Bevallingsverhaal

Meisjes, meisjes,

Allereerst: Het spijt me dat ik al zooooooo lang niets van me heb laten horen, maar het leven van een kersverse moeder gaat niet over rozen... (Internet EN pc deden allebei stom en om nou dit hele verhaal op mijn mobieltje te moeten typen... Geen optie, want: geen tijd, heb nu kind. Goed excuus om alles te laten verslonzen trouwens, maar dat is wat anders.)

Laten we bij het begin beginnen. Nadat we ons op donderdag 3 november bij de Gyn moesten melden, hadden we besloten dat we de volgende dag maar terug zouden komen om het varkentje even te wassen. Het mocht ook na het weekend, maar dan zat de kans erin dat de kleine op 8 november geboren zou worden en dat is de verjaardag van mijn overleden schoonmoeder en als je dan toch mag kiezen... Liever niet.

Heb werkelijk waar de halve dag gehuild, omdat ik ECHT niet ingeleid wilde worden. Deze held wilde thuis bevallen. Heb gebeden en gesmeekt (en dikke-buiken-sex gehad), 5 ananassen en FLESSEN Bitter Lemon en Tonic (gatverdamme!) naar binnen gewerkt, maar niets hielp. Nadat Lief me bijna smeekte om te stoppen met huilen, want hij kon het niet meer aanzien, heb ik mezelf bij elkaar geraapt. Ik had al weken trek in mosselen, maar geen zin om naar buiten te gaan met het walrussenlijf, dus mijn ouders opgebeld en gezegd: mijn galgenmaal word mosselen. Hoe jullie het doen, maakt me niet uit, maar die mosselen komen op tafel! Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijk gegeten, heb zelfs nog gelachen.

Toen met tegenzin afscheid genomen van de grootouders in spe en naar huis. Raar hoor, weten dat dit de laatste avond met z'n tweetjes is. Samen vluchtkoffer uitgepakt en weer ingepakt, alles klaargezet, bed verschoond en nog even lekker in bad geweest. Toen “gewacht” tot we naar bed konden. Verbazend goed geslapen! Hoefde er niet 1x uit om te plassen of wat dan ook, was dus lekker uitgerust toen de wekker om 6uur(!) ging. Ff gedoucht, toen zh gebeld of er nog plek was (stiekem hoopte ik van niet, maar helaas...) en we mochten komen.

Hele weg naar het zh gehuild. "Kunnen we niet gewoon omdraaien? Doen alsof we niet gebeld hebben?" Achteraf lach ik me suf, maar toen... Maar goed, heb me herpakt en hup, naar binnen en de lift in. Ons netjes gemeld en we werden naar onze kamer gebracht. Was trouwens opvallend ontspannen, na alle huilbuien en toestanden (Ik wil niehiet! Echt niehiet!). Daar kregen we even de tijd om ons te installeren en toen kwam de verpleegkundige om me op de CTG aan te sluiten. Na een uur aan dat ROTapparaat gelegen te hebben, kwam de gyn ff kijken hoe het er voor stond. Had al dik 2 cm ontsluiting en ook was de baarmoedermond geheel verweekt, dus hoefde geen pilletjes of gel, ze ging meteen m'n vliezen breken. Dit was rond kwart over 8.

Een complete zondvloed en 3 bedverschoningen later (Mijn hemel, wat een hoop vruchtwater! Vandaar die enorme biggenbuik!), begon het eigenlijk al meteen te rommelen. Het was nu echt begonnen! Vond het ineens toch wel een beetje spannend... Om 10 uur kwam ze weer, bekeek het scherm van de CTG en vond de weeenactiviteit een beetje tegenvallen. Ik ook, het rommelde wel, maar voelde verder weinig. Besloten werd om me aan te sluiten op de weeenopwekkers. Om half 11 werd het infuus geprikt en werd ik aangesloten om die rommel. Ze zou na een half uurtje weer terugkomen.

Had eigenlijk meteen wel weeen, maar niets schokkends. Na een half uurtje werd de hoeveelheid met 1 opgehoogd. Mijn hemel, ze kwamen meteen om de 2, 3 minuten. Ik schrok daar een beetje van, maar had verder nog steeds geen last. Dat zou spoedig veranderen... Hahahaha. Tot 14u kon ik ze aardig opvangen, maar die "kunstmatige" weeen zijn ZO heftig en ZO sterk. Ik kon ze op het scherm zien: lijntje ging bijna recht omhoog, bleef daar ruim 30 seconden staan, om vervolgens heeeeeeeeel langzaam weg te ebben.

