De dag dat jij geboren bent
Mijn bevallingsverhaal (lang verhaal toch zo kort mogelijk gehouden) voor degenen die het willen lezen. Jullie hadden het nog tegoed.
De dag dat jij in ons leven kwam
Mama was pas op 19 November uitgerekend maar liep al een paar weken rond met een beginnende zwangerschapsvergisftiging waardoor ik steeds in en uit het ziekenhuis ging. Mama moest het heel erg rustig aan doen want we wilden jouw geboorte graag rekken tot 38 weken zodat je zo lang mogelijk in Mama`s veilige buik kon blijven zitten.
2 dagen voordat Mama 38 weken zou zijn werd het echter zo dreigend dat Mama niet meer naar huis mocht en in het ziekenhuis op bed moest blijven liggen. Als ze de vliezen konden breken zou jij 2 dagen later worden gehaald, de bevalling zou worden ingeleid. Ze konden Mama anders niet inleiden omdat ze al eerder een keizersnede had gehad en ze bang waren voor het litteken.
Op 5 november (de dag waarop jouw papa en mama hun eerste trouwdag hadden) kreeg mama een CTG om te kijken of het met jou allemaal nog goed ging. Gelukkig was dat het geval, je was wel erg klein maar dat kwam ook door de zwangerschapsvergifting.
Om 8.00 werden de vliezen van mama gebroken, gelukkig kon dat want er was al 1 cm ontsluiting. Er werd een infuus bij Mama aangelegd om de weeen op te wekken. Deze werd heel langzaam gezet en zou elk kwartier worden verhoogd. Papa en je grote zus Angela waren bij me in de verloskamer.
Maar ook Jeffrey (je grote broer) en je andere 2 zussen waren aanwezig in de hal, allemaal aan het wachten tot jij je entrée zou maken in de wereld. Het schoot echter niet op en de gynaecoloog stelde voor om een ruggeprik toe te dienen zodat Mama geen pijn had en heerlijk ontspannen zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, Mama naar de OK en er werd een ruugeprik gezet, Mama vond het al veel vervelender dan anders maar dacht dat het erbij hoorde. Met een flesje jagermeister uit de vriezer, werd er gekeken of Mama voldoende verdoofd was, ik voelde echter de kou op elk plaatsje van mijn lijf behalve mijn benen en dacht vind het wel best zo. Mama werd weer naar de verloskamer gebracht, er werd een electrode op het litteken van de keizersnede gezet zodat we het infuus nog even wat verder konden ophogen, Mama ging de weeen nu goed voelen en je papa en je grote zus konden aan mijn gezicht zien dat er een wee aan kwam nog eerder dan op het kastje achter mama. De verpleegkundige zei al dat de ruggeprik niet goed zat maar Mama zei dat ze ze prima kon opvangen en dat het wel goed was zo. De hele dag zo doorgesukkeld, een uur goede fikse weeen en dan weer een uur niks, hup het infuus nog wat hoger. Om half 9 s`avonds werd er weer gekeken maar er was nog maar 4 cm ontsluiting dus het ging niet echt goed. Jij bleef ook hoog in Mama`s buik liggen, je daalde niet in. Mama kreeg de tijd tot 11 uur s`avonds. De gynaecoloog kwam toen terug en er was nog geen vooruitgang dus hij wilde de handdoek in de ring gooien en jou halen met een keizersnede. Het werd voor Mama en voor jou anders veel te zwaar.
