11+1 weken

Eigenlijk zou ik liever wachten met een nieuwe blog schrijven tot ik weer nieuws heb. Maar het wachten duurt me ZO lang, dat ik vind dat ik niet meer mijn leven op de pauzeknop kan zetten! Mijn echo is woensdagmiddag, en wat is drie dagen wachten op de hele 5,5 weken die ik moest wachten op deze echo??

Ik heb soms het gevoel dat mijn leven ervan afhangt of de echo goed is of niet, en op een bepaalde manier is dat natuurlijk ook zo. Ik probeer me minder zorgen te maken en dat ik minder gefocust ben op alle kleine signalen die ik meen te krijgen van mijn lichaam, maar ja... dat is wel moeilijk! Het is maar goed dat ik af en toe moet werken, dan heb ik tenminste niet zoveel tijd om te piekeren.

Ik heb nu twee keer een soort paniekaanval gehad, 's nachts, dat ik dacht dat het weer helemaal mis was. Huilend lag ik in bed. Ik heb nog geen spatje bloed gezien hoor, maar mijn zwangerschapssymptomen nemen af. Dat is gewoon een feit. Ik ben minder (vaak) misselijk, minder moe en ook mijn buik zit me niet meer zo in de weg qua broeken en elastiek. Ook de sinaasappel die ik meende te voelen in mijn onderbuik voel ik nu niet meer zo, alsof mijn buik leger is. Ik heb wel regelmatig menstruatieachtige krampen in mijn onderbuik. Mijn borsten zijn nog groter wel gevoelig, maar daar is de jury nog niet over uit :-p Ik check ze elke dag een paar keer, of ik ze nog wel voel.

Het verdwijnen/verminderen van de symptomen kan op zich bij deze periode van zwangerschap horen. Als de placenta het werk gaat overnemen en er is minder hcg in je lijf, kan je minder misselijk worden. Ook het veranderde gevoel in mijn onderbuik kan duiden op het verplaatsen van de baarmoeder, meer naar boven en uit het bekken.

Al deze gewaarwordingen kunnen echter ook duiden op een miskraam, hetgeen ik vorig jaar, op 6 mei om precies te zijn, te horen kreeg bij de echo. Ook ruim 11 weken zwanger, maar het vruchtje was gestorven. De week daarvoor waren mijn symptomen afgenomen, en voelde me niet meer zwanger (ook borsten waren weer zoals voor de zwangerschap). Ik had steeds menstruatieachtige krampen. Op 12 mei begon de bloeding, een periode van zes pijnlijke, lange, moeilijke weken die ik als vrij traumatisch heb ervaren.

Het is naar mijn idee niet gek dat ik alles onder een vergrootglas leg. Ik zie de echo op woensdag als 50-50, het kan vriezen, het kan dooien. Natuurlijk hoop ik op de beste uitkomst, maar op een bepaalde manier ben ik mezelf ook aan het voorbereiden op slecht nieuws.

Ik besteed daarom niet meer ál mijn tijd aan piekeren en nadenken over wel of niet zwanger zijn/blijven. Ik hou me niet meer zo krampachtig vast aan de pauzeknop tot die woensdag geweest is. Ik ben rustiger en doe ook andere dingen die ik leuk vind. Wat ook makkelijker gaat nu, want ik voel me niet meer zo moe...