Wat vonden jullie vreselijk na bevalling en weerhoud je dat
Ben gezegend met 3 gezonde kinderen. Toch kriebelde het weer een tijd.Bijna 37 dus we hebben niet zo heel veel tijd voor mijn gevoel. Wat vonden jullie het ergste na de bevalling en als je wat ouder bent met herstellen. Was bij de jongste altijd moe vond dat zo tegenvallen.Vind gewoon heerlijk om zwanger te zijn magische moment met je partner z'n kleintje verwelkomen. Word er best verdrietig van dat het nooit meer zo gebeuren.Aan de andere kant vermoeidheid en drukte van gezin staat me dan weer tegen en genieten is dan eigenlijk maar een automatische piloot. Voor je weet is de baby tijd al weer om.
Bevallingen zijn hier prachtig. Kan zo de boeken in. En de eerste weken gaat alles ook nog prima (kraamweek vind ik trouwens echt niets om alles uit handen te geven). En dan slaat de vermoeidheid toe en laat de baby dan net 3 maanden zijn en bedenken dat ie een ijselijke sprong gaat creeëren ofzo. Een 2 jarige terror in huis die s nachts slapen ook niet meer nodig vind. Dus gelukkig ligt ze in het ledikantje en na een halfuur driekwart spelen in dr bed gaat ze toch weer slapen. Een 4 jarige die s nachts z’n bed uit stiert want tja… z’n moeder die moet je toch wel heeeeeel dichtbij hebben. Ik prijs me gelukkig dat de oudste 3 normaal slapen haha.
Maar echt ik zou het voor geen goud willen missen. Want ik hou zóveel van ze dat we de rest voor lief nemen. En als ik het over moest doen. Dan hadden we boven 1 grote slaapkamer met een enorm matras en sliepen we heerlijk bij elkaar. Totdat ze de leeftijd hebben dat ze het niet meer willen uiteraard.
9 maanden ontzwangeren wat ik zwaar onderschat heb. Een lichaam dat niet aan volledig herstellen toekomt door slaapgebrek. Ik hou t bij één. Maar heb echt veel respect voor moeders die 2 of zelfs nog meer kindjes grootbrengen. 🙏
Twee keer een postpartum depressie en angststoornis gehad, waarvan de eerste keer zo heftig dat ik bijna ben opgenomen. Het zou niet de reden zijn om niet aan een derde te beginnen, de tweede keer was al veel meer heftig omdat we voorbereid waren, en ik weet dat ik het zou overleven. Maar we hebben sowieso geen wens voor een derde, en ik vind het dus helemaal niet erg dat ik die ellende niet een derde keer hoef door te maken. Heb meer zin in de toekomst met ons viertjes!
De bevalling en kraamweek vond ik niet zo erg. Wat ik wel erg vind na de bevalling was de eerste tandartsafspraak 🙈. En de slapeloze nachten met de daarop volgende vermoeidheid was ook niet mijn favoriet.
Bij mij eigenlijk niets, vond zwanger zijn geweldig en de kraamtijd ook! Ook de bevalling viel mij heel erg mee. Zou dus nog wel een tweede willen, maar mijn man twijfelt. En ben al bijna 39 dus weet niet of het nog gaat gebeuren.
Waar ik wel heel erg mee worstel sinds de zwangerschap is mijn gewicht. Ben zeker nog 10 kilo zwaarder dan voor de zwangerschap en was al niet slank ofzo. Gaat veel moeilijker dan eerst eraf en heb ook moeite met me beheersen.
Niets eigenlijk. Ik zou het zó nog een vierde keer doen, ik heb alleen geen wens meer dus dat gaat niet gebeuren. Ik besef me dat ik geen hele zware dingen had (probleemloze zwangerschappen, prima bevallingen, snel herstel, ze sliepen alledrie door met 3 maanden) maar de babytijd gaat voorbij, een kind is er voor een heel leven. De paar kwaaltjes op het einde (maagzuur, reuma klachten), het weinig herstel (bij eentje een lichte verzakking, maar alledrie de keren liep ik in de kraamweek gewoon rond) en de vermoeidheid tropenweken in het begin.. het weegt voor mij niet op tegen een gezin met minder dan de 3 kinderen waar we een wens voor hadden.
Wat ik wel heftig vond was de haaruitval. Na alle hormonen van IUI, IVF en 3 zwangerschappen in 4 jaar tijd is er van mijn haardos misschien nog 2/3 over, en ik had al niet veel. En een paar maanden na elke bevalling zat ik met kale plekken en een haargrens die 2 cm opgeschoven was. Daar heb ik echt om gejankt. Maar het heeft me nooit weerhouden van een volgende zwangerschap.
Wat me wel flink zorgen zou baren bij een vierde zou de bevalling zijn. Ze gaan bij mij mega snel (4 uur, 2 uur, 45 min) en ik durf een thuisbevalling niet aan maar dat zou het dan hoogstwaarschijnlijk wel worden.
Ja 🙈 We hadden al verwacht dat het snel zou gaan gezien het verloop en tempo (weeenstorm en supersnelle ontsluiting) van de eerdere bevallingen (de 1e duurde nog wat 'langer' door remifentanil die de weeenstorm afzwakte en de 2e duurde wat langer doordat de baby vast zat in het geboortekanaal en de persweeen wegvielen). Ik moest ook nog naar het ziekenhuis rijden, dus vooraf best wat zorgen over het tijdpad zeg maar. Afspraak met de vk was: als het weer zo heftig start, bellen na de eerste wee en meteen gaan rijden. En dat hebben we gedaan, gelukkig was er oppas in huis en konden we zo wegrennen. Ik heb nog geen 10 minuten op dat bed gelegen en toen was er al een baby. Was heel bizar, mijn hele lijf stond nog strak van de adrenaline in die soort oermodus, klaar voor de 'strijd', maar ik had al een baby in mijn armen.