Mama was wel erg teleurgesteld maar moest zich er natuurlijk gewoon bij neerleggen, om half 12 werd Mama naar de ok gebracht en zal nooit de gezichten vergeten van haar kinderen in de hal, angstig, verdrietig en bezorgd. Gelukkig mocht Papa mee, hij kreeg ook een mooi pak aan en leek wel een dokter. Mama werd klaargemaakt maar was even vergeten dat de ruggeprik niet goed werkte, het snijden was goed te doen maar toen ze door de andere wanden heen gingen snijden gilde Mama het uit van de pijn. Ze wilde Mama meteen een narcose geven maar dat wilde mama perse niet, niet onder narcose gilde mama. Er werd een pijnstiller in Mama`s hand gespoten en de dokter zei dat hij niet meer kon stoppen nu. Ik zei doorgaan, en gilde naar papa dat hij mama moest afleiden. Dat heeft papa zo goed mogelijk gedaan. Het was dus een hele heftige ervaring, ik voelde echt hoe jij uit mijn lichaam werd getrokken. Helaas kon de dokter er via het oude litteken niet bij en moest dus bijsnijden Mama heeft de tanden op elkaar gezet en kon niet wachten tot jij ter wereld kwam, iets wat mij al die tijd op de been hield. Toen hoorde ik je huilen, en ook bij Mama liepen de tranen over het gezicht. Ik kreeg je in mijn armen en je was zo mooi, zo lief, zo van ons. De dokter die al klaar stond met de couveuze onderzocht je en je kreeg 2 keer een apgarscore van 9, je had alleen blauwe handjes en voetjes. Wat was je klein, zo teer. Toen hoorde ik echter de dokter om de gynaecoloog roepen voor assistentie. Ik werd toen verder dichtgemaakt door de assistant. Mama had ondertussen een flinke shot Morfine gekregen, jij had er immers geen last meer van dus de hechtingen voelde ik wel maar het was niet langer meer de helse pijn die ik daarvoor voelde. Het enige wat ikvoelde was bezorgdheid, wat waren ze met je aan het doen. Je plasgaatje bleek niet goed te zitten en ze vroegen zich af hoe het met je zouten zat. Deze zijn nagekeken en bleken niet goed te zijn. Er werd gedacht aan een bijnier problem en ze waren bang dat je zelf niet kon plassen. Ik wist even niet waar ik het zoeken moest, je werd meegenomen naar de kinderafdeling en mama naar de verkoever waar de narcotiseur met een enorm schuldgevoel zo lief mogelijk voor Mama was. Ik zei dat ik naar mijn kleine Xander wilde en mijn andere kinderen,dus toen het Mama weer wat beter ging zijn we snel naar de kinderafdeling gereden. Daar lag je op een verwarmde tafel al met allerlei infuusjes. Ik mocht je wel even in mijn armen nemen en ik vond je natuurlijk het knapste ventje op de wereld. Je had een catheterzakje om om te kijken of je zou gaan plassen maar helaas had je dat nog niet gedaan. De kinderarts zei dat je de andere dag naar het VU gebracht zou worden en dat er voor Mama gebeld zou worden voor een plaatsje op de kraamafdeling daar. Ik stelde mijn andere kinderen gerust die met witte snoeten erbij stonden, de gynaecoloog had hun wel netjes op de hoogte gebracht van de niet voldoende werkende ruggeprik.
Ik werd naar de kraamafdeling gebracht en omdat er geen een persoonskamer beschikbaar was kreeg ik een plaatsje in de noodverloskamer. Ze stuurden papa en Jeffrey ook naar huis en hebben me gewassen. Toen ze daarmee klaar waren stonden papa en Jeffrey weer bij mama terug ze wilden me niet alleen laten. Er werd een grote thermoskan koffie gebracht en zo hebben we de eerste nacht doorgebracht. Ook over het feit dat jij besloot niet op onze trouwdag te komen maar om 00.03 uur dus op 6 November daar hebben we nog wel smakelijk om gelachen. De andere dag was er geen fijne verpleging aanwezig en mama werd aan haar lot over gelatin door hen. Ze heeft een paar fikse huilbuien gehad want dit was immers niet de manier om te bevallen. Jij in een ambulance naar het VU en Mama wachtend op een ambulance. Ze was dan ook blij dat die kwam en mama erin werd gelegd samen met Jeffrey. Onderweg zei ik tegen de ambulancevpk dat mijn hand zo zeer deed daar waar het infuus zat. Ze keek en er zat een grote zak op, het infuus had dus al die tijd niet goed gezeten ! Waarschijnlijk was dat dan ook de reden van de mislukte inleiding en pijnstilling tijdens de operatie. Het infuus werd onmiddelijk verwijderd.
