinden dat ze hem nog een keer willen bekijken. Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen, zo'n mooie man zien ze vast niet vaak ;)

Echt joh... gister is het ineens zo anders geworden. Ineens besef ik écht dat er een klein knulletje in me groeit. Ok, de dikke buik, de dikke tieten, de slapeloze nachten, de eerdere echo's, de kinderkamer, de bezoekjes aan de verloskundige en de vermoeidheid hadden al een lampje moeten doen branden, maar ik ben blijkbaar niet zo snel van begrip ofzo ;) Maar nu heb ik het door hoor! Er groeit een kleine man in me. Een combinatie van mij en mijn vriend. En dat is te zien ook, het is écht onze kleine man.

Ik was al ongeduldig, maar nu helemaal. Pfff... nog 10 hele weken... Sjongejonge wat duurt dat lang. Ik weet dat het goed is dat hij nog lekker warm in mijn buik blijft zitten, maar ik zou zo graag af en toe even een luikje opentrekken om te spieken. Maar ach... ik heb bijna een uur aan DVD beelden en een miljoen foto's, dus op zich... En voor nu... ga ik mijn collega's dwingen om ze allemaal te bekijken!

Fijne dag!