Yo Bro!

Het moment om onze zoon op de hoogte te stellen van het blije nieuws kwam steeds dichterbij. Tevoren heb ik de meest uiteenlopende scenario's voorgesteld. Ik bedoel, hij is echt wel aan het puberen, het zou zo maar eens kunnen dat hij reageert met een 'Mam, wat heb je NOU gedaan'.

Niets van dat alles. Ik heb het vertellen van het nieuws en het moment laten kiezen door mijn vriend. Hij is beter in dat soort dingen. Zoonlief reageerde eigenlijk best opgewekt en een tikkeltje druk.Volgens mij vond ie het ook heel cool, dat ie met ons een plotje had, iets wat hij voorlopig nog even geheim moet houden. 'Op school zeg ik nog helemaal niets, en dan ineens roep ik: IK HEB EEN BROERTJE/ZUSJE'.

Wat later zegt hij 'Ik vind het allemaal wel best, als 'ie' maar niet blert als ik mijn huiswerk aan het maken ben'.

Toen ik later mee naar boven liep om hem welterusten te wensen, hadden we het er nog even over. Weet je al of het een jongen of een meisje wordt, mam? Vertelt dat we dat nu nog niet konden zien, omdat 'ie' nog veel te klein is. Nog maar zo groot als mijn duim en jouw pink (hij heeft grotere handen dan ik). 'Nou', zegt ie, 'ik kan me er nog niet zoveel bij voorstellen hoor...' Nee dat snap ik helemaal, dat kan ik me nauwelijks. 'Hé, maar mam, ik zou het wel fijn vinden als ik mijn deur dicht kan doen hoor, want aan de spulletjes in mijn kamer ben ik best wel gehecht'.

'Tjonge, jonge, dus je wordt een grote broer..., hoe is dat eigenlijk voor jou?' 'Tja, het leven loopt toch zoals het moet gaan. Het komt altijd wel weer goed!'  Wijze drol! Dat zal wel komen omdat hij in zijn kleine leven al zoveel heeft meegemaakt als kind-van-gescheiden-ouders.

Wel bijzonder hoor zo'n moment!

Liefs voor jullie