20-weken echo

Wat zo leuk had moeten zijn, liep iets anders...

Omdat ik een gekantelde nier heb, die niet helemaal werkt (zo ben ik geboren), wilde de VK dat ik de 20-weken echo in het ziekenhuis liet doen. Niet omdat het ernstig is, maar omdat de apparatuur daar wat beter is (zei ze). Zo gezegd, zo gedaan.

We hadden afgelopen vrijdag om kwart voor 12 de afspraak, ik dacht als we er half 12 zijn, zijn we vroeg genoeg. Moest me natuurlijk inschrijven, maar hoe lang kan dat duren. Nou, om ff voor 12 aan de beurt... Ingeschreven en toen naar de wachtkamer. 10 voor half 1 waren we eindelijk aan de beurt. Spannend hoor!

Eerst wat vragen beantwoord: waarom komt u hier? Ik raakte lichtelijk geirriteerd, want volgens mij staat dat in de brief van de VK, maar goed, ik dacht laat maar gaan. Alles netjes beantwoord en ik mocht op het bedje gaan liggen. Mevrouw? Wij willen echt 100% niet weten wat het geslacht is van die kleine, dus zou u ons willen waarschuwen als u daar in de buurt komt, dan kijken we weg? Alles goed, zei ze en daar ging ze aan de slag. Dikke kwak gel op mijn buik en hoppa! Daar is Aap. Jeeeeeej!!!!

Het hartje klopt... Pfff, last van mijn schouders. Was namelijk erg bang dat er iets mis zou zijn omdat ik het nog steeds niet gevoeld had. En ze begint met alles na te kijken en te meten en start bij het hoofdje. En ze blijft maar meten en weer uit een andere hoek en weer meten en toch weer even van de andere kant. Maar was nog euforisch van het kloppende hartje dus ik besteedde er geen aandacht aan.

Stukje voor stukje gaat ze naar beneden en bekijkt alles. Nu gaan we richting de billen, dus jullie moeten even wegkijken, ik zeg het wel als ik klaar ben. Hahaha, spannend. En we kijken weg. Daarna nog naar de beentjes gekeken en de navelstreng, alles was perfect. Ze komt bij de placenta en zegt: dat wil ik nog even na laten kijken, want die ligt zo dicht bij de uitgang dus daar kom ik zo nog op terug.

En ik zie dat ze weer terug gaat naar het hoofdje. En weer gaat meten en weer uit een andere hoek kijkt en meet en dat nog een paar keer. En nog dringt het niet tot me door, we lagen ook zo verliefd naar Aap en naar elkaar te kijken.

Ze zegt: ik ga even iemand anders erbij halen, ik wil voor de zekerheid even naar de ligging van de placenta laten kijken en nog even naar het hoofdje. Niets om je zorgen over te maken hoor, gewoon voor de zekerheid. En laat ons een beetje verward achter. Dat was de eerste keer: "Maak je geen zorgen" van die dag en het volgende half uur zullen daar een stuk of 10 bijkomen, maar dat wisten wij toen nog niet.

Ze blijft ongeveer een kwartier weg en komt terug met een andere echoscopiste. Weer een kwak gel op mijn buik en gaan met die banaan. Eerst naar de placenta: daar is niets mee aan de hand, die ligt ruim 2 centimeter van de uitgang en dat word na verloop van tijd alleen maar meer. No problemo. Pfieuw, dacht ik toen nog. Geen geplande keizersnede en geen gedoe. Jippie.

Toen weeeeeeer naar het hoofdje. Alles weer nagemeten en nog een keer en nog een keer maar dan van de andere kant. Jeetje mina, ze vinden Aap wel interessant. EINDELIJK zegt er iemand iets: Ik kijk nu naar de hersenkamertjes, waar het hersenvocht word aangemaakt. Het valt op dat ze groot zijn, maar ze vallen nog wel binnen de norm denk ik. 

DENK IK?! Je moet helemaal niet denken, je moet kijken en zeggen dat er niets aan de hand is en dat we dus gewoon naar huis kunnen en spulletjes kunnen gaan kopen voor Aap vanavond en dat we lekker kunnen genieten van de foto's en op Hyves kunnen zetten dat Aap helemaal volgens het boekje is en opa en oma bellen dat die kleine echt heel druk bewoog en dat ze straks maar even langs moeten komen om de foto te kijken, want van wie heeft het dat schattige wipneusje? En moet je toch kijken, dat handje, net alsof het naar ons aan het zwaaien was.