In het VU kreeg mama onmiddelijk een fijne eenpersoonskamer en iemand die met me over de bevalling kwam praten. De kinderarts kwam ook vrij vroeg om te vertellen dat jij geplast had (yes !!!) en geen bijnierprobleem had. Wel moest je even onder controle blijven een infuus voor je zouten en aan de bewaking. Ik liet een rolstoel komen, wilde niet langer met mijn bed en wilde naar je toe. Ik kan niet anders zeggen dan dat het VU een fijn ziekenhuis is. Je kreeg echter wel de fles op Neonatologie en daar was mama niet blij mee en heeft dat ook gezegd, ze gingen over op cupfeeding en mama ging kolven.
Al snel mocht ik op verzoek bv geven, dan werd mama gebeld dat je honger had, dit was geloof ik de derde dag. Ook snachts werd ik gebeld en mama hobbelde dan achter de rolstoel naar de afdeling neo, geloof me dat viel nog best tegen. Ik werd dan ook snel de bikkel genoemd op de afdeling. Mama houdt het op oerkrachten die natuurlijke pijnstillers afgeven. Ook de morfine wilde mama al snel niet meer hebben, ze werd er zo duffig van.
Doordat het ziekenhuis in Alkmaar zo slim was om het bloed wat ze in den helder hadden afgenomen pas de andere dag op kweek te zetten mochten we later naar huis. UIt de echo van je fontanel bleek ook dat je een iniemienie hersenbloeding had gekregen waar je gelukkig geen restverschijnselen van zult over hebben.
Op dinsdag mochten we naar huis, ik vol trots met jou in mijn armen, op naar huis, je broer, je zussen je Mama en Papa natuurlijk en eindelijk kramen.
De dag dat jij in ons leven kwam
Mama was pas op 19 November uitgerekend maar liep al een paar weken rond met een beginnende zwangerschapsvergisftiging waardoor ik steeds in en uit het ziekenhuis ging. Mama moest het heel erg rustig aan doen want we wilden jouw geboorte graag rekken tot 38 weken zodat je zo lang mogelijk in Mama`s veilige buik kon blijven zitten.
2 dagen voordat Mama 38 weken zou zijn werd het echter zo dreigend dat Mama niet meer naar huis mocht en in het ziekenhuis op bed moest blijven liggen. Als ze de vliezen konden breken zou jij 2 dagen later worden gehaald, de bevalling zou worden ingeleid. Ze konden Mama anders niet inleiden omdat ze al eerder een keizersnede had gehad en ze bang waren voor het litteken.
Op 5 november (de dag waarop jouw papa en mama hun eerste trouwdag hadden) kreeg mama een CTG om te kijken of het met jou allemaal nog goed ging. Gelukkig was dat het geval, je was wel erg klein maar dat kwam ook door de zwangerschapsvergifting.
Om 8.00 werden de vliezen van mama gebroken, gelukkig kon dat want er was al 1 cm ontsluiting. Er werd een infuus bij Mama aangelegd om de weeen op te wekken. Deze werd heel langzaam gezet en zou elk kwartier worden verhoogd. Papa en je grote zus Angela waren bij me in de verloskamer.
