Nog steeds vol ongeloof

We zijn nu 2 dagen verder en het voelt nog steeds zo onwerkelijk. Zodra je 's morgens wakker wordt (heb van de gyn gelukkig medicatie gekregen om te kunnen slapen) verwacht je toch dat hij gewoon naast je ligt en dan ineens slaat het besef weer in als een bom. Moet me dan ook echt uit bed slepen en er toe zetten om voor die meisjes te zorgen. Die proberen ook gewoon vrolijk door te gaan, geven alleen heel duidelijk aan dat ze papa niet willen spreken. Heb hem dus gevraagd hun wens voorlopig te respecteren, geloof alleen niet dat hij zich daar veel van aan trekt. Zelf zou ik hem het liefst de komende 6 maanden niet zien, maar ja zal er binnenkort toch wel weer een keer van komen. Hij zit nu nog bij zijn nieuwe liefde in de oekraine, maar komt vrijdag weer naar Nl en neemt haar dan doodleuk mee! Snap echt nog steeds niet dat de lieve man waar ik ooit mee trouwde ineens veranderd kan zijn in zo'n egoistische harteloze zak..........

Nou ga mijn tranen maar weer eens drogen. Starks met de meiden naar een feestje hoop dat ik mijn gedachten dan even kan verzetten.

Jullie in ieder geval bedankt voor alle opbeurende woorden en steun.