Maar nee, we moeten volgende week donderdag terug. Ze willen Aap nog een keer bekijken. We moeten ons vooral geen zorgen maken, ja die heb ik in de afgelopen 10 minuten al vaker gehoord. En zo worden we weer naar de balie gestuurd om een nieuwe afspraak te maken. Allemaal leuk en aardig, maar daar kwam ik niet voor. Donderdag 23/6 is het dus zover. Aan de ene kant kan ik niet wachten tot het zover is, maar aan de andere kant: laat maar, wat niet weet, wat niet deert...

En zo liepen wij een beetje uit het veld geslagen, ruim 2 uur later, het ziekenhuis weer uit en reden we terug naar het werk. Na het werk kwam ik huilend thuis en kon ook echt niet meer stoppen. Lief was ook een beetje uit het veld geslagen, maar kon het iets rationeler bekijken. Het volgende is er aan de hand: In de hersenkamers word hersenvocht aangemaakt. Dat heeft iedereen en dat hoort ook zo. Dat word dagelijks aangemaakt en afgevoerd. Als dat vocht niet afgevoerd kan worden, groeien de hersenkamers en spreekt men van een waterhoofd. Dit kan verschillende oorzaken hebben: meerdere syndromen, maar het kan ook "spontaan" gebeuren dat die afvoertjes verstopt zitten.

Nu kan het zo maar zijn (dit zei de VK overigens gisteren tegen mij, want die heb ik maar gebeld omdat ik zoveel vragen had) dat het kindje gewoon iets voorloopt op het gemiddelde aangezien kindjes niet in een rechte lijn groeien, maar in "trapjes" en dat er dus niets aan de hand is. JA HALLO, hadden ze dat in het ziekenhuis niet kunnen zeggen? Had me een hoop ellende en verdriet bespaart. Ik ben me het lazarus geschrokken en kon aan niets anders denken.

Op mijn vraag: wat gebeurd er in het geval van een waterhoofd? zei ze: dan zie je ons niet meer terug. Je blijft dan meteen onder behandeling van de Gyn en een kinderarts en waarschijnlijk een neurochirurg. Ze willen je dan heel regelmatig zien, waarschijnlijk om de week, misschien zelf elke week, om een echo te maken. Je kan dan niet natuurlijk bevallen en krijgt een geplande keizersnede omdat het hoofdje te groot is om via de natuurlijke weg naar buiten te komen.

Keizersnede is niet mijn plan, o vreselijk lijkt het me. Ik wil gewoon thuis bevallen en hoe gek het klinkt, ik kijk er echt naar uit om Aap op eigen kracht, naar buiten te persen en het leven te geven. In ons eigen bed, waar het ook gemaakt is. Zonder al die artsen en heisa om me heen. Alleen met Lief (en de VK dan, maar goed dat begrijpen jullie wel).

Nog maar een week en dan is het zover: D-Day... Ik probeer er maar niet te veel aan te denken, het komt vast goed. En zo niet, dan zien we dat dan wel weer. Het enige wat ik wel doe, is me voorbereiden op een geregisseerde bevalling (keizersnede of ingeleide bevalling), in plaats van een "natuurlijke". Dan kan het alleen maar meevallen.

Jeetje wat een lang verhaal. Maar het voelt goed om het een keertje op te schrijven. Ik hou jullie op de hoogte!

Oh ja, we zijn inmiddels verhuisd. Wat een genot! Het lijkt elke dag alsof we op vakantie zijn. En oh ja, vanaf vandaag werk ik halve dagen. Die harde buiken worden niet minder en naast het werken lig ik eigenlijk alleen maar te slapen. Huishouden? Dat woord ken ik niet meer, Lief doet alles en dat kan eigenlijk niet. Hij werkt 40 uur, heeft daarnaast een studie en dan ook nog het huishouden? Nee, nee, nee. En ik ben heus wel gemancipeerd hoor!

Liefs