Ons dochtertje is geboren!!

Om 5 uur schok ik wakker van een plop opgevolgd door een stortvloed aanvruchtwater. Wat een bizarre gewaarwording was dat! We waren natuurlijk gelijk klaarwakker, het ging gebeuren!! Het vruchtwater was helderroze, dus ik besloot om maar even lekker onder de douche te
gaan staan, het bleef tenslotte ook stromen waar een kraamverband
echt niet op kon houden haha. Een halfuurtje later begonnen de ween
welke nog heel goed op te vangen waren. Ik had erg honger en het idee dat ik waarschijnlijk niets mocht eten als ik eenmaal in het ziekenhuis zou zijn (omdat een keizersnede een grote kans was) besloten we even een lekkere boterham met kaas te eten. Anders zou ik echt te flauw zijn voor de grote inspanning. In eerste
instantie wilde ik misschien nog even slapen, maar mijn vriend herinnerde zich weer dat we ivm stuit direct het ziekenhuis moesten bellen, dit stond iook op de folder. Het bleek inderdaad dat we direct konden komen met alle spullen.

We stapten de oude kever in helemaal opgewonden en reden op weg. Ineens na ongeveer 500 meter trapt mijn vriend door het gas heen (en nee hij was niet aan het scheuren hahahaa). De auto was echt onherstelbaar kapot en daar stonden we dan, in de vroege ochtend met ween zonder auto. We probeerden mensen te bellen, maar op de een of andere manier lukte het niet om een lift te regelen. Gelukkig wilde het taxibedrijf ons wel brengen (ik had gelukkig nog een grote badlaken in de kever liggen om op te zitten). Dit was wel even heel erg spannend maar achteraf kunnen we er hard om lachen gelukkig!

Even ater komen we aan bij het wkz en mijn ween zijn inmiddels flink op dreef maar echt nog goed op te vangen en ik was echt zeiknat! Ik werd naar de kamer gereden en werd aan de meetapparaten gekoppeld. De  arts in opleiding kwam kijken hoever ik was en ik bleek al 5cm ontsluiting te hebben! Het ging dus echt de goede kant op. Ida kreeg een hartslagmetertje op haar billen om het allemaal wat comfortabeler voor mij te maken en dan konden ze beter in de gaten houden hoe ze het deed. Ondertussen koppelden ze me ook nog  aan het infuus en gaven ze nog wat informatie over een mogelijke keizersnede. Ze legde uit dat ze heel blij waren met mijn wens om natuurlijk te bevallen en dat dat ook hun voorkeur was, maar dat de kans op een   keizersnede toch echt nog heel reëel was.

Anderhalf uur nadat ik 5 cm te horen had gekregen werden de weeen echt super heftig. Ineens had ik zelfs het gevoel dat ik moest poepen. Ik raakte een beetje in paniek want ik dacht dat ik nog uren moest opvangen (gemiddeld 1cm per uur) en dit zou me echt niet gaan lukken. Het deed echt verschikkelijk pijn. Ik drukte op de alarmknop en ze kwamen eraan. Na de wee werd er weer gekeken en wat bleek! Ik had gewoon al volledige ontsluiting! Ik mocht nog niet voluit meepersen want ze zat nog niet heel ver in het geboortekanaal, maar ik mocht me wel enigsinds overgeven aan de persdrang, wat echt een verademing was. Ik werd op mijn zij gelegd zodat ze wat sneller zou zakken, maar dat was trok ik slecht, na twee weeen gaf ik aan dat ik echt voluit moest meepersen en werd ik snel in de beugels gezet en het onderste deel van het bed weg. Dit moest want ze moesten alle ruimte hebben om erbij te kunnen. Ondertussen kwam ook de gyneacoloog binnen en  stelde zich voor (handje schudden) midden in een perswee, wat een timing! Ze waren allemaal heel hard aan  het coachen voor het persen. Na een half uurtje persen ging de persweenactiviteit iets achteruit, de tijd tussen  de ween werd iets langer waardoor ze steeds net iets te ver teruggleed. Ik kreeg weeopwekkers om ze weer  op gang te helpen en dat lukte erg goed. De goeie persween kwamen om de minuut en ik perste uit volle kracht  mee. Ik kreeg nog een knip wat ze bij stuit sowieso uit voorzorg doen aangezien het grootste deel als laatst moet.

Plotseling in een pers voelde ik een plop en nog een. Ineens werd daar een huilend glibberig mensje op mijn  buik gelegd. Mijn god wat was dat speciaal! Mijn vriend had enorme tranen in zijn ogen. Alles was heel goed gegaan. Het grappigste is, is dat het eerste dat ik zei: “Nou, viel eigenlijk best mee!” Iedereen moest hard lachen en zeiden dat ik echt heel goed werk had gedaan. De gyneacoloog was echt heel trots en was helemaal  in een vrolijke stemming. Ze zei dat dit DE ideale stuitbevalling was. Na 1 minuut zei de gyneacoloog dat ze  even gemeen ging doen. De placenta moest er nog uit en snel omdat hij vergroeid was met het septum. Ik heb  haar toen vervloekt! Ze ging met haar volle gewicht op mijn buik leunen. MAN! Bevallen doet pijn maar die pijn was echt KUT! Maar.... de placenta kwam vrijwel meteen! En hij was compleet!! Ik heb hem alleen niet  meer gezien, maar dat maakt niet uit. Volgens mij was hij vooral voor de aio en gyneacoloog erg interessant  haha. Ze namen hem namelijk direct mee naar de tafel waar ze hem zeer geinteresseerd aan het bekijken  waren. Ik ving nog een aantal woorden op: “daar heeft hij aan het septum vastgezeten....” en werd  meegenomen. Geen idee wat er mee gebeurt is. Toen moest ik alleen nog gehecht worden. Dat was even  vervelend maar niet zo boeiend want ik had Ida op mijn buik! Ze is dus achterstevoren op schikkeldag op de  wereld gekomen in totaal ongeveer 7 uur tijd. Ze weegt 3586 gram. We weten niet hoe lang ze is (hebben ze  niet gemeten ivm stuit) maar volgens mij is ze gemiddeld.

Ons dochtertje, mijn vriend en ik maken het erg goed, alhoewel we wel erg moe zijn. Ze heeft een enorme zuigbehoefte en mijn borstvoeding begint nu aardig op gang te komen. We hebben er een geweldige nieuwe dagtaak bij!