Hij kan best lief zijn!

Soms is het best een schatje, die man van mij. Gisteren heeft hij voor het eerst gezegd dat hij van ons meisje houdt (zo zei hij het ook). Zo lief vond ik dat.
Hij is nu 3 dagen op kamp en zei dat hij blij is dat ik nu niet uitgerekend ben. Dan was hij ook echt niet meegegaan. In ieder geval niet 's nachts (ze zijn niet zo ver hier vandaan op kamp). Hij vindt het nu allemaal toch wel spannend worden, ook al duurt het nog 4 maanden.
Zaterdag wel weer even een dipje gehad samen. Hij zou verder gaan met de meubeltjes, maar mijn neef belde en had zijn hulp nodig. Dus manlief liet alles uit zijn handen vallen en wilde er heen gaan. Ik (tja hormonen) helemaal in tranen, dat het altijd zo gaat. Mensen hoeven maar te bellen en manlief komt wel weer helpen. Ondertussen blijven hier de klusjes liggen. Voor het eerst had ik het idee dat het tot hem doordrong wat er aan de hand is. En hij heeft me beloofd om vanaf nu voorlopig alleen maar hier te klussen en niet meer bij anderen. Eerst de babykamer af en dan komen anderen weer aan de beurt. Het was echt een goed en fijn gesprek.
Heb het idee dat we op het moment aardig naar elkaar toe groeien. Hij laat steeds meer merken, blij te zijn met de kleine en hierdoor kan ik ook meer van alles genieten.
Roze wolkjes hier dus!