Van mijn stoel van verbazing

Sinds Robin uit het ziekenhuis is, zijn we al aan het klooien met haar ritme. In het ziekenhuis teveel gewend geraakt aan geluid om haar heen en elke ochtend weer een andere arts die haar wilde onderzoeken.
Eenmaal thuis begon het na 4 dagen wat beter te gaan, maar toen besloot ze ineens om het sprongetje te gaan maken. Veel huilen, veel wakker, alleen maar bij mama willen slapen.
Gisteren zagen we dat ze spruw heeft, waardoor ze gisteren dus steeds kleine beetjes en vaker wilde drinken. Na elke voeding huilen en weer alleen maar bij mama op schoot in slaap vallen.

Vandaag is ineens de knop om. Vannacht steeds in haar eigen bedje geslapen en ook de 4 uur vol gemaakt tot de volgende voeding. Vanmorgen na de fles van 7:45 (die ze helemaal leeg dronk 120+4) viel ze meteen in slaap en heeft toen een uurtje in de box liggen slapen. Daarna vrolijk wakker en lekker liggen spelen onder de babygym. Na een uurtje begon ze weer te mopperen en heb ik haar bij me genomen, ze is toen bij mij in slaap gevallen en heeft daarna nog 3 kwartier in de box liggen slapen. Weer vrolijk wakker en gezellig kletsend haar luier verschoond. De volgende fles dronk ze ook weer helemaal leeg en heerlijk gepoept zonder dat ik het idee had dat het zeer deed. Een poosje gespeeld onder de gym en lekker gehangen in haar domoo. Ik zag haar oogjes wegzakken, dus haar slaapzakje aan en in bed gelegd. Hier heeft ze wel nog wat gemopperd maar inmiddels slaapt ze. Voor het eerst dat ze zichzelf echt zelf in slaap krijgt.

Ik ben zo trots op haar! Ze laat zo goed zien wat ze met het sprongetje geleerd heeft. Bijna de hele dag nog niet gehuild en veel lachjes van haar gekregen. Wat is het toch een kanjertje!!