En dat was de vakantie
Morgen moet ik weer aan het werk. De vakantie is alweer achter de rug. Hij is nog nooit zo snel omgevlogen als dit jaar en dat terwijl we niet veel gedaan hebben. We hadden zoveel plannen, maar het weer dacht er helaas anders over. Vandaar ook mijn sneeuwpopje bij "stemming". Je zou bijna zin krijgen in Sinterklaas en Kerst.
We zijn naar 2 dierentuinen geweest (Burgers en Ouwehand), dit waren echt gezellige dagen. Naar Burgers gingen we met mijn broer, vrouw en dochter als bedankje voor het oppassen. Na de vakantie van Edwin gaat mijn schoonzus weer 1 dag in de week oppassen en dat heeft ze de afgelopen 3 maande ook gedaan. Een bedankje was dus wel op zijn plaats.
Ouwehand hebben we lekker met ons drietjes bezocht. Van beide dierentuinen vond Robin de visjes het leukst. Deze waren op haar hoogte ook goed te zien en vooral de felle kleuren spraken haar aan.
Verder zijn we flink aan het opruimen gegaan. De bergzolder opgeruimd en veel op marktplaats gezet. We zijn al meer dan de helft kwijt en dat ruimt heerlijk op. Edwin heeft ook een groot deel van zijn visbestand verkocht en wil verder gaan met minder aquariums en dan wat grotere vissen erin. Zijn kamer ziet er ook veel leuker uit met al die kleine rommelbakjes weg. Woensdag gaan we naar Duitsland vissen halen en naar Zoozaiac, een grote dierenwinkel.
Robin groeit ondertussen lekker door. Sinds een goede week rolt ze van rug naar buik en heel af en toe lukt het ook om terug te rollen (eigenlijk is het doorrollen, maar goed). Het ligt er net aan of ze haar arm goed heeft liggen.
Ze is in de ochtend er humeurig, maar na haar ochtendslaapje is ze een stuk beter te spreken. Het zal wel een fase zijn maar een erg vermoeiende, gezien ze dus weigert te gaan slapen. Aankomend weekend is ze ook alweer 7 maanden, waar blijft de tijd!
We genieten echt van ons wijze meisje maar af en toe is het besef dat ze van ons is er nog niet. Het voelt soms nog zo onwerkelijk.
Ook vraag ik me weleens af, of het niet egoistisch om in een tijd als deze (zoals bijv. de aanslagen in Noorwegen) een kindje op de wereld te zetten. Wat staat haar te wachten als ze groot is?
Ook de angst om haar niet te mogen opgroeien is groot. Ik heb nog nooit zo bij de dood stil gestaan als nu. Ook niet toen mijn ouders overleden. Ik zou eigenlijk niks willen missen van Robin, haar zo graag willen zien als oud en grijs dametje. Maar je weet nu al dat dat er niet in zit, het maakt me weleens verdrietig.
Maar....verder geniet ik onwijs veel mijn meisje en dat blijft gelukkig de overhand houden.
Visjes kijken in Ouwehand
reacties (0)