Drie maanden/Een jaar later

Morgen is Robin alweer 3 maanden jong/oud. Wat gaat het toch snel (hoe cliché, haha). Drie maanden geleden was ik aan het wachten op de weeën omdat 's ochtends mijn vliezen waren gebroken, tenminste dat dachten we later bleek het een scheurtje in het vlies te zijn. Op die 30e december had Robin nog geen zin om te komen en bleef ze lekker waar ze was. 's Avonds naar het ziekenhuis voor een controle CTG want de volgende dag zou ik ingeleid worden. Mocht meteen blijven vanwege verhoging, die nacht zijn de weeën begonnen en om 16:51 op oudjaarsdag was ze er dan eindelijk met 40 weken en 3 dagen. En nu zijn we 3 maanden verder en heb ik een heel wijs meisje naast me op de bank liggen. Ze heeft sinds een paar dagen haar stem ontdekt en is daar veel mee aan het oefenen. Ze kan speeltjes vast pakken als je het voor haar houdt. Het liefst speelt ze met mijn hand of een spuugdoekje. Ze aait over onze gezichten als we dichtbij genoeg zijn en kijkt nieuwsgierig om zich heen.
Ook gaat het drinken steeds beter. Vorige maand aardig lopen klieren omdat ze haar 135 cc flesjes niet meer leeg wilde drinken. Nu drinkt ze met gemak 165 cc op en wil ze soms nog meer. Sinds het weekend drinkt ze ook haar ochtendfles leeg. Ze dronk dan meestal maar 100 cc en vond dat wel weer genoeg. Nu rekken we de ochtend fles tot 8:00 en dan drinkt ze wel 165 cc, vanmorgen heb ik er zelfs nog 30 bijgemaakt en daar dronk ze ook nog 20 cc van weg.
Ze gaat 's avonds rond 19:00 naar bed en we horen haar de hele avond niet meer. 's Avonds is dus quality time voor papa en mama. Iets wat ook heel belangrijk is.

Een jaar geleden zaten Edwin en ik in een dipje met onze relatie. We stonden op het punt uit elkaar te gaan tot hij besloot naar de psycholoog te gaan. Deze wist na het 1e gesprek de vinger al op de zere plek te leggen en meteen ging het beter tussen ons. Nog 2x samen op gesprek geweest en daarna ging Edwin nog een paar keer alleen. Hij heeft nooit verteld wat daar besproken is, maar het heeft wel een positieve invloed gehad op onze relatie.
In die tijd zaten we ook in de medische molen, die logisch ook op onze relatie drukte. Na na 3 jaar niet zwanger geraakt te zijn de stap naar het ziekenhuis genomen, veel onderzoeken gehad maar er kwam niks duidelijks uit. Uiteindelijk in het IUI traject gekomen en 3 pogingen gehad. Alle drie helaas mislukt.
We besloten een pauze in te lassen en even tijd te nemen om "ons"weer op de rit te krijgen en daarna zouden we wel weer verder zien. Het was toen begin maart en 2 cyclussen later was ik een dag overtijd en besloot ik mijn laatste test er aan te wagen. Ik vermoede niet zwanger te zijn, maar je weet maar nooit. De test gedaan en deze aan de kant gelegd, was op gaan hangen en toen ik terugkwam stonden ze daar ineens. Twee streepjes! Ongeloof! WAT!!! Na 4 jaar ploeteren uiteindelijk toch spontaan zwanger geraakt. Zo blijkt maar dat het toch echt helpt om er niet mee bezig te zijn en simpelweg "liefde te bedrijven"in plaats van te "klussen".
Het heeft zo moeten zijn, hierdoor zijn wij gaan beseffen dat we niet zonder elkaar kunnen en willen en Robin is dan ook echt een liefdeskind!

Nu een jaar later is dit liefdeskind alweer 3 maanden en denken we alweer aan een broertje of zusje. Het lijkt misschien snel, maar gezien onze voorgeschiedenis willen we niet te lang wachten. Geen voorbehoedsmiddelen voor ons meer. De natuur mag bepalen of en wanneer Robin een broertje of zusje krijgt!