17 weken

Misschien denken jullie door mijn rare smiley dat ik er helemaal klaar mee ben en dat is eigenlijk ook wel zo. Hahaha. Niet met de zwangerschap hoor, maar met een hoop andere dingen.

Met het verbouwen van ons huis, hebben namelijk 4 januari de sleutel gekregen en zijn, as we speak, nog steeds bezig. 4 juni gaan we dan wel eindelijk verhuizen, maar of het dan af is? Geen idee, maar we MOETEN onze huurflat uit. We hebben de opleverdatum nu al 2x verschoven en we moeten toch een keer verhuizen.

Daarnaast ben ik helemaal klaar met m'n werk. Begrijp me niet verkeerd, heb het super naar mijn zin, leuke collega's, leuk werk. Eigenlijk is alles leuk, maar door de hormonen irriteer ik me aan alles en iedereen dus ik ben er gewoon klaar mee. Eigenlijk zou je gewoon zwangerschapsverlof moeten krijgen vanaf het moment dat je je gaat irriteren aan iedereen, tot het moment dat je ontzwangerd en dus weer helemaal jezelf bent. Maar ja, geen werkgever die daarmee akkoord gaat en er moet toch centjes verdiend worden dus we bijten nog maar even door. (Hoef nog maar 4 maanden te werken ofzo en dan ben ik 16 weken "vrij"!!!! Daar kijk ik dus al weken naar uit... O ja en dan nooooooooit meer full-time werken, heerlijk. Zegt de workaholic...)

Verder ben ik ook helemaal klaar met het feit dat ik al 17 weken zwanger ben en naast wat positiekleding (omdat t moest, niet omdat het er nou zo leuk uitziet) heb ik nog niets, helemaal NIETS voor de baby gekocht! Ontaarde moeder, maar ik heb gewoon geen tijd. Ik werk 40 uur, heb een huishouden en we zitten midden in een verbouwing die over anderhalve week af moet zijn want we moeten verhuizen. En ik wil zo graag voor meubeltjes gaan kijken, en ik moet mezelf nog aanmelden voor een zwangerschapscursus/yoga/voor mijn part zwangerschapsbuikdansen, maar ik heb geen tijd om het allemaal uit te zoeken. (Stiekem ook niet veel zin, want ik ben kapot als we 's avonds om 22u thuiskomen na een dag werken en een avond behangen/schilderen/schoonmaken of whatever.

Lichtpuntje is wel dat we afgelopen woensdag ons kindje weer gehoord hebben. Wat klopte het hartje stevig en wat is dat toch een mooi geluid. Dat geeft wel weer motivatie om door te gaan, want we hebben het huis (lees: afgeleefd krot) gekocht om een gezinnetje in te stichten.

Oja en ik ben vandaag jarig!!! 27 jaar, jeetje. Voel me echt oud soms, al vind iedereen op het werk dat ik een piepjonge moeder word. Is ook wel weer goed voor je ego hoor. Ook goed voor mijn ego was, dat de VK zei: en begin je al een beetje een buikje te krijgen? Een buikje?! Behoorlijk! Ze zei toen, en ik kreeg een beetje vleugels: Je bent ook slank, dus dan zie je het sneller... Ik dacht: Ik hou van jou... (Lees mijn blog: Buikgedoe en je begrijpt helemaal waarom.)

Ik ga me maar even omkleden, m'n ouwe, veel te kleine kloffie weer aantrekken om te gaan klussen in het huis. Wat een glamourous laatste verjaardag als meisje. Volgend jaar ben ik echt geen meisje meer, ben ik mama. Aan de ene kant kan ik niet wachten, maar stiekem aan de andere kant wil ik nog heeeeeeeeeeeel lang een meisje zijn.........

Liefs