Kraamtijd?

Dag lieve meiden, aller eerst bedankt voor jullie lieve berichtjes.

Op dit moment echt een gekkenhuis aan emoties en gebeurtenissen.

22 april is ons lieve zoontje geboren na een super bevalling. Na 48 uur mochten we naar huis, liep de borstvoeding super goed en genoten we van onze kraamweek! Heb 2 dagen en wat uren extra gekregen ivm postpartum depressie vorige keer. Ik voelde me heel goed in me kraamweek en had er het volste vertrouwen in dat het goed ging komen. De controles van de verloskundige waren ook elke keer goed, baarmoeder slonk mooi en het vloeien was ook minimaal. Ik bleef wel bang om weer een baarmoederontsteking te krijgen maar aangezien de verloskundigen dit onmogelijk vonden liet ik het los. Vrijdag 1 mei was de kraamhulp er voor her laatst. Een hele fijne tijd hebben we gehad door haar. Zaterdag nacht werd ik rillend van de kou wakker en bleek ik koorts te hebben. De verloskundige gebeld en die zou sochtends tussen 9 en 10 langs komen.

Ze kon niet duidelijk een oorzaak aanwijzen dus belde met de gynaecoloog en ik moest daar heen komen. Rond 12 uur aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik allemaal onderzoeken. Bloed werd afgenomen, urine via een katheter, vaginale kweek.. vorsten werden grondig geïnspecteerd op eventuele (beginnende)borstontsteking. Later op de dag kwam de gynaecoloog langs en maakte een inwendige echo waar vrij weinig op te zien was. Hij was mooi gekrompen en je zag nog wat bloed zitten wat normaal is. Ze gingen er van uit dat de oorzaak van de koorts aan mijn baarmoederslijmvlies lag. Ik kreeg een infuus en 24 uur antibiotica via het infuus. Dan zouden ze weer verder kijken. De koorts bleef maar oplopen ondanks de paracetamol en de antibiotica. Zondag overdag waren ze smiddags de paracetamol vergeten te geven maar daardoor konden ze wel zien dat de koorts nog hoger werd, 39.9.. de gynaecoloog kwam rond 18.00 langs en vertelde dat ze toch een curettage wilde gaan doen.. rond 21.45 belde ze van de ok dat ik kon komen. Na de curettage werd ik wakker zonder koorts. Na 24 uur koorts vrij te zijn geweest mocht ik naar huis met nog 5 dagen antibiotica. Heerlijk weer thuis. Helaas niet voor lang.. 13 mei kreeg ik sochtends weer koorts. Verloskundige gebeld en die kwamen weer langs. Ze dacht aan een beginnende borstontsteking dus moest ik die borst leeg kolven en na een uur weer me temperatuur meten. Helaas was de koorts weer 39.5 dus weer gebeld. De verloskundige belde met de gynaecoloog en die wilde me weer zien. In het ziekenhuis weer de zelfde onderzoeken gehad als vorige keer en op de echo zagen ze ook niks bijzonders. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik vreselijke hoofdpijn en nekpijn die alleen maar erger werd. De neuroloog werd er bij gehaald en wilde een ct scan van mijn hoofd om te zien of er geen bloedpropjes of andere enge dingen in me hoofd zaten gelukkig was dat niet zo. Weer terug op de afdeling neurologische onderzoeken gehad en uiteindelijk een lumbaalpunctie (ruggenprik om hersenvocht af te nemen) om te kijken of het geen hersenvliesontsteking was. Gelukkig ook dat was het niet.. maar na die prik begon alle ellende voor mij pas echt.. het gaatje bleef open waardoor er hersenvocht bleef weg lekken. vreselijke hoofdpijn en mijn nek/schouders kon ik niet meer bewegen 5 dagen heb ik plat op bed gelegen in het ziekenhuis, Jelle werd door de zusters uitstekend verzorgd.. door mij alleen liggend gevoed. Donderdag 14 mei kreeg ik te horen dat ze voor mijn moeder niks meer konden doen.. De volgende dag zou ze een gesprek krijgen waar ze de laatste weken zou willen doorbrengen. Savonds nog fijn zitten bellen met mamma en ze maakte zich zo druk om mij.. De artsen die niet wisten wat er met mij aan de hand was.. vrijdag ochtend 15 mei belde mijn stiefoma op of ik nog even met me moeder wilde bellen en dat ze zo dat gesprek zouden hebben. Heb mamma niet gesproken want ik vond het belangrijk dat ze haar woorden spaarde voor het gesprek met de artsen. 5 minuten na het gesprek met mijn stiefoma kreeg ik een berichtje van mn stiefvader.. mama is overleden. Niet te bevatten hoe snel dat is gegaan. De artsen stonden er versteld van. Daar lag ik dan in het ziekenhuis in Zwolle.. en mijn moeder in het ziekenhuis in Den Haag.. die avond had de liefste zuster avonddienst en kwam huilend mijn kamer op. Ze had het zo met mij te doen. Echt een schat van een mens! Ze vroeg me ineens waarom gaan we jou niet overplaatsen? Of je nu hier in Zwolle ligt of in den Haag bij je familie.. je moet daar bij zijn om alles te regelen!! Ze belde gelijk met de arts assistent die haar goedkeuring gaf, het ziekenhuis in Den Haag werd gebeld of er een bed voor me vrij gehouden kon worden en de ambulance dienst of ze zaterdag ochtend een ambulance vrij wilde houden om mij 'even' naar Den Haag te rijden. Zaterdag ochtend om 9 uur werd ik vanuit Zwolle naar den Haag gereden met de ambulance. Eenmaal daar in het ziekenhuis vroeg de zuster of ze wat voor me kon doen.. nou ik zou wel iemand willen spreken die bij mijn moeder geweest is de laatste dagen. De verpleeger die bij het overlijden van mamma was stond met 15 minuten naast mijn bed en heeft het uitgebreid verteld hoe het is gegaan zo fijn!! de beste man vroeg nog of hij wat voor mij kon betekenen.. Ik wilde toch wel heel graag mamma zien, of dat zou kunnen.. Hij ging het vragen. Na een tijdje kwam hij terug en had geregeld dat ik mamma mocht gaan zien in het mortuarium van het ziekenhuis. Wat was dat fijn!! Zo mooi dat dat kon en wat lag ze er mooi en rustig bij!! De rest van de dag vreselijk veel bezoek gehad. Zondag ook nog veel bezoek gehad en dinsdag brak ik. Ik kon niet meer had nog zo veel pijn, mijn hoofd zat zo vol en al dat goed bedoelde bezoek en dan het regelen van de uitvaart er nog bij.. De zuster zag het gelukkig en heeft de psychiater gebeld. Die is langs geweest en we hebben een goed gesprek gehad. woensdag kwam hij weer en ook mijn man moest aanwezig zijn bij dat gesprek. Smiddags mocht ik naar huis. Donderdag avond was het condoleren bij mamma. Veel mensen kwamen langs. Vrijdag 22 mei de dag waarop ons kleine mannetje al weer een maand oud was hebben we afscheid genomen van mamma wat een hoop mensen zijn er geweest!! En nu zit me hoofd nog vol vol ongeloof en verdriet. het besef is er nog niet. Dat ze er niet meer is.. Zo onwerkelijk.. Met mij gaat het elke dag een beetje beter. De trap op en af is nog een klus en een stukje lopen is ook vermoeiend. deze week nog maar lekker rustig aan doen. En ondanks alles genieten van mijn mannetjes! X