Alweer 30 weken

Heerlijk! Ik ben inmiddels 30 weken zwanger van ons lieve kleine jongetje, naar wie ik zó nieuwsgierig ben. En voor wie we zó gevochten hebben, wat een wonder! Ik geniet van elke dag, dit jochie is zo ontzettend welkom!

Tot nu toe gaat alles goed in de zwangerschap. Afgelopen dinsdag hadden we een groei-echo in het ziekenhuis, en kleintje ligt goed op schema. Alles mooi gemiddeld (of net een pietsie eronder geloof ik, maar in ieder geval goed binnen de normale curves). Buikje, hoofdje en beentjes zijn opgemeten, en zijn gewicht werd geschat op 1300 gram. 'Het wordt geen reuzebaby' zei de echoscopiste, en dat vind ik alleen maar prima. Ik ben toevallig dol op kleine fijne baby'tjes. Zeker met mijn eigen eerste babyfoto in gedachten (een sumoworstelaartje met een dikke spekrug van 5 kg).

Een tijdje geleden had ik aardig wat stress op het werk. Te veel te doen en ondertussen veel te moe  (energie van lady is superfood van kleintje). Ik slaap 's nachts sowieso al slechter (tussendoor plassen en dan niet meer in kunnen slapen) en ging dan liggen piekeren over werk. Gevolg: nog vermoeider, nog gestresster etc. Heb het er even moeilijk mee gehad, want voelde me aan de ene kant verantwoordelijk voor het werk, aan de andere kant wil ik koste wat het kost goed voor ons kleine wonder zorgen. Het heeft voor de nodige woordenwisselingen gezorgd tussen hubbie en mij.... Maar inmiddels heb ik het aangekaart en zijn mijn teamleider en leidinggevende helemaal akkoord dat ik 1 dag per week thuis werk, en 1 dag verlof opneem  tot aan mijn zwangerschapsverlof (ik had nog heel veel dagen staan). Ik hoef dus nog maar 3 dagen naar het werk, en heb daardoor iets meer rust (en tijd voor tussentijdse dutjes). Het bleek trouwens in eerste instantie niet helemaal te werken, omdat ik nog steeds te veel werk had, wat nu over minder dagen verdeeld moest worden. Maar ook daar heb ik inmiddels goede afspraken over.

En dat voelt goed! Het is afbouwen en aftellen geblazen. Nog maximaal 11 weken + 3 dagen en dan zijn we papa en mama. Onze lang gekoesterde droom wordt werkelijkheid, en ik kan nog huilen om het voorbije verdriet en het aanstaande geluk. Het maakt me tegelijkertijd onzeker hoor, soms heel bang dat er toch nog iets mis zal gaan. Dat ik kleintje plotseling niet meer zal voelen of dat de bevalling verkeerd loopt... Maar ik probeer toch vooral te genieten. Papa en mama worden we (zijn we) hoe dan ook!

Vandaag is één van die lekkere vrije verlofdagen. Ik zit vol met plannen. En ja, ik lijd aan ernstige vormen van nesteldrang. Heel het huis moet overhoop en opgeruimd en heringedeeld. Tot grote wanhoop van hubbie af en toe ('ik dacht dat we klaar waren' :)). Maar goed, nadat ie even moest wennen aan de 'new me' laat hij me lekker gaan en helpt met alles. Ook al zie ik hem soms denken: 'wat heeft een bijgewerkte administratie nou met een baby te maken?'. En ik vraag me dan af waarom hij dat niet ziet...

Kortom, we zijn lekker bezig in huize ladybug :)

Dit is denk ik ook één van de redenen dat ik nog zo weinig in week 1 te vinden ben. Jammer maar waar. Ik denk dat jullie wel weten dat ik alles op de voet volg, en met heel mijn hart, en lijf en alles met jullie mee leef en mee vecht en mee hoop dat het jullie lukt om ook zo'n wondertje te (laten) maken.

En lieve missa, speciaal voor jou poets ik hier regelmatig mijn stokje op tot ie glimt en straalt, en ik 'm in januari plechtig aan je kan overdragen. Hoewel ik natuurlijk liever zie dat je 'm dan helemaal niet meer nodig hebt, omdat er dan zo'n prachtig eskimootje bij jou is blijven wonen.

Lieve meiden, jullie zijn kanjers. Blijf vechten voor die mooie droom!

x lady