Om kwart over 3 was ik mezelf compleet verloren. Had dik een half uur op de wc doorgebracht, niet omdat ik moest overgeven of poepen of zo. Nee, had een klein plasje gedaan, maar kwam die verrotte plee niet af door die weeen. Heb toen tegen Lief gezegd: ik weet het, ik wilde zonder pijnstilling, maar ik ga liever dood, dan nog uren hiermee doorlopen. Okee, zei hij, als je het zeker weet dan doen we dat. Hij sleurde me terug de kamer in en drukte op de knop. Ja?, vroeg de verpleegkundige. Mijn vrouw wil een ruggeprik, zei hij beslist en ik werd weer helemaal verliefd. O, dan ga ik even de verloskundige erbij roepen, zei het verschrikkelijk lieve vrouwtje (die ik later zou vervloeken, maar heb haar 100x bedankt toen ik gedoucht en aangekleed op bed lag en ze mijn diner had gebracht dus hoef niet bang te zijn voor mijn karma)

Wat bleek, ik had al 7cm ontsluiting, ruim, dus te laat voor enige pijnstilling. Heb in mijn wappie weeënmodus nog om paracetamol gevraagd, “voor de scherpe randjes”, maar daar moest iedereen hard om lachen. Ik achteraf ook. Hahahaha.

Een half uur later sloeg de persdrang me om de oren en na een kwartier kon ik die echt niet meer tegenhouden en ik mocht een beetje meepersen. O, wat heerlijk. Wat is dat fijn. Dat hele kleine beetje wat ik mee mocht persen, wat werd ik daar vrolijk van. Ondertussen had meneer (toen nog onzijdig) bedacht dat hij er toch echt, echt, echt niet uit wilde. Hij was van “mooi ingedaald” naar “lelijk uitgedaald” gegaan en ik heb uiteindelijk dik anderhalf uur moeten persen om die draak eruit te krijgen.

Daar was hij dan… Toen hij op mijn buik werd gelegd en me aankeek, wist ik meteen: Dat is geen meisje… O jee… Een jongen… Ja, natuurlijk! Een JONGEN!!! En ja hoor, de VK zei: Het is een jongen! En een flinke ook… Duuuuuhhhh, dacht ik… Wij wisten allang dat het een dikkerd zou worden, daarom ben ik hier nu ook…

De VK is nog dik anderhalf uur bezig geweest met hechten, maar heb niets gevoeld en was gekkigheid aan het doen met Lief, de verpleging en de VK en lekker aan het knuffelen met m’n kleine jongen.

Ik voelde me zo nuchter en was helemaal niet emotioneel. Wel dolgelukkig natuurlijk, maar heb geen moment gedacht: waarom nemen mensen een tweede?! Ik moet zeggen: het hele gedoe is me achteraf zo ontzettend meegevallen. Ik heb echt een hele fijne bevalling gehad. Naderhand heb ik ook nergens last van gehad, niet van de hechtingen, had weinig bloed verloren dus ook daar had ik geen last van. Het enige was, dat ik me gewoon ontzettend moe voelde. Maar na 2 dagen voelde ik me alweer een beetje fit worden en hoefde ik niet meer uit te puffen na een wc-bezoekje.

Het enige wat wel een probleem was, was de lekkage die we hebben gehad toen Ramses 4 dagen oud was. Hierdoor was de meterkast doorgebrand en hebben we een dag zonder stroom gezeten. Het was dinsdagavond gebeurd, er is toen een monteur geweest en heeft ervoor gezorgd dat we in de slaapkamer stroom hadden. Dat MOEST echt ivm kolven en die woensdagochtend is toen die laatste groep er ook uit geknald. Ik ben toen die middag naar mijn moeder gegaan. Het was precies de jankdag die iedereen wel heeft en ik heb serieus de hele dag gehuild. Elke scheet die dwarszat werd behuild en zelfs toen Lief eindelijk thuis kwam uit zijn werk, heb ik gehuild. Gelukkig konden we die avond weer naar huis en was alles opgelost.

Dat is echt het enige wat ik als vervelend heb ervaren, maar ik moet eerlijk zijn: de volgende dag kon ik er al om lachen.

Ramses is echt een heerlijk ventje. Hij doet het supergoed, woog vanmorgen alweer 6515gr(!) en slaapt al door vanaf week 2. Hij was met 6 weken nog enorm geel en hebben daardoor een heel weekend met m in het ziekenhuis gezeten. Ik kreeg het advies om hem tijdelijk flesvoeding te geven om te kijken of het door de borstvoeding kwam dat hij nog zo geel bleef en te kolven. Hierdoor is mijn borstvoeding teruggelopen en sinds vorige week zaterdag komt er niets meer uit. Ben die vrijdag ervoor helaas ook weer ongesteld geworden, dat heb ik echt niet gemist…

Daarnaast dachten wij na 2 weken al dat hij reflux had, dit heb ik toen ook besproken met de kinderarts en we zijn op haar aanraden overgestapt op Pepti. Sinds hij dat krijgt is hij nog liever, rustiger en gezelliger dan hij al was, dus het was een goede keus om te stoppen met bv.

Nu heb ik de oorlog verklaard aan die verrotte kilo’s…

Tot snel!!!

Dikke kus van ons