Lief

Even dacht ik iets van een postnatale depressie te hebben. Ik had alleen maar stress over alles, kon me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst gelukkig voelde... Best wel eng. Maar het was me gewoon tijdelijk allemaal te veel. Nu gaat het weer beter!

Ik was zwaar verkouden met veel hoesten en lage weerstand. Weinig gegeten maar wel borstvoeding gegeven natuurlijk. En maar naar de koelkast lopen dag en nacht met beetjes gekolfde/opgevangen melk, de druk voelen dat het toch maar genoeg moet zijn. En de vriezer die sneller leeg raakte dan dat er bij kwam... En ik moest weer aan het werk, al mijn uren draaien (nog steeds parttime gelukkig, maar wel onregelmatig). Ik had een paar nachten maar 3 uurtjes geslapen en kon haast niet meer op mijn benen staan. En ik voelde me erg alleen, had het gevoel dat ik alles in mijn eentje moest doen. Daar komt nog bij dat we bezoek (logés) hebben gehad en dan krijg je toch af en toe opmerkingen van: wíj doen het zó, alsof wij (ik) het dus verkeerd doen. Ik was wat overgevoelig door alle vermoeidheid dus trok het allemaal slecht.

Drie dagen achter elkaar was ik alleen met Jessica, mijn man was 2 nachten niet thuis. En het was heerlijk! Ik voedde haar wanneer ik dacht dat het moest, we zijn gaan winkelen en ik heb haar in de auto gevoed in alle rust, hoefde me niet opgelaten of opgejaagd te voelen. Het was eigenlijk heel gezellig! Ze sliep lekker bij mij in het grote bed, meer voor mijn behoefte dan die van haar haha. Mijn batterij is echt opgeladen door die paar dagen! Ik moest weliswaar alles alleen doen maar hoefde niet te werken. Ik had een dekbed op de grond gelegd dus we konden lekker spelen en zo, heerlijk! Ben blij dat het nu weer goed gaat!