Ligt het nu echt aan mij of,,,,

29.5 weken zwanger en ik weet het niet meer. Druk in mijn hoofd door alles. Volgende week winkel dicht, twee weken verbouwen en dan weer opening. Daarna nog 2 weken werken en dan met verlof. De komende 4 weken dus veel werken. Het maakt dat ik druk ben in mijn hoofd. Maar thuis gaat ook gewoon alles door. De was moet schoon, gevouwen en opgeruimd. De badkamer en wc moeten regelmatig schoon, om de dag stofzuigen.
Dan moet ook nog de uitzet voor de kleine compleet gemaakt worden en het kamertje moet nu toch wel een keer af worden.
Op mijn werk word ik behandeld als een oud vrouwtje. Wordt 100x gezegd dat ik rustig aan moet doen, moet aangeven als ik moe ben, dingen uit handen moet geven en met de verbouwing niet teveel moet doen. Prima, dat wil ik wel maar niet de aard van het beestje. Heb toch met bepaalde dingen het gevoel dat ik het beter gewoon zelf kan doen.
Thuis het tegenovergestelde. Manlief voert geen flikker uit in huis, inderdaad nog steeds niet. Doordeweeks doet hij niks aan de babykamer met als smoes dat het 's avonds te donker is. Op zaterdag is er altijd wel iets op wat niet meer gehaald kan worden en waardoor hij niet verder kan. Steeds is het: Dat haal ik volgende week wel even, en dan moet dat de volgende zaterdag dus nog gebeuren. Zo ook met het blad voor de commode dat is nu al 3 keer uitgesteld. Ik baal ervan, want ik wil ook aan de slag. De belofte was, voor de herfstvakantie is het klaar. Niet dus, want die is nu begonnen en er moeten nog 2 deurtjes geverfd worden, de grijze vlakken op de meubels moeten nog, het werkblad moet nog. Ik baal enorm!
In huis komt ook alles op mij neer en ik moet niet zeuren volgens manlief. Als ik het teveel wordt moet ik maar minder gaan werken. Hoezo? Hij weet dat er een drukke periode aankomt op mijn werk, dat weten we al een half jaar. Ik moet maar een werkster nemen... Ik vind dat hij ook best wat kan doen. Een keer uit zichzelf een stofzuiger pakken, of zonder dat ik er elke keer om moet vragen de kattenbakken verschonen.
Donderdag heeft hij schoolfeest gehad. Heel leuk natuurlijk, maar hij was pas om 03:00 thuis en om 03:30 ging hij pas naar bed. Geeft niet, maar het is nu al de derde dag dat hij daarvan aan het bijkomen is. Gistermiddag was ik even een uurtje weg. Hij zou in die tussentijd verder gaan met de babykamer. Toen ik thuiskwam schrok hij wakker. Gisteravond heb ik hem om 19:30 naar bed gestuurd omdat hij steeds zat te slapen. Om 20:30 kwam hij weer beneden maar zo chagerijning als dikke stront. Ik ben dan zelf ook maar om 21:15 naar bed gegaan om niet meer tegen dat hoofd aan te hoeven kijken. Nu ligt hij nog te slapen en ik vertik het om hem wakker te maken. We hebben straks een verjaardag, maar als hij niet wakker is, ga ik gewoon alleen. Hij bekijkt het maar even. Ik kies nu even voor mijzelf.

Er is gelukkig een lichtpuntje. We weten allebei dat hij zo moe is omdat hij heel zwaar snurkt, en dat snurken komt door zijn overgewicht. Hij heeft binnenkort een intake bij een obesitaskliniek. Dit wordt vergoed door de verzekering en zijn werk en dan gaat hij eindelijk aan zijn gewicht werken. Hij wil dit nu heel graag omdat er een kleine komt en die wil hij zo lang mogelijk mee maken. Ook is het voor mij wel prettig, want door zijn gesnurk slaap ik ook minder goed. En we gaan altijd omstebeurt naar bed. Hij laat mij eerst inslapen en als ik goed slaap gaat hij pas naar bed. Het is dus een spiraal waar we inzitten.
Ik hoop dat hij snel wordt aangenomen en aan de slag kan. We zijn er allebei aan toe, dat er wat meer rust komt in de tent.
En ik hoop dat hij eindelijk in gaat zien dat ik naast het vrouw, huisvrouw en straks moeder zijn ook mijn eigen leven heb en zijn hulp af en toe goed kan gebruiken.

Met de kleine gaat het trouwens supergoed. Ze wordt steeds beweeglijker en ze krijgt meer kracht. Soms schrik ik gewoon van de schopjes. Heerlijk dat wel!