Maar ook Jeffrey (je grote broer) en je andere 2 zussen waren aanwezig in de hal, allemaal aan het wachten tot jij je entrée zou maken in de wereld. Het schoot echter niet op en de gynaecoloog stelde voor om een ruggeprik toe te dienen zodat Mama geen pijn had en heerlijk ontspannen zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, Mama naar de OK en er werd een ruugeprik gezet, Mama vond het al veel vervelender dan anders maar dacht dat het erbij hoorde. Met een flesje jagermeister uit de vriezer, werd er gekeken of Mama voldoende verdoofd was, ik voelde echter de kou op elk plaatsje van mijn lijf behalve mijn benen en dacht vind het wel best zo. Mama werd weer naar de verloskamer gebracht, er werd een electrode op het litteken van de keizersnede gezet zodat we het infuus nog even wat verder konden ophogen, Mama ging de weeen nu goed voelen en je papa en je grote zus konden aan mijn gezicht zien dat er een wee aan kwam nog eerder dan op het kastje achter mama. De verpleegkundige zei al dat de ruggeprik niet goed zat maar Mama zei dat ze ze prima kon opvangen en dat het wel goed was zo. De hele dag zo doorgesukkeld, een uur goede fikse weeen en dan weer een uur niks, hup het infuus nog wat hoger. Om half 9 s`avonds werd er weer gekeken maar er was nog maar 4 cm ontsluiting dus het ging niet echt goed. Jij bleef ook hoog in Mama`s buik liggen, je daalde niet in. Mama kreeg de tijd tot 11 uur s`avonds. De gynaecoloog kwam toen terug en er was nog geen vooruitgang dus hij wilde de handdoek in de ring gooien en jou halen met een keizersnede. Het werd voor Mama en voor jou anders veel te zwaar.
Mama was wel erg teleurgesteld maar moest zich er natuurlijk gewoon bij neerleggen, om half 12 werd Mama naar de ok gebracht en zal nooit de gezichten vergeten van haar kinderen in de hal, angstig, verdrietig en bezorgd. Gelukkig mocht Papa mee, hij kreeg ook een mooi pak aan en leek wel een dokter. Mama werd klaargemaakt maar was even vergeten dat de ruggeprik niet goed werkte, het snijden was goed te doen maar toen ze door de andere wanden heen gingen snijden gilde Mama het uit van de pijn. Ze wilde Mama meteen een narcose geven maar dat wilde mama perse niet, niet onder narcose gilde mama. Er werd een pijnstiller in Mama`s hand gespoten en de dokter zei dat hij niet meer kon stoppen nu. Ik zei doorgaan, en gilde naar papa dat hij mama moest afleiden. Dat heeft papa zo goed mogelijk gedaan. Het was dus een hele heftige ervaring, ik voelde echt hoe jij uit mijn lichaam werd getrokken. Helaas kon de dokter er via het oude litteken niet bij en moest dus bijsnijden Mama heeft de tanden op elkaar gezet en kon niet wachten tot jij ter wereld kwam, iets wat mij al die tijd op de been hield. Toen hoorde ik je huilen, en ook bij Mama liepen de tranen over het gezicht. Ik kreeg je in mijn armen en je was zo mooi, zo lief, zo van ons. De dokter die al klaar stond met de couveuze onderzocht je en je kreeg 2 keer een apgarscore van 9, je had alleen blauwe handjes en voetjes. Wat was je klein, zo teer. Toen hoorde ik echter de dokter om de gynaecoloog roepen voor assistentie. Ik werd toen verder dichtgemaakt door de assistant. Mama had ondertussen een flinke shot Morfine gekregen, jij had er immers geen last meer van dus de hechtingen voelde ik wel maar het was niet langer meer de helse pijn die ik daarvoor voelde. Het enige wat ikvoelde was bezorgdheid, wat waren ze met je aan het doen. Je plasgaatje bleek niet goed te zitten en ze vroegen zich af hoe het met je zouten zat. Deze zijn nagekeken en bleken niet goed te zijn. Er werd gedacht aan een bijnier problem en ze waren bang dat je zelf niet kon plassen. Ik wist even niet waar ik het zoeken moest, je werd meegenomen naar de kinderafdeling en mama naar de verkoever waar de narcotiseur met een enorm schuldgevoel zo lief mogelijk voor Mama was. Ik zei dat ik naar mijn kleine Xander wilde en mijn andere kinderen,dus toen het Mama weer wat beter ging zijn we snel naar de kinderafdeling gereden. Daar lag je op een verwarmde tafel al met allerlei infuusjes. Ik mocht je wel even in mijn armen nemen en ik vond je natuurlijk het knapste ventje op de wereld. Je had een catheterzakje om om te kijken of je zou gaan plassen maar helaas had je dat nog niet gedaan. De kinderarts zei dat je de andere dag naar het VU gebracht zou worden en dat er voor Mama gebeld zou worden voor een plaatsje op de kraamafdeling daar. Ik stelde mijn andere kinderen gerust die met witte snoeten erbij stonden, de gynaecoloog had hun wel netjes op de hoogte gebracht van de niet voldoende werkende ruggeprik.
