De laatste keer de borst
Daar zit ik dan. voor één van de laatste keren hangen de kolven aan mijn borsten. Ik heb gestreden en het is goed zo.Ik had mij voorgenomen om zo'n 3 maande borstvoeding te geven, morgen is onze man 12 weken en het is goed zo. Als dat zo is waar rollen dan toch steeds die tranen over mijn wangen als ik er aan denk. Graag neem ik jullie mee in mijn borstvoeding avontuur/strijd.
Onze kleine man is met de keizersnee ter wereld gekomen. Hij blijkt een aanhap talent te hebben volgens de verpleegsters maar toch valt hij te veel af waardoor hij al snel bijgevoed moet worden. Hij heeft wel een aanhap talent maar helaas komt de vorstvoeding niet lekker op gang, ook niet na kolven. Omdat ik inmiddels behoorlijk onzeker ben geworden of hij wel genoeg binnen krijgt besluit ik te kolven en met de fles te geven. Jeetje dat heb ik geweten, eerst voeden dan kolven of te gelijk als mijn vriend de fles gaf, echt het enige wat ik deed was met die borsten bezig zijn en voeden volgens mij. Soms was het heel wisselend wat eruit kwam en helaas is het niet 1 dag gelukt om volledige borstvoeding te geven (ook omdat achteraf bleek dat hij wat te veel per dag kreeg, maar dat is een ander verhaal). Ik had me nog zo voor genomen vooraf om er geen strijd van te maken. Zou het niet lukken, de borstvoeding, dan gewoon kunstvoeding, daar worden immers toch zat kindjes ook gewoon groot mee.
Ondanks dat voornemen kon ik het toch niet over mijn hart verkrijgen om te stoppen, in mijn hoofd zat dat ik die drie maanden vol moest maken. Ik moest dat doen van mezelf voor onze kleine man al is het maar een druppel want iedere druppel is er één. Het maxiamale dat is gelukt is drie voedingen op één dag en wat was ik daar trots op. Ik heb meermaals op het punt gestaan de handdoek in de ring te gooien want het was zwaar, lood zwaar en tijdrovend.Toch kon ik dat niet.
Op zo'n 10 weken besluit ik het is ook goed met 12 weken ik ga nog even doorbijten maar ik ga maar 2 keer per dag meer kolven. En iedere keer als ik kolfde kwam er ongeveer een hele voeding uit, de ene keer wat meer dan de andere keer, maar het is goed zo. De frustratie dat het soms geen hele voeding is is er niet meer. Daarvoor heb ik hiervoor echt alles gedaan, dagen geclusterkolft, liters gedronken, uren gekolft mechanisch en met de hand.
Het is goed zo. Ik weet dat mijn kleine man trots op mij is. Mijn vriend is apentrots op mij zoals hij meermaals tegen mij heeft gezegd. Hij heeft mij ook altijd gesteunt of ik nu door wilde gaan of wilde stoppen.Morgen is de laatste dag, het is toch een soort afsluiten van een hoofdstuk. Pfff wat moeilijk voelt dit toch zeg ondanks dat het zoveel moeite heeft gekost.
Ik hoop dat iemand die dit leest er ook nog iets aan heeft. Ik voelde me soms echt een mislukking als ik dan hoorde/leesde hoe al die andere mama's zo makkelijk voor mijn gevoel de borst zelfs live gaven. Nee het gaat niet al tijd vanzelf en makkelijk bij iedereen. Dus voel je daarin zeker niet alleen.
reacties (11)