Punctie, 21 april

Op zondagochtend 21 april hadden we de punctie. Om 8.30u mochten we ons melden. Het was pijnlijk maar ook te doen. Als ik iets voelde duurde dat gelukkig maar kort, en de 'dizzyness 'van de pijnstilling hielp denk ik ook. Verder waren de gynaecoloog en de verpleegkundige heel lief, ze namen de tijd, en ik had hubbie natuurlijk naast me zitten om me bij te staan. Ze vonden me geloof ik nogal een bikkel.
Op een gegeven moment vroegen ze hoe het ging, en toen zei ik: 'ik leef nog', waarop de gynaecoloog zei: 'oh, dan ga ik nog even door'. Daar moest ik natuurlijk om lachen, maar dat deed hartstikke zeer dus ben ik gauw weer mee opgehouden.

In de middag hebben we nog even gebeld voor het aantal eicellen. Ze hebben er 23 gevonden, maar lang niet allemaal rijpe exemplaren. Dat verwachtten we ook al, omdat de gyn. ook de follikels die eigenlijk te klein waren heeft aangeprikt en die bevatten nog geen rijpe eitjes (ik citeer: 'omdat je het zo goed doet prik ik de kleine ook aan, want daarmee verkleinen we de kans op overstimulatie' En ik dacht: fijn, dat komt ervan dat je hier zo stoer ligt te doen).

Hoeveel eitjes er nu wel en niet rijp waren dat wisten ze in het lab nog niet op het moment dat we belden, dus het is gewoon afwachten geblazen wat de embryootjes gaan doen. Als we dinsdag uiterlijk om 12.00u niet gebeld zijn betekent dat dat er in ieder geval 1 of meer embryootje aan het doorgroeien is, en hebben we woensdag een terugplaatsing.

Al met al is het heeel erg spannend,omdat het nog op alle fronten fout kan, maar ik houd lekker hoop en vertrouwen totdat het tegendeel bewezen is. Al was het alleen maar omdat dat zo'n heerlijk gevoel is om aan toe te geven.