Ik werd naar de kraamafdeling gebracht en omdat er geen een persoonskamer beschikbaar was kreeg ik een plaatsje in de noodverloskamer. Ze stuurden papa en Jeffrey ook naar huis en hebben me gewassen. Toen ze daarmee klaar waren stonden papa en Jeffrey weer bij mama terug ze wilden me niet alleen laten. Er werd een grote thermoskan koffie gebracht en zo hebben we de eerste nacht doorgebracht. Ook over het feit dat jij besloot niet op onze trouwdag te komen maar om 00.03 uur dus op 6 November daar hebben we nog wel smakelijk om gelachen. De andere dag was er geen fijne verpleging aanwezig en mama werd aan haar lot over gelatin door hen. Ze heeft een paar fikse huilbuien gehad want dit was immers niet de manier om te bevallen. Jij in een ambulance naar het VU en Mama wachtend op een ambulance. Ze was dan ook blij dat die kwam en mama erin werd gelegd samen met Jeffrey. Onderweg zei ik tegen de ambulancevpk dat mijn hand zo zeer deed daar waar het infuus zat. Ze keek en er zat een grote zak op, het infuus had dus al die tijd niet goed gezeten ! Waarschijnlijk was dat dan ook de reden van de mislukte inleiding en pijnstilling tijdens de operatie. Het infuus werd onmiddelijk verwijderd.
In het VU kreeg mama onmiddelijk een fijne eenpersoonskamer en iemand die met me over de bevalling kwam praten. De kinderarts kwam ook vrij vroeg om te vertellen dat jij geplast had (yes !!!) en geen bijnierprobleem had. Wel moest je even onder controle blijven een infuus voor je zouten en aan de bewaking. Ik liet een rolstoel komen, wilde niet langer met mijn bed en wilde naar je toe. Ik kan niet anders zeggen dan dat het VU een fijn ziekenhuis is. Je kreeg echter wel de fles op Neonatologie en daar was mama niet blij mee en heeft dat ook gezegd, ze gingen over op cupfeeding en mama ging kolven.
Al snel mocht ik op verzoek bv geven, dan werd mama gebeld dat je honger had, dit was geloof ik de derde dag. Ook snachts werd ik gebeld en mama hobbelde dan achter de rolstoel naar de afdeling neo, geloof me dat viel nog best tegen. Ik werd dan ook snel de bikkel genoemd op de afdeling. Mama houdt het op oerkrachten die natuurlijke pijnstillers afgeven. Ook de morfine wilde mama al snel niet meer hebben, ze werd er zo duffig van.
Doordat het ziekenhuis in Alkmaar zo slim was om het bloed wat ze in den helder hadden afgenomen pas de andere dag op kweek te zetten mochten we later naar huis. UIt de echo van je fontanel bleek ook dat je een iniemienie hersenbloeding had gekregen waar je gelukkig geen restverschijnselen van zult over hebben.
Op dinsdag mochten we naar huis, ik vol trots met jou in mijn armen, op naar huis, je broer, je zussen je Mama en Papa natuurlijk en eindelijk kramen.
reacties (0)