Wauw heftig. Ergens wel lekker dat je er zo snel en vrij makkelijk vanaf was, maar denk dat je wel een beetje beduusd bent daarna 😅 beetje onwerkelijk dat het al voorbij is. Maar misschien wel mega veel na weeën dan ?
Haha ja, die reactie krijg ik vaker. Zo van, oh relaxt, met drie kwatier al voorbij. Het was wel al het oergeweld van een hele bevalling in die drie kwartier gepropt, en dus daarna een soort van mentale en fysieke verwarring. Ik denk dat het net als elke bevalling heftig was, maar anders heftig misschien. Ik vond het niet heel anders dan die van 4 uur, behalve dan die verwarring er na. Maar ik kijk er goed op terug hoor. Naweeën wel gehad inderdaad ja, maar toch vond ik dat wel meevallen. Zo'n baby in je armen doet dan veel denk ik, of ik was afgeleid door de rondrennende dreumes en de peuter 🙃
De bekkenklachten, de pijn en het gevoel dat je beginnend dementerend bent en totaal niet meer als volwassen mens kunt functioneren 😅 en carpaal tunnel syndroom was ook geen pretje.
Het ergste vond ik mijn fysieke toestand. Niet kunnen lopen, stolsels verliezen, pijn in het bekken, doodop als ik maar 2 stappen zette, de onstilbare honger de hele dag door
De eerste 3 maanden met jankende babies, ik die niet kan zitten zonder pijn en Max 5 min kan lopen .. en nee het weerhield niet want nu weer zwanger (40 inmiddels). Wel weet ik nu hoe ik het anders doe zodat die eerste maanden wat beter behapbaar zijn. Maar ach na 1-1,5 jaar ben ik weer aardig de oude en heb je de rest van je leven plezier van een kindje :)
Bij het aanleggen kreeg ik vreselijke buikkrampen in MN baarmoeder op een verse keizersnede wond. Vooral bij de jongste heeft het ook wel een Paar Dagen geduurd. Soms zo erg dat ik moest wegpuffen.
Dat ze je baarmoederstand checken en je bloedverlies elk uur na je KS. Drukken ze zo lekker en fijn op je wond.
Ik heb een verzakking overgehouden aan nr 2 (darm). Daar is mee te leven, maar als ik een derde zou krijgen zou dat er niet beter op worden denk ik. Ten tijde van mijn 2e bevalling was ik 36.
Verder: we hadden een huilbaby. Als ik nu al de baby van een ander hoor huilen krijg ik klamme handjes van de spanning.
Ik vind de zwangerschappen die ik heb gehad vreselijk (op mijn 33te en 35ste) verder vond ik bevallen met ruggenprik goed te doen de laatste zonder ruggenprik vond ik super heftig maar ik was echt heel snel weer herstelt!! Ik vind wel de gebroken nachten zwaar denk dat het op latere leeftijd zwaarder is. Maar 37 is nog prima te doen hoor!
Alle 3 zeker weten de stuwing. Verschrikkelijk vond ik dat, echt veel erger dan bevallen.
Verder het vele huilen en de gebroken nachten. Ik ben gek op mijn kinderen en mijn man ook, maar beide willen we niet meer die gebroken nachten, dus hier is het goed zo.
Ik vind zwanger zijn ook geweldig, maar de periode erna niet, dus voor ons is het nu een afgesloten hoofdstuk.
Zo grappig om te zien dat iedereen alles zo anders ervaart ik vond de stuwing dan weer niks voorstellen vergeleken de weeën hahaha! Ik denk dat het dus geen zin heeft dat iedereen alles anders ervaart
Ik had ontstekingen van de stuwing aan allebei de borsten bij de jongste me bevalling was een hel maar dat zeker ook haha kon me armen niet eens bewegen week lang
Naweeën! Allebei de keren vreselijk naweeën gehad. (Nog dagenlang weeën wegpuffen). Bij de jongste kwam het door achtergebleven vliezen. Halverwege de kraamweek nog een 2e nageboorte gehad.
En bij de oudste ook de hechtingen. Die waren niet goed gedaan door een stagiaire.
Ik vond de zwangerschap zelf het zwaarste. Hoewel bij onze derde de twee jaar daarna ook niet mals waren: tot twee jaar, was ze gemiddeld 5 keer per nacht wakker... Ik was echt een wrak daardoor...
Puur de zwangerschap, de bevalling en/of de eerste (tropen)jaren zouden voor mij geen reden zijn om gezinsuitbreiding al dan niet te overwegen. Ik kijk liever naar het totaalplaatje. Een kind is voor het leven en dus niet alleen zwangerschap en de babytijd. Mijn man en ik vinden twee kinderen helemaal prima, nooit een seconde overwogen om ons gezin nog verder uit te breiden.
Zwanger zijn en bevallen vind ik beide de hel op aarde. Toch twee keer (moeten) doorstaan. Kinderen hebben vind ik dan weer peanuts. Ik zou deel 1 liever over laten aan iemand anders 🤣 een derde gaat er daarom ook niet komen (al is die wens er ook niet hoor, maar ik kan/wil/ga dit niet nog een keer doen)
reacties (45)