Al ietsiepietsie beter!

Haaaaaaaiiiii (blub, blub)

Nu is het toch wel even geleden dat ik nog iets geschreven heb he!

Ik woon in een appartement en er is vorige week een jongen geboren, op mn man zijn verjaardag. Hij heet Milan, hij is 52 cm groot en woog 3,280 kg. Wij wisten eigenlijk niet dat die vrouw zwanger was, je zag daar niets aan. Ze was maar 8 kilo bijgekomen. Het is echt een schattig ventje, heel hartverwarmend om te zien. En wat het mooiste is, mijn man smolt toen hij de kleine zag! Haha, zalig....

Er is ook een meisje zwanger die maar 5% kans had om spontaan zwanger te worden. Ze heeft dezelfde ziekte als ik had maar niet zo uitgebreid en in een mildere vorm. Ik ben heel blij voor haar en ze geeft me ergens wel terug een beetje hoop. Het kan dus wel..

M’n slaapritme is nog steeds verstoord. Ik word nog steeds midden in de nacht wakker en kan dan een paar uur niet slapen met als gevolg dat ik ’s morgens in slaap val tot de middag en dan kan ik ’s avonds weer niet slapen en zo gaat dat maar door. Ik heb ook nog altijd last van hartkloppingen maar soms dan heb ik ook een opgewekter gevoel. Komt door die kalmeermiddelen denk ik.

Ik heb nog niet veel energie om iets te doen en moet ook al mn moed bijeen rapen om buiten te komen maar ik doe het. Ik kan alleen nog geen dierbare onder ogen komen. Ze hebben medelijden en dat is het laatste wat ik nu nodig heb. Ook als ze me willen opmonteren en zeggen dat ik de moed niet mag laten zakken, word ik emotioneel en zit ik met de krop in de keel.

Ik heb alles wat ik tegen de psych wil zeggen onderverdeeld in thema’s. Ik heb er 7 op dit ogenblik en ik blijf maar schrijven. Er komt gewoon geen einde. De eerste echte sessie was vandaag en ik ben er met een opgelucht gevoel buiten gekomen. Ik had wel weer tranen in mn ogen van alles op te roepen. Er is nog veel werk aan de winkel want t was 5 na 12. Ik heb te lang gewacht om ermee te beginnen. Ik heb in korte tijd veel te veel tegenslagen gehad. Ik heb mn verstand op nul gezet en ik ben rechtdoor gegaan. Ik heb mezelf niet even de tijd gegeven om op adem te komen en dingen te verwerken. Na mn operatie had ik t gevoel dat ik geen tijd meer te verliezen had met dit als gevolg. Ik moet dus nog veel nadenken en alles een plaatsje geven. Ik voel me als een grote ballon die per tegenslag gevuld word met een zuchtje lucht en die nu geknapt is omdat de druk te groot was. Ik had hem beter soms eens afgelaten ook. Maar ja, dat weet je pas als t te laat is he.

Ik heb al gezegd dat ik last had van mn onderrug. Weet eindelijk dat het door mn heupzenuw komt, die geknelt zit. Door de stress zijn er een paar ruggewervels van plaats of houding veranderd waardoor dat drukt op die zenuw. Dat noemt Ischias. Ik mag niets anders dan rusten nu en af en toe als ik t niet meer houd een pijnstiller nemen. Wat stress en frustraties allemaal kan veroorzaken he!

Het is ook wel frustrerend want mn huishouden ligt nu zo goed als stil en weet dat ik dat allemaal nog moet inhalen.

Binnen een paar daagjes begint weer de beruchte klusweek. Mn mannetje is er nu al voor ant zorgen dat de kwaliteit van zn spermies optimaal is. Daarna word t weer wachten en duimen.

Liefs