Vruchtwaterpunctie

Hoi, hoi

Dinsdag 9 november was het zover. 's ochtends om 09.00 uur punctie. Gelukkig moest ik de dag ervoor een ADV invullen van mij duo, en kon ik ook niet zoveel stil staan bij wat er gebeuren ging.

De week ervoor moest ik er af en toe wel van huilen. Het is zo tegennatuurlijk!

Voor ons kwam er een man uit de behandelkamer die helemaal wauws was. Hij was net bijgekomen van het flauwvallen. Het personeel vond het duidelijk vervelend voor de mensen in de wachtkamer en misschien voor hun tijdsplanning...Ik werd er wat giechelig van (zenuwen).

Toen wij aan de beurt waren, mochten we eerst nog wel op het schermpje kijken hoe het met ons kindje was. De diameter van het hoofdje en een botje in het beentje werd opgemeten. Zo mooi om te zien dat hij/zij zo goed op schema ligt met wat ik er zoal over lees op de site van babybytes. Op de foto's van de echo die ik later kreeg, leek het net of ie zijn/haar duimpje op stak. In orde hoor!

Tijdens het prikken ging het scherm toch echt uit. Ik heb gehoord dat de babytjes van de naald weg zwemmen, zodra die in het vruchtwater komt. Voor mij maakt het niet uit, ik had toch niet gekeken. De verpleegster had gelijk! De punctie stelde niet zo heel veel voor. Het is vergelijkbaar met bloedprikken.

Ik was zo blij met mijn vriend naast me. Hij hield mijn hand vast. Dat was wat ik nodig had, precies goed! Ik verbaasde me over de hoeveelheid vruchtwater die ze nodig hadden...Twee van die spuitinhouden vol, dat wist ik niet. Het water zag er mooi helder uit en dat is een goed teken!

Gelijk zat mijn hoofd vol met vragen: wanneer maak je dat vruchtwater weer aan (een dag) en gaat dat gaatje weer dicht (hij had het erover dat zodra de naald er uit was, mijn lichaam dat gaatje weer aan het dichtmaken was).

Thuis lekker op bed liggen! Vriend brengt sap en een kopje thee (omdat ik grap dat ik gauw weer vruchtwater aan moet maken).

Tot laat in de middag voel ik me eigenlijk goed!

Daarna kreeg ik een kramperig gevoel, vergelijkbaar met ongesteldheidspijn, lichte weeën. Ik durfde me amper te bewegen. Niet hoesten, niet lachen alleen maar heel stilletjes op mijn rug blijven liggen. Het zal toch niet mis gaan...

Weer moet ik er van huilen. Een slechte nacht slapen volgt, want intussen heb ik ook pijn in mijn rug van het alsmaar liggen en me niet durven veroeren.

Op internet lees ik de volgende dag dat het erbij hoort. Toch helemaal gerust ben ik niet en bel de verloskundige. Zij zegt dat het niet erg is om op je zij te liggen en je rustig kunt hoesten. Als ik niet helemaal gerust er op ben, kan ik mijn buik met mijn handen ondersteunen.

De rest is aan de natuur.

Op donderdag hebben we bij de verloskundige naar het hartje geluisterd. Klonk weer als een stoomtreintje! Helemaal goed! Wel draaide en zwom hij/zij steeds weg van de microfoon. Hij/zij zal wel gedacht hebben. Weer koud spul...oh, oh...wegwezen. Hier heb ik geen zin in.

Maar ook dat beweeglijke is een goed teken. Mijn moeder zei: 'da's goed, het is een echt vechtertje!'

De nacht erna geslapen als een marmotje (eigenlijk sindsdien wel)

Twee dagen een buikpijnerig gevoel.

Daarna kwamen mijn ouders langs met hun nieuwe jonge puppie. Afleiding genoeg. En nu is het weer maandag en heb ik na vandaag mijn eerste week er op zitten. Als na gevolg van een punctie een miskraam plaatsvindt, gebeurt dit vaak in de eerste 2 weken na de punctie. Dus ik ben vastbesloten om tot die tijd veel rust te nemen, niets te tillen en het huishouden moet maar blijven liggen (vriend neemt over waar hij kan).

Voel me af en toe wel een lui beest...

Donderdag bellen ze over de uitslag (normaal duurt het 3 weken, maar ze hebben besloten tot een snelonderzoek).

Liefs,

C.