Lieve papa

Vandaag 10 jaar geleden, was een nacht die wij nooit meer zullen vergeten. Die nacht van zaterdag 25 op zondag 26 november ben jij overleden aan die vreselijke ziekte. We wisten vanaf die zomer al dat het eraan ging komen. De kanker was terug en jij wilde geen experimentele behandelingen. Je koos ervoor om wat korter bij ons te blijven, maar wel met een betere kwaliteit van leven in plaats van doodziek van allerlei chemo's en bestralingen.
Heel lang ging het heel goed en was er nauwelijks te zien dat je ziek was, je was zo sterk en opgewekt. Wat kreeg je ook ontzettend veel visite in die tijd. Niet zo gek, aangezien je door je werk als receptie medewerker bij een VW garage een bekend gezicht in Barneveld was. Veel trouwe klanten kwamen je opzoeken, veel collega's zijn regelmatig geweest. Zelfs later nog, toen jij er al niet weer was, bleven ze bij mama en mij op bezoek komen.
Op 30 oktober in dat jaar hebben we nog je 60e verjaardag gevierd. Je wilde geen felicitaties hebben, maar we hebben je toch nog een beetje verwend met de autootjes die je graag nog wilde hebben voor je verzameling. Na je verjaardag ging het ineens snel achteruit. Er kwam een bed in de kamer te staan, omdat je niet meer naar boven kon. A. kwam tijdelijk weer thuis wonen om mij en mama te helpen met jouw verzorging. Al moet ik zeggen dat ik niet veel gedaan heb, omdat ik het nog een beetje ontkende. Maar goed ik was pas 18. De morfine werd steeds meer en je kon steeds minder zelf. Op een gegeven moment hadden we zelfs hulp voor de nachten, omdat jij dan angstig was (door de morfine) en rare dingen ging doen. Op deze manier konden mama en A gewoon slapen 's nachts.
Op zaterdag 25 november ben je niet meer wakker geweest. 's Avonds hebben we de huisartsenpost gebeld en gelukkig had onze eigen huisarts dienst. Deze rade aan om alle kinderen naar huis te halen. Daar zaten we dan met zijn allen. Omstebeurt hebben we je ondersteunt, want je lag op je zij en als je om zou draaien zou je stikken. Dit wilden we niet, we wilden je rustig in laten slapen.  Dit is uiteindelijk ook gebeurt rond 3:30 in de nacht. Jarenlang ben ik die nacht om dat tijdstip nog wakker geworden.
Voor jou was de pijn over, en kon je naar je ouders en naar God zoals je ons zelf nog verteld hebt in 1 van die laatste dagen. Wij waren blij dat het voor jou over was, maar wij zelf  moesten het toen een plaatsje gaan geven. Voor de een was het moeilijker dan voor de ander, maar we zijn dan ook alledrie heel verschillende kinderen.

Nu 10 jaar later, zit ik hier achter mijn laptop deze brief aan jou te typen. Iets was ik nog nooit gedaan heb. Maar nu ik zwanger ben heb ik er heel veel behoefte aan, om alles eens op papier te zetten.
Want lieve papa, weet je dat je weer opa wordt. Je 3e kleinkind en 2e kleindochter laat niet lang meer op zich wachten. Eind december wordt dit kleine wondertje verwacht. Jaren voor gevochten met mijn man. Die jij helaas ook maar 1 keer gezien hebt. Je vond het toen nog zo raar dat zo'n grote man in zo'n kleien Mini paste, weet je dat nog? Nou, deze jongen is een paar jaar later jou schoonzoon geworden en wordt nu de papa van jouw kleindochter.
Ik zou deze zwangerschap ook zo graag met jou en mama gedeeld hebben, maar helaas kan dat niet en zal ik het moeten doen met de mensen die er nog wel zijn. Ik ga haar zeker wel vertellen over haar opa en oma die ze helaas nooit heeft mogen leren kennen en die haar nooit gezien hebben.

Vandaag wilde ik toch even laten weten dat ik jullie niet vergeten ben! En dat ik jullie vreselijk mis, vooral in deze tijd van het jaar en op dit punt van mijn leven.

Ik hou van jullie!

Dikke kus van je jongste dochter
Je Huppeltje