Werk en psycholoog

Manlief vertelde gisteravond dat hij aan zijn 1e leidinggevende had verteld van mijn zwangerschap. Dit omdat ze vroeg hoe het nu met ons ging. Dus hij kon zijn mondje niet houden.
Daarom maar besloten dat ik het dan vandaag ook maar tegen mijn leidinggevende zou vertellen. Hij was erg blij en verbaasd voor me. Omdat het kan zijn dat het werk toch wel zwaar wordt ('s ochtends om 7:00 beginnen) leek het hem verstandig als ik het wel tegen mijn vervangsters zou vertellen. Dat gedaan. Nou, ik had 2x een vrouw om mijn nek hangen. Ze waren zo blij voor me. En allemaal heel verbaasd dat het zonder ziekenhuis hulp is gelukt.
De leidinggevende van manlief zei, dat ze geen geloof aanhangt maar dat ze wel gelooft dat sommige dingen met een reden gebeuren en dat dit zo'n ding is.

Vandaag mochten we ook weer samen naar de psycholoog. Manlief heeft daar eindelijk toegegeven dat zijn dwarsheid en boosheid ook bij het niet zwanger worden vandaan kwam. Dit besefte hij zelf deze week pas, nadat hij wist dat ik zwanger ben. Hij is zo blij met de kleine op komst, dat hij het eindelijk in zag.
Ook gaat het ontzettend goed tussen ons. We lachen samen, maken ruzie, maken het goed en kunnen overal over praten.
We hoeven niet meer samen terug te komen. Manlief gaat nog wel een paar keer, want hij wil zichzelf nog beter leren kennen. En hij hoopt dat de psych hem kan helpen door te zetten in het afvallen.

Zo ga ik nog een test doen, en als die nog goed is vertellen we het vanavond toch tegen zijn broertjes. Want we gaan naar zijn ouders en die zijn er dan ook als het goed is.