Drama Queen

Na de echo moest ik nog even een uurtje werken, zodat mijn collega's konden eten. Manlief ging gelijk door naar zijn ouders en heeft daar een hapje gegeten. Na het werk ben ik daar ook heen gegaan en ook mijn broodje gegeten.
We zouden vanmiddag even samen gaan shoppen. Zomerkleding voor hem, nog positiekleding voor mij (mijn eigen broeken zitten echt voor geen meter meer) en koffers voor de vakantie. Eerst voor hem gekeken. Hij is goed geslaagd. Drie broeken en 5 t-shirts! Maar daarna had hij geen zin meer om met mij mee te gaan naar de Miss Etam, wel wilde hij koffers gaan kopen. Nou, dat doen we dan ook niet!!! Dan gaan we wel naar huis was mijn reactie. Ook best! Dus wij in de auto naar huis. Rijdt hij tot 2 keer toe bijna tegen een andere auto aan. Normaal kan het me niet zoveel schelen maar nu schrok ik best. Ik viel dan ook tegen hem uit, dat hij op moest letten ook al zat die ander verkeerd! Hij weer boos op mij en kreeg de opmerking: Je gaat steeds meer op je moeder lijken (niet leuk, mijn moeder durfde niet bij anderen in de auto). Ik riep toen heel dramatische: Stop hier maar, dan loop ik wel verder kan je zo lomp rijden als je wilt (in de middle of nowhere, haha). Dat deed hij natuurlijk niet. Dus ik helemaal overstuur in tranen. Hij snapte er niks van. We zouden eigenlijk doorrijden naar mijn schoonouders om mijn fiets op te halen, maar dat hebben we maar niet gedaan.
Thuis heb ik hem uitgelegd dat de hormonen mijn gevoelens versterken en dus ook mijn schrikreflexen. Dat dit vrij normaal is (schoonzus had dit ook tijdens de zwangerschap). Het is nu allemaal weer uitgepraat. Maar het was mijn eerste echte emo uitbarsting tijdens de zwangerschap. Manlief wist echt niet goed wat hij er mee moest.

Ook nog leuk nieuws, we hebben net de verf en behangrand voor het kamertje gekocht. Manlief gaat morgen beginnen. Jippie!!