Bevallingsverhaal dan eindelijk

op 16 juni om 11 uur had ik een afspraak in het ziekenhuis voor een CTG en een extra bezoek aan de gyn. Ik was die dag 41 weken en 2 dagen zwanger. Ik had het helemaal gehad. Van mij mocht het onderhand wel gebeuren. Het was me iets te zwaar geworden.

De CTG was helemaal goed. Daarnaast hebben ze nog een wat urine gecontroleerd, blijkbaar zat daar een kleinbeetje eiwitten in. Maar niets om me ongerust te maken werd me gezegd. Mijn bloeddruk zat voor de rest op een randje van net oke.

Toen een maal binnen bij de gyn, vroeg ze me hoe het allemaal ging dus ik vertelde wat ik mee maakte. Antwoord was dat ze daar helaas niet mee kon helpen en dat we moesten wachten totdat de 42 weken vol waren. Ik geloofde mijn oren niet! Ik had echt geen zin meer om nog langer te wachten, maar ja ze had enigzins gelijk.... Toch wilde ze even snel een echo maken. Dus ik ga liggen, gel erop en kijken maar :) Wat blijkt dat ik bijna geen vruchtwater meer had!!! Na kort overleg besloten ze om te kijken of ik toevallig al onsluiting had. Dus wij door naar de verloskamers. Daar bleek dus alles nog pot dicht te zitten. Ondertussen was het al 2 uur! Ze besloten om toch niet langer te wachten. Ze vroegen mij of ik het goed vond om ingeleid te worden. Nou van mij mag het!!! Maar omdat alles nog dicht zat, moesten ze mij eerst een gel inbrengen en moesten we 6 uur wachten! Dus zo gezegd zo gedaan. En 6 uur later had ik 3 cm onsluiting.

Om 8 uur 's avonds mocht ik naar wederom naar de verloskamers. Daar moesten we nog even wachten omdat ze ondertussen met een andere bevalling bezig waren. Verder had ik nog maar weinig last van weeen. Ze waren er wel, maar deden niet behoorlijk pijn. Kon ze makkelijk opvangen. Toen eindelijk om 22 uur werden mijn vliezen gebroken en toen begon het! Ik heb het geweten... De weeen begonnen en hoe! Het was niet te stoppen. Had bijna geen rust momenten tussendoor. Ik ben heel blij dat een vriendin (Ozlemm) mij een aparaatje had geleend waarbij de pijn die ik had gedeeltelijk "gesusst" werd. Zij had het bij haar bevalling ook gebruikt en had er echt veel aan gehad. Nou ik dus ook!

De verloskundige kwam rond 1 uur (ondertussen de volgende dag dus) weer kijken en toen bleek dat ik 8 cm onsluiting had. Maar ik had zo'n enorme drang om te persen, maar het mocht niet. Nog even wachten. Gelukkig duurde het niet lang. 1 uurtje later dus om 2 uur had ik volledige onsluiting en mocht ik eindelijk gaan persen.

Mijn man, die de hele tijd bij me was, kon het niet meer aan en moest nodig gaan zitten! Ik was al blij dat hij tot die tijd naast me heeft gestaan.

Gelukkig was mijn moeder erbij! Zij heeft mij samen met de verloskundige en de verpleegkundige geweldig er door heen geloodst. Na 3 kwartier persen, werd mijn zoon op mijn schoot gegooid. Wat is dat toch een geweldig gevoel. Zo'n warm, klein mormeltje op je borsten. Jeejte wat een ongelooflijk iets. Heerlijk gewoon.

We moesten alleen 1 nachtje in het ziekenhuis blijven, vanwege mijn zwangerschapssuiker. Deze moest in de gaten gehouden worden. Daarna mochten we door naar het kraamhotel. Daar hebben we nog 2 nachtjes overnacht en zijn we zondag naar huis gekomen.

Nu 2 en een half week verder, genieten we er lekker van. Tijd gaat best snel zo :)