Ineens wordt alles duidelijk!
Hey lieve, lieve, grote schatten
Bedankt voor jullie steun in mijn vorige blog! Ik kan me hier echt aan optrekken.
Ben net terug van de dokter. Ik heb dus een zware depressie te pakken. Alles was al een tijdje aan de gang zonder dat ik het eigenlijk echt in de gaten had, want ik hou me altijd sterk en ik blijf vechten maar de zwangerschap van een collega is de druppel geweest.
Ik ben op, leeg, uitgeput, kan niet meer vechten. Ik hyperventileer constant en voel me erg depri. Alles wat ik al eerder vermelde in mijn vorige blogs is hier een gevolg van.
Het is al 3 jaar dat ik ant vechten ben. Eerst proberen zo zwanger te worden, dan echo met diagnose dat er iets scheelde. Van de ene dokter naar de andere, onderzoek na onderzoek tot dat er een besliste om een laparoscopie te doen. Dat is een kijkoperatie, ze kijken dan met cameraatjes vastgemaakt aan een lange buis binnen in je! Als de situatie niet te erg bleek zouden ze er direct iets aan doen. Niet dus. Ze besliste om een grote operatie te plannen. Ik moest ondertussen hormonen nemen en pillen slikken. Mijn menstruatie werd meer dan een jaar stopgezet en moest elke maand spuiten krijgen. Altijd maar wachten en er blijven voor gaan en de moed erin houden.
Die hormonen sleurde me van de ene kant naar de andere. Ze vochten ook nog eens tegen men eigen hormonen, die soms wonnen en ik zware pijnlijke bloedingen kreeg. Ik weet het nog alsof t gisteren gebeurde, t zweet liep van me af door te puffen en kon niet meer bewegen van de pijn. Altijd maar wachten en ziekenhuis in en uit tot ik in september naar t ziekenhuis mocht om me helemaal laten op te lappen. De specialist heeft echt wonderen verricht en bij controle eerde ze mij tot de ideale kandidaat op een spontane zwangerschap. Toen ging alles nog goed met me en kon me nog altijd sterk houden.
De hormonen hebben me steeds liggen gehad, alles moest terug op gang komen en raakte helemaal de kluts kwijt. De 2 eerste keren 6 weken moeten wachten op een bloeding. De rest kennen jullie.
Dokter heeft vastgesteld dat ik dringend naar psychotherapeut moet en dat gevoel heb ik ook. Ik ga morgen meteen bellen voor afspraak. Ik heb ook kruiden voorgeschreven gekregen die men hyperventilatie en depressie zouden moeten helpen. Ik moet het natuurlijk nog altijd zelf doen. Moet ook om te beginnen een week thuis blijven. Dat heeft hij me nog nooit voorgeschreven. Als ik ongi moest worden zou ik terug naar de ha moeten gaan om andere medicatie te vragen voor een week die me nog beter zou helpen. Maar nu niet mag nemen omdat de kans nog steeds bestaat dat ik zwanger kan zijn. Het is beter van niet eigenlijk want als ik zo in deze situatie zwanger wordt is de kans groot dat ik een postnatale depressie krijg en dat ik ook helemaal niet om mee te lachen.
Hij snapte direct wat er aan de hand was en beseft ook dat ik niet kan blijven vechten en blijven moed houden en die commentaren van mensen kan blijven pikken. ’t Werd me echt te veel. Hij vertelde eigenlijk hoe ik me voelde, echt straf.
Binnenkort is die sterke, spontane, grappige, goedlachse Lady-V terug want er staat een ukkepukje op haar te wachten die heel graag in haar schoot wil groeien maar dat zal nog een hele tijd duren, vrees ik.
Oh, wat zou die dag voor mij magisch zijn als ik mijn gezonde baby mag bewonderen in mijn armen. De kers op een reuzegrote taart die tot in de puntjes moet afgewerkt worden, zeg maar.
Dikke knuffel lieverds en blijf voor jullie duimen hoor!
xxx
reacties (0)