31 weken alweer

Zondag had ik een hele lange blog geschreven die op mysterieuze verdween toen ik hem wilde opslaan. Ik had toen even geen zin om helemaal opnieuw te beginnen.
Vandaag een dagje vrij, dus even een update van hoe het hier gaat.
Vorige week woensdag was de laatste dag voor Super de Boer. Om 14:00 was de winkel zo goed als leeg en zijn we gesloten. Voor ik thuis was, was het 17:00. Donderdag en vrijdag hadden wij met het kernteam (leidinggevenden) een 2-daagse training in een STAYOKAY in Soest. De accomodatie was erg simpel maar de sfeer super. Erg leuk om eens op een andere manier met je collega's bezig te zijn. Helaas was de directrice van de STAYOKAY nogal doorgeslagen in het biologische en gezonde. Volgens 1 van de medewerksters krijgen ze binnenkort ook biologische kleding. Zij dacht dat het na een jaartje wel weer overgewaaid zou zijn, want ze kregen veel klachten van gasten. Zo kan ik  bijvoorbeeld niet tegen pitjes, zaadjes en noten in mijn brood. Ik krijg het niet weg en ga er van spugen. Maar ze hadden daar dus niets anders. Heel goed dat iemand zo'n visie heeft, maar moet het dan aan iedereen opgedrongen worden?
De training zelf was leuk, gezellig en op sommige punten toch ook wel leerzaam. De eerste dag ging over jezelf, je collega's en samen als team en de tweede dag ging over de klant. Hoe ga je daarmee om. Maar wij vonden allemaal dat dat de basis is als je in een winkel werkt, dus vonden het niet nodig daar een hele dag mee te gaan oefenen. We waren dan ook rond 15 al klaar in plaats van 17.

Zaterdag weer dezelfde training gehad in het kort voor het overige personeel. Wij als leidinggevende zitten daar dan bij om te observeren en helpen. Leuk om te zien hoe een club scholieren enthousiast kunnen zijn over hun bijbaantje.
Maandag was een dagje op het hoofdkantoor van C1000. Computersystemen bekijken en 's middags de eerste bestellingen maken. Gisteren kassastage gelopen on een ander filiaal van C1000, maar dat was al snel onder de knie.

En nu ben ik blij dat ik een dagje thuis ben, het is toch wel veel allemaal als je ruim 30 weken zwanger bent. Ik voelde me vorige week nog goed, maar nu ben ik een hoopje. Eigenlijk vandaag een vrije dag ingepland om het huis te doen. Maar ik ben om 10:00 opgestaan, heb een was aangezet ben op de bank gaan zitten en daar zit ik nu nog. Heb vreselijk last van mijn buik, onderrug en bovenbenen. Het voelt als spierpijn, maar af en toe ook harde buiken. Ik wil zo toch even wat gaan doen. Vanaf morgen mogen we onze eigen winkel weer in en dan is het weer 3 dagen aanpakken. Maar ik denk dat ik toch minder ga doen dan ik oorspronkelijk van plan was. Ik ben liever fit voor de opening van volgende week donderdag. En de kleine in mijn buik gaat nu toch even voor mijn werk, hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik ben geen pieperd maar zal dat nu toch moeten leren. Mijn lichaam heeft de grens aangegeven en daar moet ik nu maar aan toe geven.
Manlief is ook zo makkelijk, hij maakt zich wel zorgen om mij maar doet nog steeds niks in huis. Ik heb aan hem gevraagd of hij deze weken wil helpen en hij heeft ja gezegd, maar dan moest ik wel steeds aan hem vragen of hij dit of dat wil doen, want hij vergeet het. Ik heb het toch niet voor niets pas aan hem gevraagd. Als ik nu weer steeds aan hem moet vragen of hij wil helpen, voel ik me een zeikerd en doe ik het liever zelf.

O o, wat zit ik weer op het klaagbankje. Maar ik weet het even niet meer. Ik lijk maar niet tot mijn man door te dringen. Hij denkt waarschijnlijk dat ik superwomen ben, maar dat ben ik niet.
Ik ben echt supertrots op hem, wat hij met het kamertje heeft gedaan is echt super! Maar verder leeft hij zijn eigen leven en kan ik alles hier zelf oplossen. Hij vindt dat ik dan maar minder moet gaan werken, zodat het huis afkomt. Ik daarentegen wil daar niet aan toegeven, want ook ik blijf een eigen leven houden. Ik leef niet alleen voor hem en de kleine meid. Hoe ziet hij dat straks als de kleine er is? Moet ik dan ook alles alleen doen, of 100x aan hem vragen of hij wil helpen? Blijft hij gewoon zijn eigen leven leiden zonder rekening te houden met zijn gezin? Ik weet dat hij vrijheid nodig heeft, maar dat heb ik ook.
Ik wil niet de rest van ons leven samen, alles blijven vragen. Ik wil dat hij eens uit zichzelf het huishouden oppakt en dan niet de helft vergeet. Ik weet het even niet meer. Ik heb pijn en durf de vk niet te bellen omdat ik me dan een zeikerd voel en daar komt nog bij dat ik geen vervoer heb om er te komen. Fietsten wil echt niet meer, gisteren gefietst en sindsdien alleen nog maar pijn in mijn buik, rug en benen. Ik kan niet meer, maar er is niemand die me helpt!!!